Ας πούμε απλώς και μόνον ότι η όραση είναι η αιτία το μέγιστου αγαθού: ο Θεός την ανακάλυψε και μας την δώρισε, για να μπορούμε να παρατηρούμε στον ουρανό τις αδιατάρακτες κυκλικές κινήσεις του νου και να τις προσαρμόζουμε στις συγγενικές αλλά ταραγμένες περιφορές της δικής μας διάνοιας.

Η εξοικείωση με τις ουράνιες κινήσεις μας επιτρέπει να κατανοούμε τη σύμφυτη ορθότητα των μαθηματικών τους σχέσεων, οπότε μπορούμε να διορθώνουμε την πλάνη των εσωτερικών μας κινήσεων μιμούμενοι τις απλανείς θεϊκές τροχιές.

Τα ίδια ισχύουν και για τη φωνή και την ακοή· οι θεοί μας τις δώρισαν για τον ίδιο σκοπό και για τις ίδιες αιτίες. Ο έναρθρος λόγος είναι προφανές ότι εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό, συμβάλλει μάλιστα αποφασιστικά στην εκπλήρωσή του.

Το ίδιο όμως ισχύει και για το μέρος εκείνο της μουσικής που χρησιμοποιεί φωνή και προσφέρεται στην ακοή - γιατί μας έχει δοθεί χάριν της αρμονίας. Η αρμονία περιέχει περιφορές συγγενείς προς τις τροχιές της ψυχής μας· αυτός λοιπόν που επικαλείται τις Μούσες με σύνεση δεν προσφεύγει στην αρμονία επειδή θέλει να επιτύχει την αλόγιστη ηδονή, όπως όλοι πιστεύουν σήμερα.