αλλά ας μείνουν καλύτερα μακριά μας. Λέμε το ίδιο για το σωματείο των νταβατζήδων και των χρεοκοπημένων, οι οποίοι είναι αμέτρητοι. Οι κλέφτες καταβάλλουν εισφορά στους δύο αρχηγούς της αστυνομίας και κερδίζουν τα προς το ζην με το να μπερδεύονται με τα πλήθη της Κωνσταντινούπολης και με το να εξαπατούν τους ξένους.

Ακόμα και οι άποροι φρενοβλαβείς της πόλης βγήκαν περίπατο για να πάρουν μέρος στην πομπή. Ο Εβλιά τους περιγράφει καθώς περνούν με επικεφαλής τον γιατρό τους.

Τριακόσιοι φύλακες των φρενοκομείων της Κωνσταντινούπολης παίρνουν μέρος στην παρέλαση, σέρνοντας πίσω τους αρκετές εκατοντάδες τρελούς, με χρυσές και ασημένιες αλυσίδες. Μερικοί από τους φύλακες κρατούν στα χέρια τους μπουκάλια, από τα οποία δίνουν στους τρελούς φάρμακα, ενώ άλλοι δέρνουν ή γρονθοκοπούν τους ηλίθιους για να τους κρατούν σε τάξη. Μερικοί από αυτούς είναι γυμνοί, άλλοι κλαίνε, κάποιοι γελάνε, κάποιοι βρίζουν και επιτίθενται στους φύλακές τους, τρέποντας τους θεατές σε φυγή. Αν ήθελα να περιγράψω όλες τις κρίσεις των τρελών και των ηλιθίων τη μέρα της δημόσιας παρέλασης, θα γέμιζα ολόκληρο βιβλίο.

Τζων Φρίλι, Κωνσταντινούπολη. Η ιστορία της αυτοκρατορικής πόλης. Εκδόσεις Μίνωας, 2014, Σελ 273,278-279.