Ιδιαίτερα βαρύς ήταν ο φόρος αίματος της Πολωνίας, η οποία με πληθυσμό περί τα 35 εκατομμύρια το 1938, είχε χάσει 5,65 εκατομμύρια ανθρώπους. Από αυτούς 300 χιλ υπήρξαν στρατιώτες και 5.350 χιλ πολίτες, από τους οποίους περίπου 3 εκατομμύρια υπήρξαν Εβραίοι κάτοικοι της χώρας. Στο τέλος του πολέμου η Πολωνία είχε απωλέσει το 16,1% των κατοίκων της. Στο άθροισμα περιλαμβάνονται και 150 χιλ Πολωνοί που υπήρξαν θύματα της σοβιετικής κατοχής, από το 1939 έως το 1941, των ανατολικών περιοχών της χώρας (Kresy), που αποτελούσαν το 52,1% της συνολικής επικράτειας και κατοικούνταν από 13,2 εκατομμύρια άτομα. Η εν λόγω υπηρεσία δίνει για τη χώρα μας ένα μέγεθος της τάξης των 180 χιλ νεκρών, από τους οποίους 20 χιλ στρατιώτες και 160 άμαχοι. Όσον αφορά την Ελλάδα άλλοι ερευνητές, όπως οι δημογράφοι Marcel Reinhard και André Armengaud, είχαν καταλήξει το 1961 σε ένα σχεδόν τριπλάσιο μέγεθος, υπολογίζοντας τους νεκρούς στις 500 χιλ. Οι νεκροί στην Κίνα έφτασαν τα 13,5 εκ και στην Ιαπωνία τα 3,76 εκατομμύρια. Στη Γιουγκοσλαβία τα θύματα ανήλθαν στα 1,69 εκ και στην Ουγγαρία τις 950 χιλιάδες.
Πέραν των παραπάνω κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου οι Γερμανοί προκάλεσαν στοχευμένα και το θάνατο 13,37 εκατομμυρίων αμάχων, οι οποίοι σύμφωνα με τις φυλετικές θεωρίες των εθνικοσοσιαλιστών θεωρούνταν κατώτερα όντα. Στο μέγεθος αυτό περιλαμβάνονται 5,7 εκ Εβραίοι, 3 εκ Σοβιετικοί αιχμάλωτοι, τουλάχιστον 100 χιλ Ρομά και Σίντι. Τα θύματα των ευθανασιών υπολογίζονται στις 270 χιλ και 4,7 εκατομμύρια αφορούν μη Εβραίους έγκλειστους σε Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, εργάτες σε καταναγκαστικά έργα και εκτοπισμένους.
Σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel ο επικεφαλής του σχετικού τμήματος της Εισαγγελίας Φρανκφούρτης αποκάλυψε ότι κατά τη διάρκεια των πολυετών ερευνών κανένας ναζιστής απ’ όσους είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου δεν είχε δείξει μεταμέλεια.
Με βάση νόμο του 1951 που είχε προτείνει ο Χανς Γκλόμπκε, από τους βασικούς εισηγητές των φυλετικών νόμων της Νυρεμβέργης του 1935 και Προσωπάρχης του Κόνραντ Αντενάουερ μεταπολεμικά, η Κυβέρνηση της τότε Δυτικής Γερμανίας αποκατέστησε βαθμολογικά και μισθολογικά με αναδρομική ισχύ όλους όσους είχαν υπηρετήσει το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.
Η αναβίωση του ναζισμού στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων και σε ευημερούσες χώρες, είναι μια από τις ικανοποιητικές απαντήσεις σ’ όσους αρνούνται την κυκλικότητα της Ιστορίας, συγχέοντάς την σκόπιμα ή αφελώς με την κατά γράμμα επανάληψη των κοινωνικών φαινομένων.
Κύριες Πηγές:
Militärgeschichtliches Forschungsamt (MGFA). Marcel Reinhard, André Armengaud, Histoire générale de la population mondiale. Dieter Pohl, Verfolgung und Massenmord in der NS-Zeit 1933–1945.