08:39  Παρασκευή, 29  Μαρτίου  2024 
elendetr

Μητσοτάκης ή Χρυσή Αυγή

Πέμπτη, 08 Οκτωβρίου 2020 19:17
Διαβάστηκε 1150 φορές
Μητσοτάκης ή Χρυσή Αυγή Περιμένοντας την Απόφαση. Αθήνα, 7 Οκτωβρίου 2020.

Οι χρυσαυγίτες αγαπούν την πατρίδα με έναν τρόπο εριστικό.

Μιχαήλ (Μίκης) Θεοδωράκης, 6 Φεβρουαρίου 2018.

Το ότι η δικαστική απόφαση της 7ης Οκτωβρίου 2020 είναι ιστορική και με διεθνή απήχηση το παραδέχονται έστω και απρόθυμα όλοι. Οι δικαστές στέρησαν την ευκαιρία σε διάφορους νωχελικούς και καλοζωισμένους αγωνιστές1 των σαλονιών να αποκτήσουν επιτέλους πολιτικό περιεχόμενο. Τα μηνύματα όμως της ηχηρής πολιτικής υπενθύμισης που προκύπτουν σε μια δεύτερη ανάγνωση δεν είναι ευπρόσδεκτα. Γι αυτό και αποσιωπούνται.

Τα μηνύματα αυτά συνοψίζονται στις παρακάτω δύο συν μια παρατηρήσεις.

Όποτε απαιτήθηκαν ή απαιτούνται λύσεις, αυτές δόθηκαν ή δίνονται πάντα από τους εκπροσώπους του αστικού λεγόμενου χώρου.

Σίγουρα κατά καιρούς διάφοροι θεσμικοί παράγοντες των τριών εξουσιών της δημοκρατίας ξένισαν ή και απογοήτευσαν με τις πράξεις ή τις παραλήψεις τους. Στην ευρεία εικόνα όμως και στο βάθος του χρόνου ήταν οι πολιτικοί σχηματισμοί του αστισμού, μικρού – μεσαίου – μεγάλου, που κέρδισαν άλλοτε την ψυχρή κι άλλες φορές την ένθερμη εμπιστοσύνη και υποστήριξη αυτού που αποκαλείται λαός. Αυτοί ανέλαβαν την ευθύνη να εκπροσωπήσουν τη συλλογική μνήμη του ιστορικού παρελθόντος και να υπηρετήσουν τις κοινές προσδοκίες για το μέλλον. Η Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε μια ευπρόσδεκτη εξαίρεση, που επιβεβαιώνει αυτήν τη διαπίστωση.

Όσο τα 4,33 εκ. ή το 44% των 9,98 εγγεγραμμένων εκλογέων από έναν πληθυσμό 10,72 εκ. ανθρώπων παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλό και επικίνδυνα αδρανές, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να μιλάει για νίκη ή ακόμη περισσότερο να πανηγυρίζει. Η διακύμανση του μεγέθους το 2015, όπου τον Ιανουάριο η αποχή είχε περιοριστεί στο 35,1% για να εκτιναχτεί τον Σεπτέμβριο στο 43,4%, είναι χαρακτηριστική για την απαξία του συνόλου των παρατάξεων και όχι μόνο των κυβερνητικών.

Ο διεκδικητικός εθνικισμός, που ήταν πάντα εδώ, διευκολύνεται από την πολιτική απουσία όσων δεν συμμετέχουν. Και όπως αποδεικνύει η ιστορία, ο υπερφίαλος μεγαλοϊδεατισμός που εκφράζεται με τον εθνικισμό, προοιωνίζεται πάντα καταστροφές, πρώτα και τελικά γι αυτόν που τον υπηρετεί2.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία υπήρξε το πολιτικό σύστημα των μεσαίων τάξεων. Όσο οι πολιτικοί σχηματισμοί του αστισμού δεν θα μπορούν ή δεν θα θέλουν να περιορίσουν τη διάλυσή της, η Χρυσή Αυγή θα επιστρέφει με αλλοτροπικές και πιθανόν ελκυστικότερες μορφές. Να θυμάστε ότι η αιθάλη, ο γραφίτης και το διαμάντι αποτελούν αλλοτροπικές μορφές του ίδιου στοιχείου: του άνθρακα.  

