Αμήχανα οι ειδήμονες του διεθνούς οργανισμού IPCC παρακολουθούν τη διάψευση των προβλέψεων του για την αύξηση της μέσης τιμής της θερμοκρασίας του πλανήτη, η οποία εδώ και 15 χρόνια παραμένει σταθερή (+0,06 C). Η εκτίμηση το 1990 ήταν για τιμή στο +0,9 Cκαι το 2001 για πάνω από +0,6 C (University of East Anglia). Το χρονικό αυτό διάστημα (15 έτη) μάλλον δεν είναι επαρκές για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, αλλά και το προτεινόμενο εύρος της τριακονταετίας εξίσου αυθαίρετο. Ήδη οι πιο νηφάλιοι ερευνητές αναθεωρούν σιωπηλά τις παραμέτρους των προϋπολογιστικών μοντέλων, ώστε να ανακαλύψουν το σφάλμα των παραδοχών τους. Χαμηλόφωνα υποστηρίζουν, ότι σύμφωνα με ενδείξεις, η θερμοκρασία ανέβηκε, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της απορροφήθηκε από τους ωκεανούς. Χαιρέκακα η ρυπογόνος βιομηχανία αμφισβήτησε συλλήβδην τις εκτιμήσεις των επιπτώσεων των αυξανόμενων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.
Μην ανησυχείτε όμως. Και στην περίπτωση, που όντως το φαινόμενο του θερμοκηπίου απειλήσει την ζωή στον πλανήτη, η επιστημονική ομάδα του David Keith, Calgary, Canada, υπόσχεται σχετικά φτηνές λύσεις (περί το 1 δις $ ετησίως) για την αντιμετώπιση του προβλήματος (Geoengineering). Η μέθοδος, που προτείνεται και βρίσκεται ακόμη σε ερευνητικό στάδιο, στην αφετηρία της μιμείται την ηφαιστειακή δραστηριότητα και υποστηρίζει ότι ψεκάζοντας την ατμόσφαιρα με θειούχα μίγματα αερίων, μπορεί να περιοριστεί η βλάβη από τις εκπομπές ρύπων, αφού μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας θα αντανακλάται, πριν φτάσει στη γη. Η εν λόγω ομάδα δεν παραμελεί να συμβουλέψει και τον παράλληλο περιορισμό της ρύπανσης. Στις πιθανές παρενέργειες της μεθόδου περιλαμβάνονται: η όξινη βροχή, η βλάβη του στρώματος του όζοντος, επιπτώσεις στην ανάπτυξη της χλωρίδας και η αλλαγή στην περιοδικότητα των μουσώνων σε Ασία και Αφρική. Στα προηγούμενα προσθέστε το ενδιαφέρον του αμερικανικού πανεπιστημίου Harvard, την απουσία νομικών περιορισμών στην εφαρμογή της μεθόδου και μείνετε ήσυχοι.
Στον αντίποδα τώρα και επειδή στο συνονθύλευμα των απόψεων και των προτάσεων δεν μπορούμε να παρέμβουμε ούτε τόσο άμεσα, ούτε κυρίως τόσο αποτελεσματικά, ας προσέξουμε τις όντως ανατρεπτικές, αλλά και πειστικές προτάσεις του γερμανού χημικού και πρωτοπόρου της οικολογικής κίνησης Friedrich Schmit-Bleek (Grüne Lügen, Ludwig Verlag,München) στην επαναξιολόγηση των καταναλωτικών μας συνηθειών, με βάση το μέγεθος της επιβάρυνσης των φυσικών πόρων, που βρίσκεται πίσω από τις διάφορες ‘green’ προτιμήσεις μας. Έτσι για την παραγωγή 1 κιλού χαλκού απαιτούνται 500 κιλά πρώτης ύλης. Το αλουμίνιο απαιτεί 85 φορές το βάρος του μέχρι το τελικό προϊόν. Για ένα γραμμάριο χρυσό εξορύσσεται μισός τόνος. Ένα smartphone χρειάζεται 450 φορές το βάρος του σε πρώτες ύλες. Ακόμη και η παραγωγή βαμβακιού και χαρτιού καταναλώνει δυσανάλογα περισσότερους πόρους, από ότι η πλαστική μεμβράνη, η οποία σε σχέση με το αλουμίνιο απαιτεί 200 φορές λιγότερη φύση. Ο κατάλογος είναι μακρύς και περιλαμβάνει και υβριδικά αυτοκίνητα. Η όποια εξοικονόμηση καυσίμου, αντισταθμίζεται από αρκετά μεγαλύτερο βάρος, που αυξάνει την κατανάλωση και άρα τους ρύπους. Με βάση τον απολογισμό οι κάτοικοι των ανεπτυγμένων χωρών είμαστε ιδιαίτερα σπάταλοι έναντι των φυσικών πόρων, αφού καταναλώνουμε κατά μέσο όρο 70 τόνους φύση το χρόνο, όταν μια αποδεκτή τιμή θα έπρεπε να βρίσκεται κοντά στους 8. Σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, που αβίαστα δαιμονοποιούμε, άρχισε, έστω δειλά, ο προβληματισμός για το τελικό νόημα της ‘αέναης ανάπτυξης’.