Δεν αποθνήσκουν οι θεοί. Η πίστις αποθνήσκει
        του αχαρίστου όχλου των θνητών.
Είν’ οι θεοί αθάνατοι. Aπό τα βλέμματά μας
        τους κρύπτουσι νεφέλαι αργυραί.

Εάν η γη καλύπτεται με σκότος, μη φοβείσαι.

Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.

Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι·

θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές!

Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει.

Υπό τον πέπλον ευμενής η φύσις διά σε

ρόδων, και ίων, κι ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει

στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί.

Απόσπασμα από το (ατελές και αποκηρυγμένο, όπως το είχε κατατάξει ο Κ.Π. Καβάφης) ποίημα Ο Ποιητής και η Μούσα (1886). Η Μούσα (πιθανόν η Τερψιχόρη - λυρική ποίηση) απευθύνεται και εμψυχώνει τον μάλλον απελπισμένο ποιητή. 

Ο τίτλος και οι στίχοι της επικεφαλίδας από τη Μνήμη (1896) των Αποκηρυγμένων ποιημάτων του Κ.Π.Καβάφη.