Η αθωωτική εισήγηση της Εισαγγελέως για την πολιτική ηγεσία της Χρυσής Αυγής, έστω κι αν δεν υιοθετήθηκε τώρα, είναι ενδεικτική μιας αηδιασμένης, οργισμένης και ιδεολογικά αξιοποιήσιμης τάσης στην ελληνική κοινωνία, που δεν είναι ή τουλάχιστον δεν αυτοπροσδιορίζεται απαραίτητα και αναγκαστικά ως φασιστική ή φασίζουσα.  

Ο Αρχηγός της Αστυνομίας της Θεσσαλονίκης, Γιώργος Καλοχριστιανάκης, ένας έμπειρος αγωνιστής της απελευθέρωσης της Κρήτης και της Ελλάδας, έγραφε το 1932 στον τότε Πρωθυπουργό και παλιό συναγωνιστή του Ελευθέριο Βενιζέλο: Οι περισσότεροι είναι κομμουνιστές γιατί δεν έχουν ούτε τον άρτο τον επιούσιο3. Ο καθένας μπορεί να δει εύκολα τις ομοιότητες και τις διαφορές.      

Όσον αφορά την επικεφαλίδα, θεωρώ το: Μητσοτάκης ή Χρυσή Αυγή τη σημερινή εκδοχή του: Καραμανλής ή τανκς του πολιτικά εμπαθούς Μιχαήλ (Μίκη) Θεοδωράκη της 3ης Οκτωβρίου 1974. Αν και νομίζω ότι το προγενέστερο σύνθημά του: Οι χρυσαυγίτες αγαπούν την πατρίδα με έναν τρόπο εριστικό, δεν θα τον εμπόδιζε να επαναλάβει κάτι ανάλογο και σήμερα.

Να θυμίσω ότι πρόκειται για τον ίδιο που σε συνεντεύξεις του στην Απογευματινή και στον Ελεύθερο Τύπο στις 12 & 13 Ιανουαρίου 1991, εκδηλώνοντας ακραία πολιτική εξαλλοσύνη ως Υπουργός Επικρατείας της ΝΔ υπό τον Κων. Μητσοτάκη, κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα στις 8 Ιανουαρίου 1991. Όπως ήταν και είναι γνωστό, η δολοφονία είχε διαπραχθεί από τον Γιάννη Καλαμπόκα, δημοτικό σύμβουλο της Νέας Δημοκρατίας στην Πάτρα και πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ. Ο Γιάννης Καλαμπόκας είχε καταδικαστεί πρωτόδικα για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ισόβια κάθειρξη (Απόφαση 22-24/93 ΜΟΔ Βόλου).

Παραπομπές:

1. Χαρακτηριστική ως προς την φλύαρη, υπνωτική και άρα ακίνδυνη, αλλά επικερδή πνευματική δραστηριότητα των αριστερών ηγεσιών, και όχι μόνο των εγχώριων, είναι η περίπτωση της Σχολής της Φρανκφούρτης: Carl Grünberg, Max Horkheimer, Theodor Adorno, Herbert Marcuse, Erich Fromm, Leo Löwenthal, Franz Neumann, Otto Kirchheimer, Friedrich Pollock, Jürgen Habermas, Oskar Negt.

