Σ’ ένα μακροσκελές και επικριτικό άρθρο του στη Βραδυνή της 23ης Απριλίου 1973 που απευθύνονταν προς τους δικτάτορες ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας έλεγε μεταξύ άλλων: Ο εξευρωπαϊσμός της Ελλάδος, υπό την καλήν του έννοιαν, θα ημπορούσε ν’ αποτελέσει την νέαν Μεγάλην Ιδέαν του Έθνους. Οι κυβερνώντες, αν είχαν συνείδησιν των ευθυνών των και μόνον δια τον λόγον αυτόν, θα έθεταν τέρμα εις την παρούσαν ανωμαλίαν.
Δύο χρόνια αργότερα, έχοντας αποσπάσει με τη Νέα Δημοκρατία ένα εντυπωσιακό 54,37% στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, που αντιστοιχούσε στις 220 από τις 300 έδρες της Βουλής, παρουσίαζε στην κυβερνητική πράξη αυτό που αντιλαμβάνονταν ως περιεχόμενο του “εξευρωπαϊσμού της Ελλάδος, υπό την καλήν του έννοιαν”, όπως της “ νέας Μεγάλης Ιδέας.”
Ο αντεργατικός νόμος 330 του 1976 ήταν η κορωνίδα ενός συνόλου νομοθετικών παρεμβάσεων που φιλοδοξούσαν να “καταργήσουν την πάλη των τάξεων”. Αυτό είχε δηλώσει αλαζονικά ο εμπνευστής του νόμου Κωνσταντίνος Λάσκαρης, ως υπουργός Απασχόλησης. Και πίστευε ότι θα το πετύχαινε, περιορίζοντας τις κινητοποιήσεις, τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης, θωρακίζοντας τους πραιτωριανούς της εξουσίας και ποινικοποιώντας κάθε δυναμική δράση. Μόνο το πρώτο δωδεκάμηνο εφαρμογής του νόμου είχαν απολυθεί πάνω από 10000 εργάτες που πρωτοστατούσαν στις αυτόνομες εργατικές κινητοποιήσεις, που οργάνωναν απεργιακές επιτροπές και εργοστασιακά σωματεία.
Η κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή ήθελε να περιορίσει το εργατικό κίνημα στα ανεκτά όρια του “υπεύθυνου” συνδικαλισμού των επισήμων κομμάτων. Οι εφημερίδες είχαν στρατευτεί απροκάλυπτα με τους εργοδότες. Αποσιωπούσαν τους απεργιακούς αγώνες και τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης, απέκρυπταν τις μερικές ή μαζικές απολύσεις, διαστρέβλωναν και συκοφαντούσαν ό,τι δεν μπορούσαν να αποκρύψουν. Στον ορυμαγδό των κινητοποιήσεων τα όργανα της τότε κυβέρνησης επιτίθενται κατά των διαδηλωτών. Κλούβες, αύρες και περιπολικά με τις σειρήνες τους να ουρλιάζουν και τα καπνογόνα και δακρυγόνα που ρίχνονται στις 25-26 Μαΐου 1976 μια αύρα χτυπάει στο πεζοδρόμιο όσους βρίσκονται στο πέρασμά της και σκοτώνει την άτυχη πλανόδια μικροπωλήτρια Αναστασία Τσιβίκα. Ο ωμός ταξικός ρατσισμός της κυβέρνησης αποκαλύπτεται και στην επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση. Η νεκρή Αναστασία Τσιβίκα χαρακτηρίζεται περιφρονητικά “ζητιάνα”.
