Στο μεταξύ οι πυρκαγιές στη Σιβηρία, που καλύπτουν 9.307 km2 ή το περίπου το μέγεθος της περιφέρειας της Ηπείρου (9.203 km2) και σε αρκετές περιοχές σιγόκαιγαν υπόγεια από το περασμένο καλοκαίρι, αναζωπυρώνονται. Οι θερμοκρασίες σε περιοχές, όπως το Verkhoyansk στη Γιακουτίγια, έφτασαν και τους 38 °C, ενώ η πρόσβαση για τις πυροσβεστικές υπηρεσίες είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Σύμφωνα με τον μετεωρολόγο Dakota Smith στο Cooperative Institute for Research in the Atmosphere (CIRA) η επαρχία της Σάκχα ή Γιακουτίγια (Sakha Republic) στη ρωσική Άπω Ανατολή καλύπτεται σχεδόν στο σύνολό της από ένα κατά τόπους αδιαπέραστο πέπλο καπνού. Ο Mark Parrington του European Center for Medium-Range Weather Forecasts υπολογίζει ότι για τον Ιούνιο του 2020 οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα απο τη συγκεκριμένη περιοχή έφτασαν τους 59 μεγατόνους (59 εκατομμύρια τόνους). Δηλαδή το αντίστοιχο των ετήσιων εκπομπών CO2 μιας χώρας όπως η Πορτογαλία.
Και επειδή πλέον κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι οι εξαγγελίες μέτρων, οι ανακοινώσεις για παρεμβάσεις και ο ρυθμός επέκτασης των ανανεώσιμων πηγών θα κατορθώσουν να συγκρατήσουν την αύξηση της μέσης τιμής της θερμοκρασίας στον 1,5 °C, εννοείται όχι μόνο μέχρι το 2030, αλλά ούτε και μέχρι τα μέσα του αιώνα, ωριμάζουν οι σκέψεις για κάποιου είδους τεχνητή αναπαραγωγή των επιπτώσεων της ηφαιστειακής δραστηριότητας. Το Center for Science Education της UCAR υπολόγισε ότι η κολοσσιαία έκρηξη του ηφαιστείου Tambora στην Ινδονησία τον Απρίλιο του 1815 είχε ρίξει προσωρινά κατά 3°C τη μέση θερμοκρασία της Γης. Με τις στάχτες που είχαν καλύψει όλον τον πλανήτη τη χρονιά εκείνη το 1815 ονομάστηκε το Έτος χωρίς Καλοκαίρι. Παρόμοιες, αν και όχι τόσο εκτεταμένες, ήταν και οι επιπτώσεις στη θερμοκρασία του πλανήτη μετά την έκρηξη του ηφαιστείου Pinatubo στις Φιλιππίνες στις 15 Ιουνίου 1991. Μήπως η ίδια η φύση δείχνει τον τρόπο;
Στην εικόνα πυρκαγιά στη Σιβηρία:
