Όσο κι αν ο Α Τσίπρας και η ομάδα του λαμβάνουν τα επίχειρα της πολιτικής προς πάσα κατεύθυνση ανειλικρίνειάς τους, η αμετροεπής συμπεριφορά του Γερμανού Υπουργού στο πρόσωπο του Έλληνα Πρωθυπουργού μας θίγει και μας αφορά όλους. Μας θίγει επειδή ο αυτάρεσκος Γερμανός παραλείπει μόνιμα στις διάφορες κατηγορίες του να επισημάνει ότι τα συμφέροντα που εκπροσωπεί σιτίστηκαν πλουσιοπάροχα από το εγχώριο κατεστημένο, του οποίου την εύνοια εξαγόρασαν. Μας αφορά επίσης επειδή οι εντόπιοι εντεταλμένοι του δεν μπορούν να πείσουν τους πολίτες αυτής της χώρας να πληρώσουν επιτέλους τα διάφορα αχρεωστήτως καταβληθέντα. Τουλάχιστον ο Αρχηγός των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, Sigmar Gabriel, είχε την ευθιξία να παραδεχτεί δημοσίως τη συνευθύνη του πολιτικοοικονομικού συμπλέγματος της χώρας του στη δημιουργία του σημερινού αδιεξόδου.
Από τη στιγμή μάλιστα που το εγχώριο ολιγαρχικό κατεστημένο ανέδειξε τον original θιασώτη του οικονομικού φιλελευθερισμού στη θέση του εν αναμονή Πρωθυπουργού, δεν έχει απολύτως καμία ανάγκη πλέον τον imitation κάτοχο της θέσης, που του λοιπού θα πρέπει να βρίσκεται υπ’ ατμόν. Πάντως και οι δύο καλά θα κάνουν να θυμούνται ότι την προδοσία την αγάπησαν πολλοί, τον προδότη κανένας. Πρίν το βιώσουν στο πετσί τους πάντως. Οι ανοχές και οι αντοχές των πολιτών εξανεμίστηκαν Οι αναγκαίες προσαρμογές και οι απαραίτητες αλλαγές πρέπει να γίνουν, δεν μπορούν να στοχεύουν όμως μόνιμα στις ίδιες και παρόμοιες κοινωνικές τάξεις και οικονομικές ομάδες, όπως δεν είναι δυνατόν να διατάσσονται και μεταρρυθμίσεις, που θα ανοικοδομούν ένα σύστημα δεκαετιών πάραυτα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι δηλητήρια δεν υπάρχουν. Όλα είναι θέμα δόσης.
Ωστόσο υπάρχει και κάτι θετικό στη σκαιή συμπεριφορά του υπερήφανου Γερμανού. Οι elite που εκπροσωπεί και μια σημαντική μερίδα του γερμανικού λαού, που πλέον τον κατατάσσει πρώτο στις δημοσκοπήσεις, φαίνεται ότι αποσκοπούν στο να μετατρέψουν την οικονομική τους πρωτοκαθεδρία μεταξύ των Εταίρων, σε πολιτική κυριαρχία επί των Εταίρων. Επειδή όμως η Γερμανία τους είναι πολύ μεγάλη για την Ευρώπη, αλλά πολύ μικρή για τον κόσμο, (H Kissinger) μια τέτοια αλαζονική απόπειρα, αν τελικά επιχειρούνταν, θα ήταν προδιαγεγραμμένη πάλι σε αποτυχία. Μόνο που αυτή τη φορά οι νικητές δεν θα πρέπει να της χαριστούν, παρά τα αναμφισβήτητα επιστημονικά επιτεύγματά της, που τελικά περισσότερο εξυπηρετούν έναν ολέθριο μεγαλοϊδεατισμό. Θα πρέπει να προχωρήσουν στην εφαρμογή του Σχεδίου Μόργκενταου1, που είχαν εγκαταλείψει μετά το τέλος του πολέμου.
Μια και αρχίσαμε με την αρχαία Ρώμη, ας κλείσουμε μ’ αυτήν. Ένας από τους σημαντικότερους ρήτορες και διαπρεπέστερους νομικούς του δυτικού κόσμου, ο Κικέρων, υποστήριζε σ’ ένα έργο του ότι στον πόλεμο, οι νόμοι σιωπούν. (inter arma leges silent. Cicero, Pro Milone, IV, 11) Αυτό που συμβαίνει εδώ και κάποια χρόνια στην Ευρώπη είναι μια μορφή πολέμου, που προς το παρόν διεξάγεται μόνο με οικονομικά μέσα. Όπως όμως διδάσκει η ιστορία του Ταρκύνιου του Υπερήφανου2 ακόμη και τα νεκρά σώματα εκδικούνται τις αδικίες που τους έγιναν. Αυτά ίσως περισσότερο.
