Υπήρξαν εποχές που οι ρόλοι στο Αιγαίο ήταν αντεστραμμένοι. Μετά την πρωινή επιθεώρηση του Στόλου του Αιγαίου την 5η Οκτωβρίου 1912 από τον Γεώργιο Α΄ στο Φάληρο τα ετοιμοπόλεμα πλοία απέπλεαν με κατεύθυνση τον όρμο του Μούδρου στη Λήμνο. Τον κατέλαβαν την επόμενη ημέρα για να τον χρησιμοποιήσουν ως ορμητήριο. Μετά την απελευθέρωση της Λήμνου, που ολοκληρώθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1912, και μέχρι την 19η Οκτωβρίου 1912 απελευθερώθηκαν αμαχητί τα νησιά Θάσος, Ίμβρος, Άγιος Ευστράτιος, Σαμοθράκη και τα ιστορικά Ψαρά.
Όλοι οι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν ανά τους αιώνες χάρη στην ορμή μιας απόλυτης και κεντρικής εξουσίας. Μια διαδικασία όμως σχεδόν αναπόφευκτη καθορίζει ότι, με το πέρασμα του χρόνου, η επάρκεια και η ενεργητικότητα των πρώτων μοναρχών να δίνουν τη θέση τους στη χλιδή, στη νωθρότητα και στην παρακμή.
Ε, λοιπόν, κι εγώ σου λέω, αγαπητέ μου, και άκουσέ με προσεκτικά: αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στα βάσανά μας, τα πανάρχαια δεινά μας, τα δικά σου, τα δικά μου και όλων μας, και τις σωτηρίες και τους λυτρωμούς τους ή ακόμα και όλες τις σωτηρίες και όλους τους λυτρωμούς του κόσμου, θα προτιμούσα χίλιες φορές να μας αφήσουν όλο τον πόνο και τη θλίψη και να κρατήσουν αυτοί για τον εαυτό τους τον αναμορφωμένο κόσμο τους εφόσον αυτός συνεπάγεται πάντοτε σφαγές, σταυροφορίες ή τζιχάντ ή γκούλαγκ ή πολέμους του Γώγ και του Μαγώγ1.
Απόσπασμα από το βιβλίο Ιούδας, του σύγχρονου Ισραηλινού Συγγραφέα Amos Oz.
Παραπομπή:
Γώγ και Μαγώγ: Πρόσωπα, έθνη ή χώρες της Βίβλου, τα οποία προέρχονται από τη γενιά του Ιάφεθ, του γιού του Νώε, που συνδέονται με αποκαλυπτικές και εσχατολογικές προφητείες στα Προφητικά Βιβλία του Ιεζεκιήλ (38,39) και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (20:7-8).
2017 Ποιητικές, Kitsch και Κατανυκτικές Ευχές!
Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια,
τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τα θηρία,
που γρούζουν, σέρνονται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν με μανία
μες στων παθών μας τ' άτιμο κλουβί, προβαίνει αγάλια,
θεριό πιο βρώμικο, κακό, την ασκημιά να δείξει!
Σε πείσμα εκείνων, των περισσοτέρων, που στην ανατολή του γεμάτου φεγγαριού αναρωτιούνται ακόμη αν αυτό είν’ όλο, εμείς θα επιμείνουμε στην υπερκόσμια μελωδία της Σονάτας του Σεληνόφωτος του Ludwig van Beethoven, με θέα τον Έναστρο Ουρανό του Vincent van Gogh και την ποίηση της Emily Dickinson.
Ah, Moon—and Star!
You are very far—
But were no one
Farther than you—
Do you think I'd stop
For a Firmament—
Or a Cubit—or so?
I could borrow a Bonnet
Of the Lark—
And a Chamois' Silver Boot—
And a stirrup of an Antelope—
And be with you—Tonight!
But, Moon, and Star,
Though you're very far—
There is one—farther than you—
He—is more than a firmament—from Me—
So I can never go!
Πλην σαν ευρέθηκε μέσα στο σκότος,
μέσα στης γης τα φοβερά τα βάθη,
συντροφευμένος μ’ Έλληνας αθέους,
κ’ είδε με δόξες και μεγάλα φώτα
να βγαίνουν άυλες μορφές εμπρός του,
φοβήθηκε για μια στιγμήν ο νέος,
«Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός;
Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά,
την φήμη της διδασκαλίας του
που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη
εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς
με θετικότητα τι έγινε
(ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του).
Πως δεν αναγνωρίζομεν ότι το εθνικόν μέλλον το συντρίβομεν, καθ’ ην στιγμήν ερχόμεθα να ανακηρύξωμεν ότι εις τους κόλπους του Ελληνισμού δεν δύνανται να χωρήσουν παρά οι πρεσβεύοντες το Ορθόδοξον Ανατολικόν Δόγμα; Ποίος δεν γνωρίζει ότι, ταχέως ή βραδέως, πρόκειται να πληρωθώσι τα εθνικά μας όνειρα και εις την Ελλάδα του μέλλοντος πρόκειται να περιλαμβάνονται αλλόθρησκοι και αλλόδοξοι πληθυσμοί;