Με έναν πιο εξειδικευμένα φλεγματικό, αλλά καυστικό τρόπο συνόψισε πρόσφατα την κατάσταση ο βρετανός κεντρικός τραπεζίτης Andrew Haldane : ‘Οι ισολογισμοί των τραπεζών παραμένουν οι πιο μαύρες απ’ τις μαύρες τρύπες’ Οι προηγούμενες διαπιστώσεις, κοινός τόπος στις αναλύσεις των κορυφαίων της επενδυτικής τραπεζικής, όπως του el Erian (Allianz) και του Mike Mayo (CLSA), προκαλούν πλέον την έντονη ανησυχία σ’ ένα σημαντικό μέρος της οικονομικής και πολιτικής elite των πιο ανεπτυγμένων χωρών. Στην τελευταία συνάντησή τους στο Λονδίνο μίλησαν ανοιχτά για τα οικονομικά σκάνδαλα (C Lagarde), την ανισότητα των ευκαιριών (B Clinton) και την κοινωνική συνοχή ( L F de Rothschild). Η απαξίωση του κράτους ως θεσμοθέτη-εγγυητή της διαφανούς λειτουργίας της αγοράς και η υποβάθμισή του σε απλό φοροσυλλέκτη, που ξεκίνησε από την εποχή Ρέιγκαν και Θάτσερ, αποκηρύσσεται και από τους πιο ένθερμους οπαδούς του φιλελευθερισμού. Ο αμερικανός συγγραφέας David Stockman, που υπήρξε το πρόσωπο της συντηρητικής ιδεολογίας (trickle down) στις Η Π Α τη δεκαετία του 1980 και υπεύθυνος για τον προϋπολογισμό την ίδια περίοδο, ομολογεί : ‘δημιουργήσαμε ένα καζίνο που διαβρώνει τα θεμέλια της υγιούς οικονομίας’ Οι αριθμοί είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικοί: από το 2000 έως το 2014 το παγκόσμιο α ε π αυξήθηκε κατά 45 τρις $, φτάνοντας από τα 33 στα 78 τρις. Το ίδιο διάστημα ο ιδιωτικός πλούτος αυξήθηκε κατά 146 τρις $, φτάνοντας από τα 117 στα 263 τρις (πηγή Credit Suisse, IMF).Την ίδια περίοδο το άθροισμα του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, εκτός χρεών της χρηματιστικής βιομηχανίας, σκαρφάλωσε 212% του παγκόσμιου α ε π (πηγή Geneva Report) Με τη σκέψη ότι στη χώρα μας κατέχουν τα ηνία της εξουσίας, νομικίστικα ορθά, ουσιαστικά όμως αυθαίρετα, οι γραφικοί υποστηρικτές ‘του λιγότερου και αποτελεσματικότερου’ κράτους, μπορείτε αβίαστα να εξάγετε ασφαλή συμπεράσματα για την πολιτική υστέρηση, που μας χαρακτηρίζει. Με το ίδιο πνεύμα, της προστασίας των παραπάνω μεγεθών, πέρασαν επιτυχώς τα crash test οι ελληνικές τράπεζες. Η πίεση μέσα στη φούσκα είναι τέτοια που κανείς δεν τολμάει να την αγγίξει. Oι συνέπειες θα έκαναν το πρόσφατο flash crash της εξόδου μας στις αγορές να φαντάζει σαν μπαλόνι παιδικών γενεθλίων. Όλοι οι προαναφερθέντες στοιχηματίζουν πλέον όχι στο αν, αλλά στο πότε θα συμβεί η επόμενη έκρηξη. Η κατάσταση γίνεται πιο απειλητική, επειδή ο καθένας φροντίζει να περιορίσει τις επιπτώσεις για τον εαυτό του ή το πολύ για τη χώρα του, συχνά και σε βάρος των διπλανών του, όπως γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πραγματικότητα όμως λειτουργεί αυτόνομα και αναρχικά, με την έννοια ότι δεν υπακούει στους ιδεολογικούς καθωσπρεπισμούς των φιλελεύθερων ή των σοσιαλιστών, που έτσι κι αλλιώς έχουν περισσότερο μουσειακή αξία. Εκτός της απλοϊκής αντιδιαστολής δεξιά-αριστερά, υπάρχει και το σωστό-λάθος. Και αυτό μπορούν να το ξεχωρίσουν όλοι.

Στην επικεφαλίδα έργο του Ιταλού Ζωγράφου Bartolomeo Manfredi,1580-1620. Ο Βασιλιάς Μίδας λούζεται τις πηγές του Πακτωλού ποταμού, 1617-1619.