Οι λόγοι είναι προφανείς: η ευρωζώνη απειλείται με αποπληθωρισμό (σημερινό ποσοστό πληθωρισμού 0,3%), η ανάπτυξη και για φέτος προβλέπεται αναιμική (0,9%), η γερμανική ατμομηχανή παραμένει για δεύτερο τρίμηνο στάσιμη. Επιφανειακά τουλάχιστον ατάραχοι, οι φορείς του πολιτικού μεταπρατισμού και οι στρατευμένοι δοκησίσοφοι ‘ειδικοί’ τους, χλευάζονται από την πραγματικότητα, που δημιουργούν: το χρέος εκτιμάται για τα τέλη του ’14 στο 180% του ΑΕΠ, αυξημένο σε σχέση με πέρυσι, το (επίσημο) ποσοστό της ανεργίας (27,2%) παραμένει εφιαλτικά υψηλό, παρά την ευρεία χρήση του βαρβαρικού θεσμού της μερικής απασχόλησης, το έλλειμμα διαμορφώνεται στο -5,3%. Ο προκλητικός εμπαιγμός της δήθεν μείωσης στην τιμή του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, κατά 30% ή 12 λεπτά/λίτρο, ύστερα από την κολοσσιαία αύξηση του 450% και οι δήθεν αστοχίες στον ενφια, επιβεβαιώνουν την παγερή αδιαφορία της συγκυβέρνησης για την πραγματική κοινωνία. Η επιτηδευμένη υποκρισία και το ένστικτο της επιβίωσης, που εκδηλώνονται με τους ‘δημοκρατικούς’ προβληματισμούς για το bonus των 50 εδρών και την ‘αγανάκτηση’ για τους εκπροσώπους των δανειστών, είναι αντιδράσεις στη συνειδητοποίηση της προοπτικής του πολιτικού σκουπιδοτενεκέ, που περιμένει. Στην πρώτη περίπτωση θα επιχειρήσουν να εκπληρώσουν την προφητεία τους περί ακυβερνησίας, περιορίζοντας όσο μπορούν τις πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης από τον επόμενο νικητή των εκλογών, μήπως και μπορέσουν να ανακυκλωθούν πολιτικά. Στη δεύτερη, προσποιούμενοι τους σκληρά διαπραγματευομένους, σκηνοθετούν την επικείμενη ‘αποχώρηση’ των εκπροσώπων του Δ Ν Τ ως ‘αντιστασιακή’ επιτυχία, γνωρίζοντας φυσικά ότι τα ποσοστά αξιοπιστίας ακόμη και της Τρόικα είναι υπερδιπλάσια (16%) από τα δικά τους (7%). Στον αντίποδα των μάλλον τελευταίων σκιρτημάτων της συγκυβέρνησης, η ουσιαστική πρωτοβουλία των κινήσεων πέρασε ή περνάει στον χαρισματικό (Der Spiegel) αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος ‘έξω πάει καλά’. Κέρδισε θέση συνομιλητή, και όχι κομπάρσου, στις στρογγυλές τράπεζες των πραγματιστών ευρωπαίων, επειδή οι απόψεις του, ενισχυμένες από τη σκουριά στα πρότυπα της σιδηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας, παρουσιάζονται συμβατές με τη νέα τάση που διαμορφώνεται στην οικονομική σκέψη της ένωσης. Πέρα απ’ αυτά, υπολογίζεται προφανώς ως διάδοχη κυβερνητική κατάσταση. Εδώ όμως αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα για την ηγετική ομάδα ‘της κυβέρνησης σε αναμονή’: θα πρέπει τα εκλεγμένα στελέχη της να επιτύχουν τις εξετάσεις κυβερνησιμότητας, έστω και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Πρέπει η θεωρία να μετουσιωθεί σε πράξη και οι εξαγγελίες σε αποτελέσματα. Η απαραίτητη εμπειρία, που θα αποκτηθεί εκεί, θα είναι χρήσιμη στις ευρύτερες πολιτικές συμπράξεις, οι οποίες κι αν δεν χρειαστούν, θα πρέπει να αναζητηθούν: με κριτήριο την αποδεδειγμένη διαχειριστική ικανότητα και όχι στη βάση ιδεολογικών προκαταλήψεων και θεωρητικής απεραντολογίας. Ο πίνακας στην αρχή, έργο ενός κορυφαίου σουρεαλιστή (‘ζωή αντιγράφει την τέχνη’) του Salvador Dali, φέρει τον τίτλο ‘οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου’ και τον προτείνω ως σχόλιο στην επίσκεψη του Α Τσίπρα στον, κατά τη γνώμη μου, εξαίρετο Πάπα Φραγκίσκο, τον Πάπα των φτωχών και περιφρονημένων. Οι αναλογίες των βαριών φορτίων, της ισχνότητας των ποδών και της απόστασης από το έδαφος, προοικονομούν όχι μόνο την πτώση, αλλά κυρίως τη συντριβή. Προσοχή λοιπόν: χαμηλά την μπάλα και σωστές πάσες.