Εις μνημόσυνον αιώνιον για ότι συμβολίζει η παντοτινή ήττα των Ανθρώπων στο Auschwitz, σ’ όλα τα Auschwitz μέχρι σήμερα και σ’ όσα θ’ ακολουθήσουν:
…κι εγώ θα φύγω. Αλλά θα μείνουν τα πουλιά
να κελαηδούν, θα μείνει ο κήπος μου
με τα πράσινα δέντρα του και το πηγάδι.
Πολλά απογεύματα
ο ουρανός θα ’ναι γαλάζιος και ήρεμος
και οι καμπάνες του καμπαναριού θα σημαίνουν
όπως σημαίνουν ακριβώς τούτο το απόγευμα.
Οι άνθρωποι που μ’ αγαπήσανε θα φύγουν
κι η πόλη θα ξαναγεννιέται κάθε χρόνο.
Όμως το πνεύμα μου, νοσταλγικό, θα μένει πάντα
στην ίδια σκοτεινή γωνιά του ανθισμένου μου κήπου.
Απόσπασμα από ένα ποίημα του Ισπανού Juan Ramón Jiménez, 1881-1958, Νομπέλ Λογοτεχνίας 1956.
