Όποιος ασχολήθηκε με την ευρωπαϊκή ιστορία θα διαπίστωσε ότι από το 476 μ Χ, όπου συμβατικά τοποθετείται η κατάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η νοσταλγία για τη χαμένη οικουμενικότητα έμεινε ένας ανεκπλήρωτος πόθος. Όσο κι αν τα οράματα της αρμονίας και της ενότητας εκφράστηκαν μέσα από την Εκκλησία, στο κοσμικό πεδίο ο θεσμός αυτός δε μπόρεσε να αναπληρώσει το πολιτικό κενό. Η απουσία μιας κεντρικής, εύρωστης και νομιμοποιημένης ευρωπαϊκής εξουσίας έμελλε να παραμείνει ως ζητούμενο μέχρι τις μέρες μας. Η στέψη του Καρλομάγνου τα Χριστούγεννα του 800 μ Χ ως Imperator Romanorum (Αυτοκράτορα των Ρωμαίων) από τον Πάπα Λέοντα τον Γ΄ δεν ανταποκρίθηκε στις φιλοδοξίες της. Το ίδιο σύντομα και άδοξα έληξε και η προσπάθεια του Καρόλου του V μερικούς αιώνες αργότερα. Το 1555 έκανε έναν συγκινησιακά φορτισμένο απολογισμό της πορείας του και άρχισε τον κατακερματισμό των αχανών εκτάσεων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Βολτέρος σχολίαζε εύστοχα και δηκτικά ότι η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπήρξε ούτε Αγία, ούτε Ρωμαϊκή, ούτε Αυτοκρατορία.Η σημερινή κατάσταση της Ευρώπης, σύμφωνα με τον H Kissinger, είναι αυτή ενός θεσμικού υβριδίου, κάπου μεταξύ κράτους και συνομοσπονδίας, χωρίς όμως να εξασφαλίζει τα πλήρη οφέλη ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Επιδιώκει τη νομισματική ένωση, συντηρώντας παράλληλα τον οικονομικό κατακερματισμό. Ασπάζεται τα ιδεώδη του οικουμενισμού χωρίς να διαθέτει τα μέσα να τα επιβάλει. Ο διεθνισμός που πρεσβεύει συγκρούεται με τις εθνικές επιδιώξεις, η ευρωπαϊκή ενότητα συνοδεύεται από διαχωριστικές γραμμές ανατολής-δύσης και βορά-νότου. Εναποθέτει τη συντήρηση του κοινωνικού κράτους στη δυναμική των αγορών, έναντι των οποίων δυσφορεί. Δίνει έμφαση στις αρχές της ανεκτικότητας και της ένταξης και παράλληλα τρέμει από την εισροή μεταναστών, τους οποίους προσπαθεί να περιορίσει στις χώρες-πύλες εισόδου. Η έκδηλη υπαρξιακή αμηχανία των ευρωπαϊκών θεσμών απλώς εντείνεται από τις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας να διατηρήσει κάποια από τα προνόμια, που θα επέτρεπαν περίπου τη διαιώνιση του προ κρίσεως προτύπου. Όσον αφορά τις τρέχουσες εξελίξεις πιστεύω ότι τόσο η κυβέρνηση της χώρας, όσο και η ηγεσία της ΕΕ έχουν καταλήξει τουλάχιστον στο τι δεν θέλουν. Αυτό που δεν θέλουν και θα πρέπει όμως να το επιβάλουν είναι ακριβώς η συνέχιση αυτού του προτύπου. Η εν πολλοίς θεσμοθετημένη διαφθορά δεν ήταν, ούτε και παρέμεινε προνόμιο μόνο των αρχουσών τάξεων στη χώρα μας. Διατρέχει κάθετα την κοινωνική πυραμίδα, με φθίνουσα συγκέντρωση προς τα κάτω. Υπ’ αυτήν έννοια το αίτημα για ουσιαστική αλλαγή ίσως και να μην είναι πλειοψηφικό. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί αυτοί που στην πράξη θα συνέπρατταν στην αναγκαία δομική αλλαγή ενός υποδείγματος, που συνεχίζει να συντηρείται με 5% πρωτογενή, 30% δευτερογενή και 65% τριτογενή τομέα. Ειδικά αν θα έπρεπε να αλλάξουν τα κοστούμια και τα ταγέρ με τις φόρμες εργασίας. Η αύξηση των εξαγωγών των αγροτικών προϊόντων μεσούσης της κρίσης και κάποιοι σοβαροί συνεταιρισμοί δίνουν ένα μετρήσιμο παράδειγμα. Οι φωνασκίες για ρήξη και αποχώρηση, αν δεν είναι σκηνοθετημένες, συνιστούν την τέλεια πολιτική ουτοπία και το απόλυτο αυτοκτονικό υπερόπλο. Το πιθανότερο είναι ότι θα μετατρέπαμε ένα πρόβλημα του 25% της ελληνικής κοινωνίας σε πρόβλημα του 85% και θα κατρακυλούσαμε σε ένα γεωπολιτικό κενό, που θα μας εξίσωνε με τους πλέον αδύναμους γείτονές μας. Παράλληλα θα εξασφαλίζαμε την τελεσίδικη άφεση στα τρωκτικά και τους καρχαρίες τις χώρας. Τα υπόλοιπα είναι μεγαλοϊδεΐστικα φληναφήματα και εθνικιστικές πομφόλυγες, για χρησιμοποιήσω και καμιά ελληνικούρα. Η απόφαση του Κ Καραμανλή να αποχωρήσουμε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ για να εκτονώσει τη λαϊκή αγανάκτηση μετά τον Ατίλα ΙΙ υπήρξε σοβαρό λάθος, που μας μετέτρεψε σε ικέτες της επανένταξής μας σ‘ αυτό, αφού πρώτα δημιούργησε αρνητικά προηγούμενα στο καθεστώς του Αιγαίου. Επιμένω ότι, παρά τη δραματικότητα της σκηνογραφίας, συμφωνία θα υπάρξει, αν δεν έχει ήδη επιτευχθεί. Δεν θα συνιστά αλλοίωση των ουσιωδών κυβερνητικών δεσμεύσεων, όπως για την προστασία των πραγματικά αδύναμων και αναξιοπαθούντων, αλλά και δεν θα μπορεί να συντηρεί τις προϋπάρχουσες συνθήκες και δομές. Θα αναδεικνύει όμως το θεμελιακό πρόβλημα του αναπτυξιακού επαναπροσανατολισμού της ελληνικής οικονομίας και των απαραίτητων κοινωνικών μετατοπίσεων, που φυσικά θα προκαλέσουν σοβαρές πολιτικές τριβές και ανακατατάξεις. Το έργο στην επικεφαλίδα τιτλοφορείται ‘Η Αρπαγή της Ευρώπης’ και είναι δημιουργία του Ρέμπραντ (Χάρμενσοον βαν Ρέιν) μείζονα Ολλανδού ζωγράφου του 17ου αιώνα και μεταξύ των κορυφαίων ζωγράφων όλων των εποχών. Από την ευτυχή,παρά τα αρχικά δάκρυα, συνένωση Δία-Ευρώπης γεννήθηκαν ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδόνας. Ο Μίνωας υπήρξε ο πρώτος νομοθέτης και όπως και ο Ραδάμανθυς από τους πλέον ενάρετους και δίκαιους βασιλείς. Στους δύο μαζί με τον Αιακό ανέθεσαν οι Ολύμπιοι την κρίση των ψυχών στον Κάτω Κόσμο.Η επιλογή της εικόνας και το μήνυμα είναι αναπόφευκτα, σκόπιμα και αισιόδοξα.