Μετά την απελευθέρωση της Αθήνας, στις 12 Οκτωβρίου του 1944, οι υπερβολές στους πανηγυρισμούς, ειδικά στις αριστοκρατικές συνοικίες των Αθηνών, επισύρουν την οργή του Βρετανού Πρέσβη, Ρέτζιναλντ Λήπερ. Αρχικά συστήνει στα μέλη των Βρετανικών Δυνάμεων να περιορίσουν τις εμφανίσεις τους σε παρόμοιες εκδηλώσεις. Υπενθυμίζει ότι στην Ελλάδα βρίσκονταν για δουλειά. Αργότερα αναγκάζεται να απαγορέψει τις δεξιώσεις με την αιτιολογία ότι οι καλοζωισμένοι αστοί πρέπει να σταματήσουν επιτελούς να προκαλούν τον πεινασμένο λαό! Ο υπερπληθωρισμός έχει φτάσει σε αστρονομικά μεγέθη: ένα ψωμί τιμάται 80 δισ δραχμές. (Ιατρίδης Ο. Ιωάννης, Εξέγερση στην Αθήνα, 1973)
Λοιπόν,σας λέω, πως εγώ πραγματικά στεκόμουν μπροστά της σαν χαμένος, όταν μου πέταξε κατάμουτρα πως την έκλεψα! Πως φώναζε, πως έβριζε! Ήταν γυναίκα λυσσασμένη και χωρίς κανένα χαλινό. Μα κρίνετε και μόνος σας: πρώτα-πρώτα δεν την κατάκλεψα, όπως είπατε πρωτύτερα. Η ίδια μου χάρισε τα λεφτά της κι επομένως αυτά ήταν δικά μου... Σκέφτηκα λοιπόν πως δίνοντάς της πίσω τα λεφτά, μπορεί κιόλας να την κάνω δυστυχισμένη. Θα της αφαιρούσα έτσι την ηδονή να είναι απόλυτα δυστυχισμένη εξαιτίας μου και να με καταριέται για τούτο σ' όλη της τη ζωή. Πιστέψτε, φίλε μου, σε δυστυχίες αυτού του είδους υπάρχει μάλιστα κάποια ανώτερη απόλαυση, να νιώθεις τον εαυτό σου απόλυτα αθώο και μεγαλόψυχο και να 'χεις όλο το δικαίωμα ν' αποκαλείς εκείνον που σ' αδικεί παλιάνθρωπο. Αυτό το μεθύσι που προέρχεται από οργή, απαντιέται, εννοείται, στις σιλερικές* φύσεις. Δεν αποκλείεται αργότερα η γυναίκα εκείνη να μην είχε ψωμί να φάει, μα είμαι βέβαιος πως ήταν ευτυχής. Και εγώ δεν θέλησα, ακριβώς, να της στερήσω αυτήν την ευτυχία και γι αυτό δεν της έστειλα πίσω τα λεφτά. Και μ' αυτό τον τρόπο δικαιολογήθηκε απόλυτα ο κανόνας μας πως όσο πιο φωναχτή και ογκώδης είναι η ανθρώπινη μεγαλοψυχία τόσο πιο πολύ εγωισμό έχει μέσα της, και μάλιστα τον πιο απαίσιο. (Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Ταπεινωμένοι και Καταφρονεμένοι, 1861)
*σιλερικές, δηλαδή ρομαντικές φύσεις. Από το όνομα του σπουδαίου Φρίντριχ Σίλερ, 1795-1805, Γερμανού θεατρικού συγγραφέα, ποιητή, ιστορικού και πρώτου μεγάλου εκπροσώπου του ρομαντικού κινήματος. Ο ρομαντισμός κήρυξε την αγάπη για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, για την τιμωρία των ενόχων, για τη ζωή, την ελπίδα για το αύριο του ανθρώπου.