Life is a tragedy to those who feel and a comedy to those who think. Molière.
Είναι επίσης φανερό πως ούτε οι ανώτατες φύσεις ούτε τα λιγότερο ανεπτυγμένα στρώματα της ανθρωπότητας δεν θα μπορούσαν να ευνοήσουν ένα τέτοιο σύστημα· οι τελευταίοι αυτοί, αν τύχαινε να έχουν κάποια σχέση με το σύστημα, το χρησιμοποιούσαν μόνο και μόνο σαν δικαιολογία για μια ζωή έκλυτη, όπως οι άνθρωποι αυτού του τύπου είναι ικανοί να κάνουν με οποιοδήποτε υλιστικό σύστημα.
Υπάρχει όμως κι ένας μέσος τύπος ανθρώπου, ο ευαίσθητος, ο διανοούμενος, αυτός που χωρίς να είναι πολύ βαθύς στη σκέψη του έχει μια τάση να κατέχεται από φόβους όχι υλικούς. Ο άνθρωπος του τύπου αυτού κινδυνεύει να κυριευτεί είτε από μια άσκοπη μελαγχολία, είτε από μια νοσηρή θρησκευτικότητα ή και από απλή δεισιδαιμονία, αν δε βρει κάποιο σύστημα (θρησκευτικό ή φιλοσοφικό) που να είναι σε θέση να το εννοήσει και να μπορέσει να γίνει γι' αυτόν ένας οδηγός για τη ζωή του και μια πηγή ανακούφισης από τον τρόμο του για το άγνωστο, σ' αυτή τη ζωή ή σε κάποια άλλη.
Στη νοοτροπία και την ψυχοσύνθεση αυτού του ανθρώπινου τύπου ο Επικουρισμός φαίνεται πως είχε ιδιαίτερη απήχηση· προκειμένου γι' αυτόν επίσης τον τύπο είναι πιθανόν αληθινές οι συχνές αναφορές του Λουκρήτιου για την επικράτηση των δύο φόβων που για την απαλλαγή της ανθρωπότητας απ' αυτούς ευγνωμονεί πάνω απ' όλους τον Επίκουρο, του φόβου για το θάνατο και του φόβου για το υπερφυσικό.
H.J.Rose, Ιστορία της Λατινικής Λογοτεχνίας, ΜΙΕΤ 1993, Σελ. 127 - 128.