Αν και ρόλος του Επιμηθέα είναι άχαρος, μια σύντομη υπενθύμιση είναι απαραίτητη. Παρά την καθημερινή επιδείνωση στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα η αισιοδοξία των ελληνικών τραπεζών παρέμενε αδιατάρακτη. Στις αρχές του 2008 τα επιχειρησιακά σχέδια Εθνικής, Eurobank, Alpha και Πειραιώς προέβλεπαν κέρδη τουλάχιστον 5.750 εκ ευρώ για τα τέλη του 2010. Τα αποτελέσματά τους τελικά διαμορφώθηκαν στα 540 εκ ευρώ ή 91% χαμηλότερα. Την ίδια χρονιά (2008) ο τότε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ Αλογοσκούφης δήλωνε ότι ‘ η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη’. Την άνοιξη της επόμενης χρονιάς (2009) ο Γ. Παπακωνσταντίνου επισήμαινε ότι ‘ παρέμενε αισιόδοξος και πίστευε ότι πολύ γρήγορα θα ανακάμπταμε’. Ο κατάλογος είναι μακρύς, γλαφυρός και φαιδρός. Τι κάνει όμως όλους αυτούς τους ειδήμονες να αποτυγχάνουν τόσο οικτρά; Το πλούσιο έλεος του δημοσίου, δηλαδή του φορολογούμενου, το οποίο αμέσως έτρεξε, σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις προκλητικά, να τις ανακεφαλαιοποιήσει. Θεωρήθηκε μάλιστα και υπεύθυνο (σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος) για την αποτυχία τους ! Εκείνος που είπε ότι ‘ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για την αφήσουμε στους στρατηγούς’, θα μπορούσε εξίσου εύστοχα να υποστηρίξει ότι ‘η οικονομία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για την αφήσουμε στους οικονομολόγους’ (H Kissinger). Στην περίπτωση της Ελλάδας βέβαια δεν ξέρουμε ποίοι είναι χειρότεροι. Με την ανακεφαλαιοποίηση οι τράπεζες μετατρέπονται οι ίδιες πλέον σε μηχανές. Σε μηχανές που μοιράζουν το χρέος, που δημιούργησαν οι ίδιες (μεγέθη), στις πλάτες της κοινωνίας (νοικοκύρεμα). Στα πλαίσια βέβαια της ‘κοινωνικής ευαισθησίας’ φρόντισαν να αναστείλουν τους πλειστηριασμούς προσωρινά και να ρυθμίσουν τα δάνεια των νεόπτωχων, για να εξασφαλιστεί η απαραίτητη κοινωνική ηρεμία, ώστε απρόσκοπτα να διαγράψουν χρέη και των άλλων στυλοβατών της εξουσίας, όπως πρόσφατα των Μ Μ Ε. Από τις διάφορες περικοπές και επιβαρύνσεις εξαιρέθηκαν οι καταθέτες, οι ιερές αγελάδες, που παρέμειναν στο απυρόβλητο, συνεχίζοντας να εισπράττουν εξωφρενικούς τόκους από χρεοκοπημένες τράπεζες, χωρίς ουσιαστικά να έχουν ελεγχθεί ποτέ για την προέλευσή των κεφαλαίων τους μέχρι σήμερα. Η απάντηση στο γιατί συμβαίνει αυτό βρίσκεται στην ερώτηση : ποίοι, πώς, πότε έκαναν τις μεγάλες περιουσίες και από ποιους προστατεύονται. Για όσους απλώς διερωτώνται χωρίς και να ψάχνονται ιδιαίτερα, κάποιες απαντήσεις βρίσκονται στη μεταφυσική : Η λέξη πλούτος ετυμολογείται από πλέω, που μεταξύ άλλων σημαίνει και την αφθονία, και σχετίζεται με τον Πλούτωνα, το θεό του κάτω κόσμου. Το πραγματικό όνομα του ήταν Άδης. Επικράτησε το όνομα Πλούτων, αφού η αναφορά και μόνο του ονόματος Άδης θεωρούνταν ανόσια και επικίνδυνη. Το όνομα ταυτίστηκε με την υλική αφθονία, επειδή τότε (Πλάτωνος Κρατύλος), όπως και σήμερα, πίστευαν ότι η πραγματική ευημερία προέρχεται από τα υλικά του κάτω κόσμου (πολύτιμα μέταλλα, σπάνια ορυκτά). Στον Πλούτο ως θεότητα ανατέθηκε από το Δία η διανομή των αγαθών και των τιμών στους ανθρώπους. Αυτός, ως αγαθός δαίμων, διένειμε τα αγαθά με βάση την αρετή και την εντιμότητα του κάθε θνητού. Αυτό ενόχλησε τον Πατέρα των θεών, ο οποίος τύφλωσε τον Πλούτο, αιτιολογώντας την πράξη του με το σκεπτικό ότι η εντιμότητα και η αρετή δεν είναι επαγγέλματα, που πρέπει μάλιστα να ανταμείβονται και υλικά. Τη συνέχεια τη γνωρίζεται και κυρίως τη ζείτε.

Για όσους αναπαύονται στην απραξία και προσδοκούν την αποκατάσταση της τάξης από τις ανώτερες δυνάμεις, ο Δάντης προσφέρει μια κάποια ικανοποίηση : Στην Κόλαση οι απατεώνες τιμωρούνται στον όγδοο βαθύτερο κύκλο (σύνολο εννιά) ανάλογα με την ειδικότητά τους : οι τοκογλύφοι μέσα σε καυτή πίσσα, οι κλέφτες μεταμορφωμένοι σε φίδια, οι υποκριτές κουκουλωμένοι με μολυβένιες κάπες. Για μας τους νωθρούς τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα : μετανοούμε κάπου στη μέση του Καθαρτηρίου (στο οποίο όμως ως ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε)