Η κρίση σκότωσε το καθήκον. Στην πολιτική θεολογία του νεοφιλελευθερισμού η δημόσια ευθύνη είναι αναχρονισμός.
Αυτό παρωδεί το έργο Don’t Look Up και προκαλεί την αλλεργική αντίδραση της κρατικοδίαιτης ιθαγενούς διανοουμενίστικης νομενκλατούρας. Η κακοφωνία από τις αμήχανες υλακές1 των προηγουμένων κατορθώνει να δείξει ότι η μαύρη κωμωδία του Adam McKay είναι ενοχλητικά αριστουργηματική.
Όπως είναι γνωστό, οι φολκλορικές ερμηνείες είναι από τη φύση τους ευνοϊκές για τους ευνοούμενους της κοινωνικής τάξης2. Φολκλορική ονομάζεται η ερμηνεία που παίρνει τα επιφανειακά φαινόμενα για πραγματικότητα και τις συνέπειες για αιτίες: οι φτωχοί φταίνε για την κατάντια τους.
Οι σουρεαλιστές φώναζαν πως η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Και είχαν δίκαιο καθώς αναδιατύπωναν τη θέση του Πλάτωνα ότι η τέχνη είναι ένα μέσο για την αποκάλυψη της αλήθειας3.
Απέναντι στους επικριτές του ο Adam McKay θα μπορούσε να υιοθετήσει τη στάση του Οκταβιανού, όπως την περιγράφει ο Κοϊντιλιανός4. Ένας αξιωματούχος, που ο Αύγουστος τον απέλυσε με ατιμωτικό τρόπο, είπε ικετευτικά στον αυτοκράτορα: Τι εξήγηση θα δώσω στον πατέρα μου; Τότε ο Αύγουστος του απάντησε: Πες του πως σε απογοήτευσα!
1. υλακή : γάβγισμα. 2. Jean Meynaud, Οι Πολιτικές Δυνάμεις στην Ελλάδα 1946 - 1965, Τόμος Α΄, Σελ.65. 3. Πολιτεία, 598b. 4. Marcus Fabius Quintilianus 6, 3, 64.