Οι άνθρωποι που μ’ αγαπήσανε θα φύγουν. Κι η φύση θα ξαναγεννιέται κάθε χρόνο.

Κι εγώ θα φύγω. Αλλά θα μείνουν τα πουλιά να κελαηδούν, θα μείνει ο κήπος μου με τα πράσινα δέντρα του και το πηγάδι.

Τι θλιβερή όψη που έχει ο μουσκεμένος κήπος τα κρύα χειμωνιάτικα πρωινά, πριν την ανατολή: Το ξεθωριασμένο γρασίδι, Το άδειο μονοπάτι. Το βρεγμένο τραπέζι. Οι αναποδογυρισμένες καρέκλες. Τα πεσμένα φύλλα. Δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω. Ήσυχη, δύσκολη και όμορφη ώρα.  

Το κυπαρίσσι στέκει μόνο του δίπλα στο εκκλησάκι της αυλής. Αγέρωχο και σιωπηλό σαν δακρυσμένο μέσα στην πρωινή ομίχλη. Παρακολουθεί στο ρυθμό του δικού του χρόνου την αθέατη αναγέννηση που ετοιμάζεται υπόγεια. Ποιοι έχουν κυπαρίσσια* στον κήπο τους;