Το μαγαζί δεν άρεσε στην Αμπάρο, που συχνά από υπεροψία ήθελε να παριστάνει την κενόδοξη. Το ηθικό και πολιτικό της σφρίγος - αντίστοιχο με την ομορφιά και την υπέροχη περηφάνια της - την έκανε να νιώθει ότι το Πυλάδης ήταν λέσχη δημοκρατικών δανδήδων, και κατά τη γνώμη της ο δημοκρατικός δανδισμός ήταν η πιο ύπουλη μηχανορραφία της καπιταλιστικής συνωμοσίας.
"Παράξενη προσωπικότητα" σχολίασα. "Ώριμος ευγενής, λίγο σιτεμένος, με λεφτά για ξόδεμα, ελεύθερο χρόνο για ταξίδια και τάση προς το υπερφυσικό".
"Ένας συγκροτημένος αντιδραστικός που έχει το θάρρος να είναι παρακμιακός. Κατά βάθος τον προτιμώ από τους δημοκράτες αστούς", είπε η Αμπάρο.
Ουμπέρτο Έκο, Το Εκκρεμές του Φουκώ, Σελ. 156 & 232.