Το χάσμα ανάμεσα στο πρώτο επίπεδο προσοχής, που είναι η φυσική μας υπόσταση, και στο δεύτερο, που είναι ο πνευματικός εαυτός μας, είναι πλέον τόσο μεγάλο, ώστε στο πρώτο επίπεδο να συμπεριφερόμαστε σαν ηλίθιοι, ενώ στο δεύτερο σαν παρανοϊκοί.
Κάπως έτσι δικαιολογείται ο Επίκουρος όταν λέει: εἰ ταῖς τῶν ἀνθρώπων εὐχαῖς ὁ θεὸς κατηκολούθει, θᾶττον ἄν ἀπώλλυντο πάντες ἄνθρωποι, συνεχῶς πολλὰ καὶ χαλεπὰ κατʼ ἀλλήλων εὐχόμενοι. Ἐπίκουρος, 388. (Αν οι θεοί πρόσεχαν και εκτελούσαν τις προσευχές των ανθρώπων, όλοι τους θα χάνονταν σύντομα, επειδή όλοι τους παρακαλούν για το κακό των άλλων.)