Αποκαλύπτεται ότι το εγχώριο ολιγαρχικό κατεστημένο είχε επενδύσει τη διαιώνισή του, απ΄ τη μια μεριά στον νωθρό, κατ’ όνομα, κληρονόμο της συντηρητικής παράταξης, ο οποίος έχει αναγορευθεί σε θεματοφύλακα των παραδοσιακών αξιών της εντόπιας αντίδρασης. Απ΄ την άλλη στον καιροσκοπικό εκφραστή της κυβερνώσας αριστεράς, ο οποίος ψευδόμενος περίπου με το ρυθμό που αναπνέει ένας φυσιολογικός άνθρωπος, κατόρθωσε σε μερικούς μήνες να διασκεδάσει και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπιστίας, που μπορεί να αναγνωρίζονταν στο εντόπιο προσωπικό του κλάδου.
Στο κατάντημα του δημόσιου βίου μας ο μεν πρώτος έφτασε να προβάλλεται ως ένα είδος χρυσής εφεδρείας, εθνικής μάλιστα εμβέλειας. Πρόκειται για το άτομο, που υποσχόμενο αμετροεπώς και υποκριτικά την επανίδρυση του κράτους, οδήγησε τα δημόσια οικονομικά σε επίπεδα πέρα από το οποιοδήποτε σημείο δυνατότητας ανάταξης. Ο μέσος όρος του καθαρού ετήσιου δανεισμού της Γενικής Κυβέρνησης έως το 2003 έφτανε στα 10,133 δισεκατομμύρια ευρώ. Το ίδιο μέγεθος από το έτος 2004 έως το 2009 υπερδιπλασιάστηκε, ξεπερνώντας τα 22 δισεκατομμύρια3. Το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ το 2003 από το 98,3% που βρισκόταν, εκτινάχτηκε τον τελευταίο χρόνο της περιόδου στο 129,7%. Το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης διαμορφώνονταν το 2003 στο 5,6%. Στα τέλη του 2009 το έλλειμμα είχε φτάσει στο 15,6%.4 Ο ίδιος παρέλαβε το μισθολογικό κόστος του δημοσίου το 2004 στα 18 δισεκατομμύρια ευρώ. Όταν το 2009 ολοκλήρωσε αυτό που εννοούσε κραυγάζοντας ως σεμνή και ταπεινή διακυβέρνηση, το αντίστοιχο μέγεθος κυμαίνονταν στα 31 δισεκατομμύρια. Οι διορισμοί όμως των 150 χιλιάδων, με ποσοστό ίσως και στο 10% από αυτούς με πλαστά πιστοποιητικά, απεκατέστησαν και εξασφάλισαν πλήρως τα δικά τους παιδιά, δημιουργώντας έναν στρατό, όπως και οι στρατοί των άλλων, αφιερωμένων μαχητών της δημοκρατίας. Η περίπτωση των αγροφυλάκων παραμένει παραδειγματική και κορυφαία. Τα δομημένα ομόλογα και το Βατοπέδι υπήρξαν απλώς οι κορυφές του παγόβουνου των σκανδάλων της εποχής. Η δήλωσή του ως Πρωθυπουργού πως ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό έγραψε ιστορία, ως ωμή και προσβλητική παραδοχή του τρόπου, που αντιλαμβάνεται την έννοια της δημόσιας ευθύνης. Αντι λοιπόν να αράξει σε κάποια σκιασμένη γωνιά και να λησμονηθεί, ρίχνει εκ νέου τη δήθεν βαριά σκιά του στην πολιτική σκηνή χρησμοδοτώντας μέσω του κύκλου των αυλικών του περί των πρακτέων. Όπως είναι φυσικό για τη συνομοταξία που ανήκει, δεν παραλείπει να σιτίζεται στο πρυτανείο.
Στην άλλη πλευρά υποτίθεται ότι δεσπόζει η φυσιογνωμία του νέου και φέρελπι ηγέτη, που υπερφίαλα υπόσχονταν ότι θα αποκαθιστούσε τις στρεβλώσεις του παρελθόντος, όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στις διεθνείς σχέσεις καθώς θα οδηγούσε τη χώρα σε άλλα λιμάνια. Η ρωσική ηγεσία τον απέπεμψε αυθωρεί και μετά βδελυγμίας. Ο τύπος στο εξωτερικό είχε αναφερθεί στα ειρωνικά σχόλια του Ρώσου Προέδρου, ο οποίος είχε παρατηρήσει ότι πρώτη φορά διαπίστωνε πως το πρόβλημα το έχει τελικά ο δανειστής και όχι ο δανειζόμενος. Η Γερμανίδα Καγκελάριος, Γυναίκα της Χρονιάς για το 2015, σε πρόσφατη ομιλία της χαρακτήρισε την περίοδο των διαπραγματεύσεων του περασμένου Ιουλίου ως εφιαλτική. Πλαισιωμένος, αν όχι αχυράνθρωπος, μιας ομάδας αδίστακτων apparatchik5, που καραδοκούσε επιτέλους να κυβερνήσει, γελοιοποιήθηκε δικαιώνοντας ετεροχρονισμένα τη μόνιμη αποστροφή του ελληνικού λαού σ’ ότι ευαγγελίζονταν η παράταξή του. Γαλουχημένοι οι περισσότεροι με τις μισαλλόδοξες αντιλήψεις της μετεμφυλιακής Ελλάδας, απέκτησαν την κοινωνική τους εμπειρία στα χρόνια της καχεκτικής δημοκρατίας και μυήθηκαν στη λειτουργία των πελατειακών δεσμών και των συντεχνιακών δικτύων. Η όχι απαραίτητα δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του λαού, που έβλεπε να απειλούνται τα κεκτημένα, κάποια από αυτά αχρεωστήτως καταβληθέντα6, τους έφερε στο προσκήνιο. Πολιτικά απροετοίμαστοι και οργανωτικά ανέτοιμοι αναπαρήγαγαν την αμαρτωλή συμπεριφορά του παρελθόντος με ζήλο. Το συναλλακτικό ήθος ορισμένων επιφανών κυβερνητικών και η εγκατάσταση εμπίστων σε θέσεις συμβούλων, ήδη στα επίπεδα μιας ταξιαρχίας με κόστος περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, είναι ενδεικτικές. Τα επίχειρα των εγκληματικών τακτικισμών τους θα τα βιώνουμε για χρόνια δια της εφαρμογής των αισχρών όρων του τρίτου μνημονίου, το οποίο παρουσιάζεται ως νομοτελειακή απαίτηση. Η συκοφάντηση του ιδεολογικού χώρου πέρασε τα σύνορα και διεθνοποιήθηκε. Οι Podemos στην Ισπανία πληρώνουν ήδη την εκλεκτική τους συγγένεια με την ελληνική εκδοχή της πρώτης φοράς αριστερά.
Τώρα ετοιμάζεται να ολοκληρωθεί η πολιτική σύμπραξη των δύο ηγητόρων, που είχε αρχίσει με την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και διευρύνθηκε με τον γνωστό αυλικό του πρώην Πρωθυπουργού σε θέση Αναπληρωτή Υπουργού, με ευθύνη μάλιστα την πρόληψη και πάταξη της διαφθοράς. Κατά τα άλλα τα μέσα ενημέρωσης διερωτώνται τάχα για το ποιος ή ποιο περιβάλλον από τα δύο επικοινώνησε πρώτο με το άλλο για την παροχή τεχνογνωσίας. Γνώστη είναι άλλωστε η βασική σύμπτωση των κυριάρχων πολιτικών δυνάμεων και εκφράστηκε δια στόματος του πρώην προσωρινού και νυν υποψηφίου Προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ότι δεν υπάρχουν δεξιά και αριστερά μνημόνια. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: Σκάστε και Σκάψτε! Τα προηγούμενα δεν σημαίνουν ότι η συνεργασία είναι αφ’ εαυτής ύποπτη ή κατακριτέα. Αυτό που επιχειρείται και προκύπτει βάσει της πολιτείας των δύο είναι μια προσπάθεια στο επίπεδο του ελάχιστου κοινού παρονομαστή με σκοπό την προστασία του κατεστημένου. Εννοείται ότι κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις κλεπτοκρατών θα στηλιτεύονται για τα μάτια του κόσμου, αλλά ως εκεί η ταλαιπωρία.
