Έτσι οι προηγούμενοι, πέρα από τις όμοιες και μάλλον υστερικές αντιδράσεις τους στις συμφωνίες που έφερε η συγκυβέρνηση, στην ουσία αντιπροτείνουν σαν λύση ένα ουτοπικό ευχολόγιο. Απέναντι στη δαιδαλώδη πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης των αστάθμητων παραγόντων και των ποικίλων προκλήσεων, εισηγούνται μια ένδοξη ρήξη και προκρίνουν τα ευσύνοπτα όρια μιας αυτόνομης κρατικής οντότητας σε μια μοναχική πορεία προς το εθνικό μεγαλείο. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ερευνητή των φαινομένων του ολοκληρωτισμού Robert Paxton η αίσθηση της θυματοποίησης μιας κοινωνίας συμβάλλει αποφασιστικά στην άνοδο του φασισμού. Αυτά όμως είναι προβληματισμοί πολυτελείας για τους αντιδημοκράτες θιασώτες της λογικής του ή εμείς ή κανείς.
Η αφέλεια ασκεί μια ιδιαίτερα έντονη γοητεία, ειδικά σε απαιτητικές και πολύπλοκες συνθήκες. Αν πρόκειται βέβαια για απλοϊκότητα και όχι για τη νοσταλγία ενός έκφυλου κόσμου που χάνεται, συντριμμένος κάτω από το βάρος της ίδιας της παρασιτικής του ανομίας. Ενός κόσμου μέσα στον οποίο συντηρήθηκαν και αναδείχτηκαν, υποδυόμενοι τη φωνή της λαϊκής συνείδησης, η οποία όμως διαχρονικά τους περιφρονούσε.
Τα κόζια άλλαξαν1. Η απώλεια κοστίζει και πονάει. Η προσαρμογή είναι δύσκολη και το περιθώριο χάσκει. Οι σοφιστικοί νεολογισμοί του τύπου μεταδημοκρατία είναι αποκαλυπτικοί του αιφνιδιασμού από τη διάψευση των προσδοκιών περί αριστερής παρένθεσης και της ένδειας ουσιαστικών πολιτικών επιχειρημάτων. Ένας αντιπολιτευτικός λόγος, που θέλει να είναι αξιόπιστος, δε μπορεί να γίνεται με αναγωγή στο ιδεατό, ούτε και να εκφέρεται από εκείνους που προκάλεσαν τα αδιέξοδα, συνεχίζοντας μάλιστα να προστατεύουν τους λυμεώνες2 της χώρας. Η απόμακρη στάση των πολιτών, όπως προκύπτει από τις αμελητέες ή έστω υποτονικές αντιδράσεις τους, είναι ενδεικτική ως προς αυτό και δεν αλλάζει με στημένες δημοσκοπήσεις, κραυγαλέα αντίθετες με το γενικότερο κλίμα στην κοινωνία. Υπάρχει βέβαια και η θεωρία των ψεκασμών.
Κανείς δεν πρέπει να είναι ικανοποιημένος με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, όταν στη χώρα τουλάχιστον το ένα τρίτο των πολιτών, ιδιαίτερα των νέων, αναγκάζεται να επιβιώνει σε συνθήκες σκληρής φτώχειας και απαξιωτικού κοινωνικού αποκλεισμού. Οι φίλοι και επισκέπτες της σελίδας ίσως θυμούνται ότι από καιρό είχα παρουσιάσει τη θέση της γερμανικής ηγεσίας για το ελληνικό πρόγραμμα. Αυτή παρουσίαζε ως πρότυπο αντιμετώπισης της κρίσης, ειδικά όσον αφορά τη δημόσια περιουσία, την περίπτωση της Ανατολικής Γερμανίας και του θεσμού Treuhandanstalt ή Trust Agency. Θα θυμούνται επίσης ότι ήδη από τα τέλη του περασμένου καλοκαιριού, στις αρχές Σεπτεμβρίου, είχα παρουσιάσει τις θέσεις των ευρωπαϊκών οργάνων και κυρίως του ESM για το χρέος, οι οποίες εν πολλοίς συνιστούν αυτό που ονομάστηκε οδικός χάρτης. Κατ’ επέκταση στα θέματα αυτά, παρά την προκληθείσα και δικαιολογημένη κατήφεια, δεν διαπιστώνονται ούτε ιδιαίτερα νέα, ούτε απροσδόκητες εξελίξεις.
Οι φίλοι και επισκέπτες της σελίδας γνωρίζουν επίσης ότι δεν είμαι απολογητής του Α Τσίπρα και της ομάδας του. Ούτε και περιμένω ότι θα εξαλείψει τις μάστιγες της κλεπτοκρατίας και της διαφθοράς. Αν ανέκοπτε τη λυσσώδη δράση τους θα ήταν αρκετό σε μια πρώτη φάση. Θα κατεδείκνυε ότι μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική πραγματικότητα στην ελληνική κοινωνία. Το αργότερο από την εποχή του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα (100 π.Χ. - 44 π.Χ.) και του Commentarii de Bello Civili (Απομνημονεύματα περί του Εμφυλίου Πολέμου) η δυτική πολιτική σκέψη αναγνώρισε και υιοθέτησε ως οργανωτική βάση της πολιτείας τον πόλεμο πρωτίστως εναντίον του εσωτερικού εχθρού. Στην πατρίδα μας γνωρίζουμε και ποιος είναι αυτός ο εχθρός και από ποιόν χώρο εκπορεύεται διαχρονικά. Καλούμαστε λοιπόν να πάρουμε θέση. Και όπως υποστηρίζει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του, οι πολίτες που δεν συμμετέχουν στις αντιπαραθέσεις δεν θα πρέπει να θεωρούνται φιλήσυχοι, αλλά άχρηστοι.
Παραπομπές:
1. Άλλαξαν τα κόζια: Το κόζι είναι χαρτοπαικτικός όρος και σημαίνει ατού. Το χρώμα δηλαδή που έχει οριστεί να είναι ανώτερο των υπολοίπων, σε ένα παιχνίδι. Η φράση λέγεται όταν θέλουμε να πούμε ότι άλλαξε η κατάσταση, υπό την έννοια όμως ότι κάποιος ή κάποιοι είχαν το πάνω χέρι και καρπώνονταν κάποια πράγματα, και τώρα η δύναμη αυτή έχει μεταβιβαστεί σε διαφορετικά χέρια. SLANG.gr
2. λυμεώνας ο : Αυτός που προξενεί εκτεταμένες καταστροφές, που εκμεταλλεύεται κτ. στυγνά και αδίστακτα ως την τελική καταστροφή: Λυμεώνες της πατρίδας / του δημόσιου χρήματος. Ετυμολογία <αρχ. λυμεών < λύμη: καταστροφή, διαφθορά. el.wiktionary.org