Δεν εκμεταλλεύομαι τίποτε και κανέναν. Ειδικά όταν δοκιμάζεται. Οι Ιεράρχες μπορούν και επιβάλεται, ως δημόσια πρόσωπα και πέρα από θρησκειολογικές απόψεις, να συμβουλεύουν. Αλλά να παραδειγματίζουν με τη δική τους συμπεριφορά ως υπόδειγμα.
Όταν όμως αποπειρώνται να διεγείρουν ή να πειθαναγκάσουν και μάλιστα γενικεύοντας, τότε νομίζω ότι αντιβαίνουν το ρόλο και την αποστολή τους. Ακόμα και το Αλάθητο του Πάπα (Infallibilitas, 1870) περιορίζεται σε δογματικά ζητήματα.
Η συμμόρφωση των πιστών πρέπει να απορρέει από την ελεύθερη βούλησή τους: Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν (Όποιος θέλει να με ακολουθήσει) λέει ο Ιησούς. Έτσι αναφέρουν οι τρείς (Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς) από τους τέσσερις ευαγγελιστές. (Αλλά όχι ο Ιωάννης). Διαφορετικά δεν είναι πιστοί. Είναι άβουλα ενεργούμενα.
Αν υπάρχει κάτι θεϊκό μέσα μας, αυτό είναι η νόησή μας. Το μυαλό μας. Αν το απαρνούμαστε, προδίδουμε τον Θεό. Όταν το υπερεκτιμούμε, Τον προσβάλλουμε. Τελικά όλα στην ανθρώπινη ζωή καταλήγουν σε μια άσκηση αυτογνωσίας με ζητούμενο το μέτρο. Οι λέξεις μέτρο και μοίρα είναι συγγενικές.
Ο ἀναγιγνώσκων νοεῖτω (κάθε ένας που διαβάζει αυτά τα λόγια, ας καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Κατά Μάρκον, ιγ΄ 14΄)
Δείτε το σχετικό βίντεο