Αυτά βέβαια τα υποστηρίζουν οι αμφιβόλου χριστιανικής πίστεως ρωμαιοκαθολικοί. Στον αντίποδα αυτών εμείς υφιστάμεθα την ψυχωφελή επίδραση των κηρυγμάτων μίσους κάποιων μισαλλόδοξων σκοταδιστών του ελληνορθόδοξου εκκλησιαστικού κατεστημένου. Αυτοί, γνωρίζοντας ότι εκφράζουν τη σιωπηλή πλειοψηφία της ιεραρχίας και με εξασφαλισμένη την ύποπτη μακροθυμία του ανεκτικού ποιμνίου τους, δηλητηριάζουν, προκαλούν και διχάζουν το πλήρωμα της Εκκλησίας. Εξυπακούεται ότι η κηρυγματική υστερία και η πολιτισμική χυδαιότητα των σεβασμιοτάτων και αιδεσιμολογιωτάτων άγονται εἰς χρέωσιν των χριστεπωνύμων και μη φορολογουμένων.
Κλείνω την παρέκβαση. Το θέμα δεν είναι ο μισανθρωπισμός των μοχθηρών πριγκίπων της καθ’ ημάς εκκλησίας. Ακολουθώντας το σκεπτικό του Επισκόπου Ρώμης στο θέμα του ελέους, προσεγγίζουμε τις πολιτικά εξόχως επίκαιρες έννοιες της αμαρτίας και της διαφθοράς. Και κυρίως τις διαφορές μεταξύ αμαρτωλών και διεφθαρμένων. Πιστεύω λοιπόν ότι η χτεσινή σύγκρουση στη Βουλή αφορούσε την επιφάνεια μιας αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αμαρτία και τη διαφθορά. Η Κυβέρνηση έκανε λάθη, είναι δηλαδή αμαρτωλή και το γνωρίζει αυτό. Ο μετανοών αμαρτωλός που ωστόσο συνεχίζει να κυλάει στην αμαρτία, επειδή δεν έχει τη δύναμη να υπερβεί τα προπατορικά σφάλματα, αλλά έχει επίγνωση των λαθών του και ζητάει συγνώμη, εξασφαλίζει το δικαίωμα στο έλεος. Αν μάλιστα μετανοήσει έμπρακτα, διορθώνοντας έστω κάποιες από τις αδυναμίες του, η αγκαλιά του Θεού και του Λαού είναι πάντα ανοιχτές. Ο Λαός ή μια σημαντική μερίδα του, που αντιλαμβάνεται περισσότερα απ’ όσα του αναγνωρίζουν αρκετοί από τους ηγέτες του, μπορεί να δίνει ευκαιρίες.
Το άλλο όμως είναι η θεσμοθετημένη διαφθορά, η νόμιμη κόρη της εκτεταμένης διαπλοκής που διατρέχει σαν αντεστραμμένη πυραμίδα την ελληνική κοινωνία. Όποιοι πιστεύουν ότι οι παράφωνες φωνασκίες, ειδικά των συγκεκριμένων επικεφαλής της αντιπολίτευσης, αφορούσαν τις επιπτώσεις των αλλαγών στους πολίτες, νομίζω ότι εθελοτυφλούν. Το άγχος και η αγωνία των όψιμων λαϊκών υπερασπιστών αφορά αποκλειστικά και μόνο τη διατήρηση και διαιώνιση των προηγούμενων καταμερισμών της πλούσιας σίτισής τους από το πρυτανείο. Ο απώτερος στόχος τους είναι η ανατροπή των Α Τσίπρα και Π Καμμένου, ώστε να ανακοπεί η σταδιακή διείσδυση τους στους μηχανισμούς της πραγματικής εξουσίας και του βαθέος κράτους, κάποιες περιοχές του οποίου συνεχίζουν να τις ελέγχουν.
Διαφθορά είναι το αμάρτημα που έχει εξυψωθεί σε σύστημα, περιβλήθηκε έναν διανοητικό μανδύα και έγινε τρόπος ζωής2. Αυτόν τον τρόπο ζωής υπερασπίζονται με πάθος. Τυφλωμένοι πλέον δεν αναγνωρίζουν το σφάλμα ως τέτοιο. Ο διεφθαρμένος δεν αισθάνεται κανενός είδους τύψεις, επειδή η ντροπή, που εξασφαλίζουν έστω και τα ψήγματα της αλήθειας, έχει εξαλειφθεί από τη διεστραμμένη πραγματικότητα που ζει.
Ίσως αυτός ο άνθρωπος να πηγαίνει στην εκκλησία κάθε Κυριακή, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να εκμεταλλεύεται τη θέση εξουσίας του διεκδικώντας μίζες. Εν γένει ο Θεός τον σώζει μέσα από τις μεγάλες δοκιμασίες της ζωής, καταστάσεις που δε μπορεί να αποφύγει και που τσακίζουν το καβούκι που έφτιαξε σιγά-σιγά, επιτρέποντας έτσι στη Θεία Χάρη να εισχωρήσει. Θα πρέπει να το επαναλάβουμε: αμαρτωλοί ναι, διεφθαρμένοι όχι!3
Η κρίση υπήρξε το δικό μας ευτυχές σφάλμα, το δικό μας προπατορικό αμάρτημα. Η όποια λύτρωση, αν υπάρξει, σίγουρα δεν θα έρθει από τους διεφθαρμένους. Προσβλέπουμε στους αμαρτωλούς. Εκεί φτάσαμε, αυτοί είμαστε. Ένας άλλος πραγματικός Ιεράρχης, ο Ιωάννης ο Σιναΐτης, σαν να είχε εμάς κατά νου, επισήμαινε στην Κλίμακά του: ο Δαίμων μας πολεμά με σύμμαχο τη φύση μας.
1,2,3 Πάπας Φραγκίσκος, Το όνομα του Θεού είναι Έλεος, Εκδόσεις Διάμετρος 2016, Σελ 67 & 105 & 109.