Ο κόσμος είναι γεμάτος αινίγματα που μόνον οι νεκροί μπορούν να λύσουν1.
Γιατί το βλέπω, φαντάσματα είμαστε, τίποτα άλλο, όσο επιζούμε, κούφια σκιά2.
Ποιος μπορεί να ονειρεύεται έναν καλό δρόμο και ύστερα να ζήσει για να ταξιδέψει σ’ αυτόν; Ποιος μπορεί να γεννήσει τον εαυτό του κι ύστερα να ’ναι ο ίδιος του ο πατέρας, κι ίδια του η μάνα; Ποιος μπορεί να ζει στο μέλλον και να ζει στο παρόν και να μην τρελαθεί; Ποιος μπορεί να ζήσει ανάμεσα στα πνεύματα και ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς να πεθάνει; Ποιος μπορεί να τρώει και να κοιμάται με την ίδια του τη μοίρα και να εξακολουθεί να γνωρίζει την ευτυχία ενός όμορφου πράγματος;
Αντήχησε το ίδιο γέλιο κι ύστερα έσβησε3.
1 & 3: Μπεν Όκρι, Ο Αδηφάγος Δρόμος, Σελ. 109 & 515.
2. ῾Ορῶ γὰρ ἡμᾶς οὐδὲν ὄντας ἄλλο πλὴν εἴδωλ', ὅσοιπερ ζῶμεν, ἢ κούφην σκιάν. Σοφοκλής, Αίας, 125-126. Μετάφραση Δ. Ν. Μαρωνίτης, 2012.