Ωστόσο ο ταξικός ρατσισμός και η πολιτική υποκρισία του κόμματος του “εξευρωπαϊσμένου” Κων. Καραμανλή δεν εξαντλείται εκεί. Ένα χρόνο πριν, το 1975, η κυβέρνηση Κων. Καραμανλή, στην οποία ο μεγαλομέτοχος και συνιδιοκτήτης της Πειραϊκής-Πατραϊκής Χριστόφορος Στράτος συμμετείχε ως υπουργός των Εσωτερικών, χρηματοδοτεί τα “επενδυτικά” σχέδια της επιχείρησης. Η Πειραϊκή-Πατραϊκή πραγματοποιεί επένδυση για “εκσυγχρονισμό”, ύψους 900 εκ. δρχ2. Από αυτό το ποσό τα 550 εκατομμύρια προέρχονται από την ΕΤΒΑ. Πρόκειται δηλαδή για δωρεάν χρηματοδότηση μέσω των κρατικών τραπεζών, δεδομένου ότι το επιτόκιο επιδοτείται. Εννοείται ότι το δάνειο θα παραμείνει απλήρωτο και θα προστεθεί στα χρέη που θα κληροδοτηθούν από την επιχείρηση στο ελληνικό δημόσιο. Οι ανταγωνιστές της Πειραϊκής-Πατραϊκής, που ματαιοπονούσαν αιτούμενοι δάνεια από καιρό, διαμαρτυρήθηκαν και προσκάλεσαν ειδικούς από την Ευρώπη, για να εξετάσουν και να κοστολογήσουν τον εκσυγχρονισμό. Το πόρισμά τους υπήρξε καταπέλτης: δηλώνουν ότι η συνολική επένδυση δεν ξεπερνάει τα 350 εκ. δρχ.
Συμπεράσματα: 1) όχι μόνο δεν έγινε επένδυση εκσυγχρονισμού στο εργοστάσιο στην Ελλάδα, αλλά αντίθετα αυτό εγκαταλείφθηκε εσκεμμένα για να γίνει ζημιογόνο και να χρεωθεί στο κοινωνικό σύνολο. 2) τα κεφάλαια για την εδώ επένδυση μεταφέρθηκαν παράνομα στο εξωτερικό και επενδύθηκαν σε υπερσύγχρονο εργοστάσιο. 3) τα κεφάλαια αυτά προέρχονταν από την δωρεάν επιχορήγηση του δημοσίου για την ενίσχυση των βιομηχανικών επενδύσεων στην χώρα. Τα κεφάλαια από την κλοπή μέσω του δανείου, ανήκαν στον Ελληνικό λαό και όχι στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Δεν ήταν δηλαδή, όπως και δεν είναι οι ανωτερότητες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που εξηγούσαν τη διαφορά στην αποδοτικότητα των δύο εργοστασίων, αλλά η ληστρική συμπεριφορά των απατεώνων - μεγαλομετόχων της Πειραϊκής-Πατραϊκής σε βάρος της χώρας με τη συνεργασία και συμμετοχή βέβαια της τότε υπεύθυνης κυβέρνησης της ΝΔ υπό τον Κων. Καραμανλή.
Ένα κράτος λοιπόν όχι σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό, αλλά απλά αστικό - δημοκρατικό που θα σέβονταν τον εαυτό του και δεν θα ήταν μαριονέτα των απατεώνων, θα έπρεπε να έχει διεκδικήσει την κυριότητα του εργοστασίου στην Γερμανία, αφού εξαγοράστηκε με τα κλεμμένα χρήματα του ελληνικού λαού και να έχει φυλακίσει προ πολλού τους μεγαλομέτοχους, αλλά και τους συνένοχους τους πολιτικούς της ΝΔ.
Παραπομπές:
1. Το κιτς είναι η μετάφραση της επιτηδευμένης ηλιθιότητας των κοινοτοπιών στο ιδίωμα της ομορφιάς και της συγκίνησης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το κιτς υποδηλώνει την στάση ανθρώπων που επιδιώκουν να αρέσουν στους άλλους με τους προσωπικούς τους εκφραστικούς όρους, αδιαφορώντας τόσο για τα γενικότερα αισθητικά χαρακτηριστικά του συλλογικού υποκειμένου που εκπροσωπούν, όσο και για το πολιτισμικό υπόβαθρο εκείνων στους οποίους απευθύνονται.
2. Τα 900 εκ. δρχ. του 1975 αντιστοιχούσαν σε 28.081.112 εκ. δολ. του 1975 (1 δολ:32.05 δρχ.). Αποπληθωρισμένα τα ποσά αυτά αντιστοιχούν σε 113.582.779 ευρώ ή σε 136.533.707 δολ του 2021, υπολογισμένα με μια μέση ισοτιμία 1€:1,20$. Τα 550 εκ. δρχ. του 1975 αντιστοιχούσαν σε 17.160.686 δολ. Σήμερα θα ήταν 69.419.622 € ή 83.437.296 $. Αναλογικά τα 350 εκ. δρχ. του 1975 αντιστοιχούσαν σε 10.920.437 δολ. Σήμερα σε 44.169.877 € ή 53.096.464 $.