Η ανακεφαλαίωση δεν είναι η διαδικασία ανάλυσης της ζωής μας. Περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από μια διανοητική ψυχανάλυση. Πρόκειται για μια τεχνική που προκαλεί μια μικρή αλλά σταθερή μετατόπιση του σημείου συγκέντρωσης. Με την επίδραση της αναβίωσης πράξεων και αισθημάτων του παρελθόντος το σημείο συγκέντωσης ταλαντεύεται ανάμεσα στην τωρινή του θέση και και τη θέση που κατείχε όταν συνέβη το γεγονός που ανακεφαλαιώνεται.
Πίσω από την τεχνική της ανακεφαλαίωσης βρίσκεται η πεποίθηση ότι στο Σύμπαν υπάρχει μια αδιανόητη διαλυτική δύναμη που κάνει τους οργανισμούς να ζουν δανείζοντάς τους επίγνωση. Αυτή η ίδια δύναμη κάνει τους οργανισμούς να πεθαίνουν, προκειμένου να αντλήσει αυτή τη δανεισμένη επίγνωση που οι οργανισμοί έχουν αυξήσει στη διάρκεια της εμπειρίας της ζωής τους.
Γνωρίζοντας πως αυτό που ζητάει αυτή η δύναμη είναι η εμπειρία της ζωής μας, είναι φοβερά σημαντικό να την ικανοποιήσουμε μ' ένα πανομοιότυπο της εμπειρίας μας: την ανακεφαλαίωση. Έχοντας ικανοποιηθεί η δύναμη μας αφήνει ελεύθερους να επεκτείνουμε την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε και να ξεπερνάμε τα σύνορά του χρόνου και του χώρου.
Η μη ανακεφαλαίωση θα μπορούσε να παρομοιαστεί με έναν τρόπο εκτέλεσης που εφαρμόζονταν κάποτε στην Περσία. Έδεναν τον κατάδικο με ένα πτώμα και τον άφηναν να σαπίσει μαζί με τον νεκρό.