Το μόνο που εκκρεμεί, χωρίς φυσικά να εκπλήσσει, είναι ότι το ξωκλήσι της Παναγίας της Κλεφτρίνας στη Γραμβούσα, που κοσμεί την επικεφαλίδα, παραμένει ερειπωμένο. Η προστάτις των τολμηρών και θρησκόληπτων7 πειρατών του 18ου αιώνα και των πολιτισμικών επιγόνων τους, δηλαδή του συνόλου των δεισιδαιμόνων πολιτικών της χώρας, θα έπρεπε να τυγχάνει περισσότερης προσοχής. Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας8 παρακολουθεί στο σημαντικότερο μέρος του αποστασιοποιημένος την προϊούσα απαξίωση του δημόσιου βίου. Πολιτικοί θα δέρνονται, υπηρεσίες θα σπάζονται, η ανυπακοή θα γενικεύεται, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Υπάρχει και μια άλλη παροιμία που περιγράφει τις ηγεσίες της εποχής μας: εκεί που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια.
Αν τώρα κάποιοι ενοχλούνται, τους παραπέμπω στη ρήση του Ηράκλειτου: Βλάξ άνθρωπος επί παντί λόγω επτοήσθαι φιλεί. (Ο αδαής συνηθίζει ν’ αναστατώνεται με το παραμικρό) Ηράκλειτος, Β 87
Σημείωση: Στην αρχαία ελληνική γλώσσα οι λέξεις δεν περιορίζονταν μόνο στις γνωστότερες έννοιες που δηλώνονται στη σύγχρονη καθομιλουμένη. Έτσι το επίθετο βλάξ σήμαινε και τον αδαή. Το ρήμα πτοέω δήλωνε και την αναστάτωση. Ανατρέξτε στην Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας των H.G. Liddell & R. Scott. Επίσης προβληματιστείτε για το γεγονός ότι το πληρέστερο λεξικό της ελληνικής συντάχτηκε από Άγγλους και την πλέον έγκριτη Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας την συνέγραψε ο Γερμανός Albin Lesky.
Παραπομπές:
1.Αἰδώς Ἀργεῖοι: Ντροπή σας! Ωρύεται ο Αίαντας απευθυνόμενος στους συμπολεμιστές του στην Ο 502 της Ιλιάδας. Πιο πρίν η θεά Ήρα ήταν καυστικότερη: αἰδώς, Ἀργεῖοι, κάκ’ ἐλέγχεα, εἶδος ἀγητοί. Ντροπή σας! Κρίμα λέω στα κάλλη σας Αργείτες τιποτένιοι. Ε 787 (Μετάφραση Ν Καζαντζάκη) Με το προσηγορικό Ἀργεῖοι εννοούνται συλλήβδην οι Έλληνες.
2.ταγός ο: 1. ανώτατος πολιτικός και στρατιωτικός αρχηγός των αρχαίων Θεσσαλών. 2. πνευματικός αρχηγός, καθοδηγητής.
3-4.Τράπεζα της Ελλάδος, Μηνιαίο Στατιστικό Δελτίο, Πίνακες 25 και 33-34. ΕΛΣΤΑΤ, Εθνικοί Λογαριασμοί.Eurostat, European Commission.
5.apparatchik: Ρωσική λέξη (аппара́тчик). Δηλώνει αυτόν που είναι ουσιαστικό μέρος μιας Δομής Εξουσίας. Ανώτερο Στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Γενικότερα Γραφειοκράτης οποιουδήποτε Οργανισμού.
6.Αχρεωστήτως Καταβληθέντα: Κάθε δαπάνη στην οποία δεν αντιστοιχεί ίσης αξίας παραδοθέν προϊόν, έργο ή υπηρεσία σύμφωνα με τους όρους της σχετικής σύμβασης ή απόφασης με την οποία αναλήφθηκε η υποχρέωση της δαπάνης. Τη μόνιμη πρόσβαση στα Αχρεωστήτως Καταβληθέντα την απολαμβάνει η εκάστοτε αριστοκρατία. Ο λαός ωφελείται ευκαιριακά και εκ περιτροπής.
7.θρησκόληπτος-η -ο: Όποιος δείχνει υπερβολική, απλοϊκή και συνήθως υποκριτική προσήλωση σε κάθε είδους θρησκευτικές αντιλήψεις, προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Γενικά ο φανατικός ψευτόθρησκος.
8.Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας! Ο Ελύτης, Το Άξιον Εστί,1959.