Παραπομπές:
1.Σχέδιο Μόργκενταου: Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ το 1944 είχε αρχικά υιοθετήσει, με τη σύμφωνη γνώμη του Τσώρτσιλ, το περίφημο σχέδιο του Υπουργού Οικονομικών Henry R. Morgenthau Jr. Προέβλεπε τη διάλυση όλων των βιομηχανικών υποδομών της μετέπειτα Δυτικής Γερμανίας, που θα διασώζονταν από τον πόλεμο, τον εξωτερικό έλεγχο των πλούσιων σε πρώτες ύλες και βιομηχανικές μονάδες περιοχών του Ρούρ και του Σάαρ, τη μετατροπή της χώρας σε γεωργική και κτηνοτροφική και γενικά τον έλεγχο της οικονομίας από τις συμμαχικές δυνάμεις. Δύο χρόνια μετά, η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, ανάγκασε τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν το όντως σαρωτικό αυτό σχέδιο. Ακολούθησε το Σχέδιο Μάρσαλ με σημαντικό μερίδιο για τη Γερμανία. To 1953 με την πρωτοβουλία και τη θερμή υποστήριξη των ΗΠΑ υπογράφηκε στο Λονδίνο Συμφωνία για το κούρεμα κατά 50% όλων των χρεών που είχε συνάψει η Γερμανία από το 1919 έως και το 1945 και η σημαντική επιμήκυνση αποπληρωμής του υπολοίπου με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους. Το σημαντικότερο, η έναρξη αποπληρωμής του υπολοίπου θα άρχιζε μετά την επανένωση της Γερμανίας. Αλλά και τότε μπόρεσε να περιορίσει τις υποχρεώσεις της. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ρίζες του Χ Μόργκενταου, από την πλευρά του πατέρα του, έφταναν στο Μάνχαϊμ της Γερμανίας. (Απόσπασμα από το βιβλίο του Γ Ρωμαίου, Απο τον ανήλικο Όθωνα στην Καγκελάριο Μέρκελ-180 χρόνια οι Γερμανοί στην Ελλάδα, Εκδόσεις Πατάκη, στο mixanitouxronou.gr)
2.Ταρκύνιος ο Υπερήφανος: Lucius Tarquinius Superbus. Τελευταίος βασιλιάς της Ρώμης, 534-510 π.Χ. Ήταν ετρουσκικής καταγωγής, εγγονός του Ταρκύνιου του Πρεσβύτερου και διακρίθηκε για την σκληρότητά του. Ανατράπηκε και δολοφονήθηκε το 510 π.Χ. ύστερα από επανάσταση του λαού της Ρώμης και των αριστοκρατών, την οποία προκάλεσε ο Λεύκιος Ιούνιος Βρούτος, ο οποίος στη συνέχεια εγκαθίδρυσε το αβασίλευτο πολίτευμα της Ρώμης. Η θρυαλλίδα που προκάλεσε την πτώση του ήταν ο βιασμός της Λουκρητίας, τον οποίο κατόρθωσε απειλώντας την πως θα σκηνοθετούσε το φόνο της ώστε να φανεί ότι αυτός την τιμώρησε επειδή εκείνη είχε απατήσει τον άντρα της με έναν δούλο. Η Λουκρητία απελπισμένη αποκάλυψε στον άντρα της, στον πατέρα της και στον Λεύκιο Ιούνιο Βρούτο το γεγονός και μην αντέχοντας την ατίμωση, αυτοκτόνησε με μαχαίρι. Το προσωνύμιο Υπερήφανος το απέκτησε όταν κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου ρωτήθηκε από κάποιον συνοδό του για την τύχη ορισμένων κρατουμένων. Ο Ταρκύνιος δεν καταδέχτηκε καν να απαντήσει. Αντ’ αυτού έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση με την περιπατητική του ράβδο αποκόπτοντας μερικά τριαντάφυλλα από τους μίσχους τους. Σύμβολο της απόλυτης για τη ζωή και το θάνατο εξουσίας του υπήρξε ο δικέφαλος ή διπλός πέλεκυς (fascis), που βρισκόταν μέσα σε μια δέσμη ράβδων. Η λέξη φασισμός ετυμολογείται από τη λατινική ονομασία του διπλού πέλεκυ: φασισμός < ιταλική fascismo < fascio < λατινική fascis. (M Rostovtzeff, Ρωμαϊκή Ιστορία και Titus Livius, Ab Urbe Condita) Επιμένω να Επαναλαμβάνω: Τίποτε στη ζωή και στο μύθο δεν είναι συμπτωματικό ή τυχαίο.