Και μπορεί η αμερικανική οικονομία, όπως παρουσιάζει ο βρετανικός The Economist, να αναπτύσσεται σταθερά, το χρηματιστήριο να βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα, η ανεργία να έχει περιοριστεί σε ποσοστά κάτω του 5% και τα πραγματικά εισοδήματα να αυξάνονται, ο κοινωνικός αποκλεισμός όμως παραμένει και εδραιώνεται. Όπως δημοσίευσε πρόσφατα το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, σήμερα ένα ποσοστό 32% των Αμερικανών από 18 έως 34 ετών συνεχίζει να ζει ή επιστρέφει στην οικογενειακή εστία κυρίως για οικονομικούς λόγους. Είναι τα αποκαλούμενα Boomerang Kids. Παράλληλα ενισχύεται η πολιτική αποστασιοποίηση. Σύμφωνα με τους New York Times μόνο ένα ποσοστό περί το 9% των εκλογέων έλαβε ενεργά μέρος στις διαδικασίες ανάδειξης των υποψηφίων, ενώ στην πλειονότητά τους οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι κάποιος από τους δύο διεκδικητές μπορεί να αποκαταστήσει ουσιαστικά την κοινωνική ειρήνη.
Στην ευημερία δεν ενσωματώνονται κυρίως τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα του πληθυσμού των λευκών, τα οποία με τους υφιστάμενους φυλετικούς συσχετισμούς και τις επιμέρους γεννητικότητες από το 2045 και μετά θα μειοψηφούν. Ακόμη και η εκλογή του Barack Obama το 2008 που πανηγυρίστηκε ως η υπέρτατη απόδειξη της γεφύρωσης των φυλετικών διαφορών απέτυχε στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το ποσοστό του 68% όσων δήλωναν τότε ότι οι σχέσεις λευκών και μαύρων ήταν αρμονικές έχει περιοριστεί σήμερα στο 47%. Το διογκούμενο κοινωνικό ρεύμα όσων θεωρούν ότι έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τίποτε να χάσουν, όμοιο εκείνου που τελικά αποφάσισε την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, δημοσκοπικά στο 35%, εκτιμάται ότι δεν απειλεί τη συνέχεια της πολιτικής που εφαρμόζονταν μέχρι τώρα. Η ίδια περισπούδαστη βεβαιότητα όμως χαρακτήριζε τη συντριπτική πλειοψηφία των ανεκδιήγητων δημοσκόπων και αναλυτών μέχρι και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του βρετανικού δημοψηφίσματος. Σωστά παρατηρούν κάποιοι ότι πιο ηλίθιος από εκείνον που πιστεύει ότι τα ξέρει όλα, είναι εκείνος που διαφωνεί μαζί του.
Ανεξάρτητα όμως από το εκλογικό αποτέλεσμα και όπως διδάσκει η ιστορία της χώρας, κυρίως στις περιπτώσεις των Barry Goldwater το 1964 και George McGovern το 1972, οι θέσεις του Donald Trump και η πολιτική δυναμική των οπαδών, που ακολουθούν πρωτίστως τον ίδιο και όχι το κόμμα, αλλάζουν τη φυσιογνωμία του χώρου και χωρίς την άδεια των βαρόνων του κόμματος. Ενός κόμματος που από τους κόλπους του είχε αναδειχτεί κάποτε ο Abraham Lincoln. Καθώς όμως η δυσαρέσκεια των οπαδών θα μετατρέπεται σε οργή, αφού και στην περίπτωση της εκλογικής επιτυχίας θα είναι έως και ακατόρθωτο να υλοποιηθούν οι εξαγγελίες που θα αναιρούσαν ή θα περιόριζαν τις αρνητικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης σε βάρος ευρέων ομάδων Αμερικανών πολιτών. Μπορεί να κατασκευαστεί ένα απροσπέλαστο τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, το οποίο μάλιστα θα πληρώσουν οι Μεξικάνοι; Είναι εφικτό να απελαθούν τα έντεκα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών που διαβιούν στις ΗΠΑ; Θα πειθαναγκαστούν οι αμερικανικοί κολοσσοί να επαναπατρίσουν θέσεις εργασίας;
Στον αντίποδα όμως των αρκετά γνωστών απόψεων και σχετικά προβλέψιμων επιλογών της Hilary Clinton σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας, αξιοπρόσεκτες και άγνωστες είναι οι θέσεις του ρεπουμπλικάνου υποψηφίου. Εικόνα σ’ αυτές προσφέρει ο Mike Flynn, πρώην Αρχηγός της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (DIA) και Σύμβουλος του Donald Trump σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Βασικός πυλώνας αυτού που θα μπορούσε να αποκληθεί Δόγμα Trump είναι η θέση ότι η δημοκρατία πλέον δεν θα εξάγεται. Το ΝΑΤΟ, μετά από 67 χρόνια παρουσίας, θα πρέπει να μετεξελιχτεί για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα. Όσοι απολαμβάνουν την προστασία και την υποστήριξη των ΗΠΑ, που σύμφωνα με τον Mike Flynn συνιστούν το 99% των κρατών του πλανήτη, θα πρέπει να καταβάλουν και το τίμημα. Αναφέρει ως παράδειγμα τη Γερμανία, η οποία αν επιθυμεί τη διατήρηση των αμερικανικών βάσεων στο έδαφός της, θα πρέπει να πληρώνει γι’ αυτό. Το ίδιο και η Κίνα, αν επιθυμεί την απρόσκοπτη προμήθεια της με πετρέλαιο, η οποία καλύπτει το 40% των ενεργειακών αναγκών της από τις χώρες του Κόλπου και διασφαλίζεται από την παρουσία των αμερικανικών αεροπλανοφόρων στην περιοχή. Θεωρεί ως λάθη την επέμβαση στο Ιράκ το 2003 αλλά και την αποχώρηση οχτώ χρόνια αργότερα από τη χώρα, πριν διασφαλιστεί πλήρως η ειρήνη. Δεν αποσαφηνίζεται όμως η έννοια της διασφάλισης της ειρήνης και η ενδεχόμενη συνάφειά της με το κόστος της ανοικοδόμησης του Ιράκ, που εκτιμάται στα 450 δισεκατομμύρια δολάρια και θεωρείται από τα διεθνή αρπακτικά ως Η Αγορά του Αιώνα. Ως εκ περισσού σημειώνεται ότι η μερίδα του λέοντος των συμβολαίων πέρασε σε δυτικές εταιρίες. Καταδικάζει ως ανεύθυνη και επικίνδυνη την αμερικανική επέμβαση στη Λιβύη το 2011 και θεωρεί τη σημερινή ηγεσία της χώρας του κύρια υπεύθυνη για το χάος στην περιοχή. Δεν κρύβει επίσης την εκτίμηση του Donald Trump στο πρόσωπο του Vladimir Putin, τον οποίο θεωρεί ηγέτη παγκόσμιας κλάσης και δυνητικά αξιόπιστο εταίρο για τις ΗΠΑ. Τον ίδιο σεβασμό τρέφει και για οποιονδήποτε θέτει σε πρώτη προτεραιότητα, ακόμη και εγωιστικά, την ευημερία της πατρίδας του.
Αποποιείται τις κατηγορίες για τα προσβλητικά σχόλια του ρεπουμπλικάνου υποψηφίου για τους μουσουλμάνους και τους λαθρομετανάστες, θεωρώντας τες ως λεκτικές υπερβολές που παρανοήθηκαν. Απορρίπτει επίσης τις αιτιάσεις για στροφή στον απομονωτισμό της Αμερικής σε περίπτωση εκλογικής νίκης του Donald Trump.