Εγώ¹ δεν τις γνωρίζω τις αρμονίες², μα άφησέ μου πρώτα εκείνην που θα μπορούσε να μιμηθεί κατάλληλα τον ήχο της φωνής και την προσωδία ενός γενναίου ανθρώπου, και στις πολεμικές επιχειρήσεις και σε κάθε άλλη επικίνδυνη εργασία, και που κι όταν αποτυχαίνει ακόμα κι όταν αντιμετωπίζει τραυματισμούς και θανάτους, ή πέσει σε καμιά άλλη συμφορά, σ᾽ όλες αυτές τις περιστάσεις αντιτάσσει καρτερικά το στήθος του και αμύνεται ενάντια στα χτυπήματα της τύχης· και μιαν άλλη δεύτερη αρμονία άφησέ μου, όχι για τις βίαιες αλλά για τα ειρηνικά έργα που θέλει και τις κάνει μόνος του, να παραδείγματος χάριν, όταν ζητά να πείσει κάποιον για κάτι, ή όταν παρακαλεί ή με ευχές το θεό, ή με συμβουλές και νουθεσίες έναν άνθρωπο, ή το αντίθετο, όταν ο ίδιος υποχωρεί κι ακούει πρόθυμα τις παρακλήσεις, τις συμβουλές και τις νουθεσίες ενός άλλου, και κάνοντας με όλα αυτά, όσα είχε στο μυαλό του, χωρίς υπερηφάνεια, αλλά φρόνιμα και μετρημένα σ᾽ όλες του τις πράξεις και να μένει ικανοποιημένος με τ’ αποτελέσματα.