Η πολιτική-εκλογική συμπεριφορά της πλειοψηφίας των πολιτών έχει ήδη καταγγείλει την επιδέξια, όσο και αδίστακτη, μειοψηφία των yuppies, που με την άθλια νομικίστικη αριθμητική της, συνεχίζει να λυμαίνεται τον τόπο. Το κυβερνητικό θέατρο υποστηρίζεται βέβαια από κάποιες συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών: αυτών που, όταν ζήτησε απόδειξη ο συγκεκριμένος συνεργάτης του περιοδικού, τον αντιμετώπισαν, δικαιολογημένα για την τεκμαιρομένη πολιτική τους ταύτιση, ως poltergeist, alien ή πιο απλά ‘malaka’, όπως χαρακτηριστικά υποστηρίζει ο ίδιος. Είναι η κατηγορία των οπαδών επιφανούς στελέχους της ν δ, νυν ευρωβουλευτού, με σπουδές στο ‘amerika – amerika’, που προκλητικότατα αποκαλούσε τη φοροδιαφυγή ‘κοινωνική άμυνα’. Είναι η κατηγορία των οπαδών, που λειτούργησε ως άλλοθι για τη γενικευμένη και αισχρή αποστροφή του ετέρου ‘στιβαρού’ στυλοβάτη ‘μαζί τα φάγαμε’. Το ύψος της φοροδιαφυγής, μόνο από τον φ π α, παρά τους ‘εκσυγχρονισμούς’ και ‘επανιδρύσεις’, εκτιμάται στο ασύλληπτο ποσό των 10 δις ευρώ ή στο περίπου 5% του α ε π. Αναλογιστείτε ότι τόσα πληρώνουμε ως ή μάλλον σαν κράτος κάθε χρόνο για τοκοχρεολύσια και συνδυάστε το με το γεγονός ότι τα δάνεια είναι, μεταξύ άλλων, ένας μηχανισμός μεταφοράς πλούτου από τους πιο αδύναμους στους πιο ισχυρούς. Θα συνειδητοποιήσετε τότε για πιο λόγο οι διάφορες φορολογικές αναδιαρθρώσεις αποτυγχάνουν μόνιμα και οι διαρθρωτικές αλλαγές εστιάζουν σε καθαρίστριες, νυχτοφύλακες και συνταξιούχους. Δεν με ενδιαφέρει να λαϊκίσω: κακώς – κάκιστα πληρωνόντουσαν συντάξεις σε νεκρούς ή μαϊμού αναπήρους (το ύψος διαχρονικά εκτιμάται στα 5 δις), μισθοί σε αργόσχολους ή προσληφθέντες με ψευδή πιστοποιητικά. Όλα συνέβησαν και συμβαίνουν, ως ανομολόγητη μεν, κεντρική όμως επιλογή των εγχώριων διαχειριστών της κρατικής εξουσίας, σε αγαστή συνεργασία ή έστω με την ανοχή των εθελοτυφλούντων εταίρων μας. Η Γερμανία κέρδισε κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, οι ίδιοι το αναγνωρίζουν άλλωστε, πάνω από 120 δις ευρώ. Ίσως αυτό να εξηγεί και την υποδοχή του έλληνα πρωθυπουργού από την ‘ομοϊδεάτισσά’ του σιδηρά καγκελάριο. Οποιοσδήποτε άλλος δημοκρατικά νομιμοποιημένος ηγέτης, που θα ενδιαφερόταν έστω και ακροθιγώς για το ελληνικό πρόβλημα, θα τον είχε αποπέμψει. Λέγοντας αυτά δεν θέλω να μειώσω τη χρησιμότητά μας ως αποδιοπομπαίων τράγων της κατά τα άλλα ‘ενωμένης’ ευρώπης. Ο λαϊκισμός, και σε πιο εξελιγμένη μορφή ο φασισμός, λειτουργούν πάντα στη βάση της διαφοράς, της διάζευξης και της στοχοποίησης. Λίγα σημειολογικά τώρα: Ι) το έργο στην προμετωπίδα (Το κάρο με το Άχυρο, 1485) είναι του ολλανδού Hieronymus Bosch. Ένας θίασος ανθρώπων κάθε λογής αφήνει πίσω την Εδέμ και προχωράει προς την Κόλαση. Η δεσπόζουσα εικόνα στο τρίπτυχο αναπαριστά ένα κάρο με άχυρο (για τους ολλανδούς της εποχής εκείνης τα εγκόσμια αγαθά θεωρούνταν ως ένας σωρός με άχυρα). Στην κορυφή του κάθονται ανάκατα οι ομορφιές και οι ασκήμιες της πλάνης (αμαρτία): πλούτος, ωραία κουστούμια, φόνος, θαυμάσια αντικείμενα, απάτη, διαστρέβλωση. Το κάρο στην κίνησή του συνθλίβει όσους βρίσκονται στο διάβα του, από τους οποίους οι περισσότεροι κοιτάζουν επάνω άπληστα πασχίζοντας για μια θέση στην κορυφή. Καμία μάχη, ούτε αγώνας. Ίσως μια επίκληση στη λογική (Phyllis Tickle, Greed) ΙΙ) Την ευρεία χρήση των εικόνων προώθησε από τον 6^ο μ Χ αιώνα ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας ‘ για να μπορούν να διαβάζουν και όσοι δεν ξέρουν γράμματα’ Επιλέγω λοιπόν κάποια, κορυφαία κατά τη γνώμη μου, εικαστικά έργα, ώστε να ενισχύσω το σήμα του μηνύματος, αλλά και επειδή οι digital natives πλήττουν γρήγορα με τα κείμενα.