Όταν ο Τέοντορ Αντόρνο αποκρυστάλλωσε και διατύπωσε την κεντρική θέση του: η αλλαγή συμβαίνει μόνο μέσω της ερμηνείας· η θεωρία είναι η πράξη, η επανάσταση είναι στάση και όχι ενέργεια, (Veränderung findet nur mittels Interpretation statt; die Theorie ist die Praxis, Revolution eine Haltung, nicht ein Akt) οι φοιτητές του εξανέστησαν και έγραψαν στον πίνακα του αμφιθεάτρου που δίδασκε: όποιος αφήσει τον αγαπητό Αντόρνο να κυριαρχεί, θα κρατήσει τον καπιταλισμό για μια ζωή. (Wer nur den lieben Adorno läßt walten, der wird den Kapitalismus ein Leben lang behalten)  

Σφοδρότατη κριτική στους προηγούμενους είχε ασκήσει ο Ούγγρος φιλόσοφος György Lukács. Τους καταλόγιζε ότι είχαν αναπτύξει μια διεστραμμένη ικανοποίηση για τη δυστυχία. Και ακόμη ότι ‘‘λούζονταν’’ στον ‘‘πόνο’’ για τις καταστροφές που προκαλούσε η οικονομική ολιγαρχία, τις οποίες παρακολουθούσαν από τη βεράντα του πολυτελούς ξενοδοχείου Grand Hotel Abgrund, στο χείλος της αβύσσου του Τίποτα και του Παραλόγου, όπου φιλοξενούνταν από τους εύπορους, απολαμβάνοντας την πλούσια διαβίωση που τους εξασφάλιζε ο καπιταλισμός. (Der Spiegel, Nr 38/14.9.2019, s 116-118)

Ως προς τα προηγούμενα είναι ενδεικτικό και καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης ιδρύθηκε το 1924 με τη γενναιόδωρη χορηγία του γερμανικής καταγωγής Αργεντίνου Lucio Felix José Weil, βαθύπλουτου κληρονόμου του μεγιστάνα του εμπορίου σιτηρών Hermann Weil. Μετά τον πόλεμο η Σχολή της Φρανκφούρτης χρηματοδοτήθηκε αρχικά από τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής και αργότερα από το γερμανικό δημόσιο. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η έκφραση κομμουνιστές των σαλονιών (Salonkommunisten).

2. Σύμφωνα με τον Nihat Ali Ozcan της δεξαμενής σκέψης Türkiye Ekonomi Politikaları Araştırma Vakfı (TEPAV) μόνο για τις επιχειρήσεις στη Συρία η τουρκική ηγεσία δαπανά περί τα 3 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Ο καθηγητής Steve Hanke, ειδικός στις οικονομίες και τα νομίσματα των αναδυόμενων αγορών στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins των ΗΠΑ έγραφε στις 6 Σεπτεμβρίου: The lira is toast. (Η λίρα ξεροψήνεται) και αμφισβητούσε ακόμη και τα πενιχρά συναλλαγματικά αποθέματα που είχε ανακοινώσει εκείνες τις ημέρες η Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας.

Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Σοβιετική Ένωση δαπανούσε περί το 20% του ΑΕΠ για την άμυνα. Έτσι συντηρούσε την εδαφική έκταση της πολιτικής της ηγεμονίας. Αυτός, ο πολιτικός εθνικισμός, πέρα από την οικονομική αρτηριοσκλήρυνση, υπήρξε ένας από τους πιο βασικούς λόγους της κατάρρευσής της. Το αντίστοιχο ποσοστό στις ΗΠΑ για την ίδια εκείνη περίοδο κυμαίνονταν από 5-7%. (Thomas Piketty, Kapital und Ideologie, s.737, C.H.Beck, 2020. )  

3. Mark Mazower, Θεσσαλονίκη Πόλη Των Φαντασμάτων, Αλεξάνδρεια, 2006, Σελ 448-449.

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Trump vs. Biden Χριστιανοί και Προεδρικές Εκλογές »
Copyright Κυριάκος Παράσογλου - CrashNews.gr © 2020. Design by Kostas Tsampalis