Αυτό ίσως ισχύει για κάποιες κοινωνικές ομάδες ανεπίδεκτων. Αυτό όμως που ονομάζεται συλλογικό υποκείμενο είναι πολυεπίπεδο, πιο απαιτητικό και πολύπλοκο. Οι μηχανισμοί casting εμπλούτισαν τα ψηφοδέλτια με ετερόκλητα πολιτισμικά και πολιτικά περιτρίμματα, προσθέτοντας ένα εξωτικό χρώμα στη θυμηδία, που ήδη προκαλούσε η απελπιστική ασχετοσύνη των γραφικών παρεπιδημούντων στα κομματικά γραφεία. Εκτιμώ ότι και πάλι ένα σημαντικό μέρος σκεπτόμενων πολιτών θα επιλέξει την αποχή, το άκυρο και το λευκό, επιδεικνύοντας την αποστροφή του στους βιότοπους του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού. Οι υπόλοιποι θα ψηφίσουν τιμωριτικά τη συγκυβέρνηση και επιφυλακτικά την αξιωματική αντιπολίτευση. Αν και δεν συμφωνώ οπωσδήποτε με τις συγκεκριμένες προτιμήσεις, πιστεύω ότι οι εν λόγω θα παρακινούνταν από τη δυνατότητα εκλογής ενός αριθμού ανεξάρτητων υποψηφίων εκτός μηχανισμών (direct mandate), βάσει του εκλογικού μέτρου της κάθε περιφέρειας. Κάτι τέτοιο θα επιδρούσε αναζωογονητικά στον πολιτικό μας πολιτισμό και θα περιόριζε ευνόητα την άγνοια και κατά συνέπεια τη χειραγώγηση και τη διαφθορά. Τώρα όσον αφορά τις μαγκιές των παλικαράδων του γλυκού νερού, μια χρήσιμη επισήμανση: Στις προθέσεις της Βρετανικής Κυβέρνησης να περιορίσει τη μετεγκατάσταση πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο έδαφός της, η Γερμανική αντίδραση υπήρξε άμεση και αποφασιστική: Αυτό θα είναι το τέλος. Μπορούμε και χωρίς εσάς. Ο Πρωθυπουργός D Cameron, λόγω και των φιλοευρωπαϊστών Σκωτσέζων το ξανασκέφτεται. Όσον αφορά τα οικονομικά υπενθυμίζω ένα Αμερικανικό ρητό: Money talks. Bullshit walks.

Η σύντομη και διδακτική ιστορία της Ανατολής, που ακολουθεί, αποδίδεται στον Τζελαλεντίν Ρουμί (1207 - 1273), ιδρυτή του ισλαμικού μυστικιστικού Τάγματος των περιστρεφομένων Δερβίσηδων, ο οποίος μεταξύ άλλων πρέσβευε και τη θέση ότι όλα από την Ελλάδα ξεκίνησαν και όλα εκεί θα καταλήξουν. Έδρασε κυρίως στις περιοχές της Μικράς Ασίας και άφησε πίσω του πλούσιο ποιητικό και φιλοσοφικό έργο, επηρεασμένο και από την αρχαία Ελληνική σκέψη.

Κάποιος άρχοντας στη Βαγδάτη έστειλε τον υπηρέτη του στην αγορά για μερικές προμήθειες. Ο υπηρέτης επέστρεψε ωχρός και κάθιδρος. Τρέμοντας από φόβο είπε: ‘Πριν λίγο στην αγορά κάποιος μέσα στο πλήθος με έσπρωξε, κι όταν στράφηκα είδα ότι ήταν ο Χάρος. Με κοίταξε με τα σκοτεινά μάτια του κι έκανε μια απειλητική χειρονομία. Σε παρακαλώ, δάνεισέ μου ένα γρήγορο άλογό σου, γιατί πρέπει να πάω στη Σαμάρα, να προσκυνήσω στους τάφους των προγόνων μου’. Ο άρχοντας συμφώνησε αμέσως και δάνεισε στον τρομαγμένο άνθρωπο το άλογό του. Ο υπηρέτης καβάλησε τ’ άλογο κι έφυγε καλπάζοντας. Ύστερα κατέβηκε στην πόλη για να βρει και να διαμαρτυρηθεί στο Χάρο. Τον είδε μέσα στο πλήθος, τον πλησίασε και του είπε: ‘Γιατί απείλησες τον υπηρέτη μου όταν τον είδες το πρωί;’ ‘Δεν τον απείλησα άρχοντα’, είπε ο Χάρος, ‘ ξαφνιάστηκα που τον βρήκα στη Βαγδάτη, γιατί απόψε πρόκειται να τον συναντήσω στη Σαμάρα’. Ελπίζω στους συμβολισμούς της ιστορίας αυτής να μην προλέγεται το μέλλον της Ελληνικής Αριστεράς των επόμενων δεκαετιών.

Όταν ο σπουδαίος Ισπανός ζωγράφος Pablo Picasso (1881-1973) ολοκλήρωσε και παρουσίασε το έργο, που απεικόνιζε τη βαθύπλουτη και νέα κληρονόμο Gertrud Stein, αυτή διαμαρτυρήθηκε λέγοντας: ‘Μα αυτό δεν μου μοιάζει’ Ο καλλιτέχνης της απάντησε: ‘Θα του μοιάσεις εσύ’ Ως γνωστόν ο σκοπός της τέχνης συνίσταται στην ανάδειξη της ουσίας των πραγμάτων. Μακάρι να διαψευστώ και εδώ. Οψόμεθα.