Ατυχέστατο και ιδιαίτερα θλιβερό γεγονός, σίγουρα έργο ακραίων ή εξαγορασμένων προβοκατόρων, που αμαυρώνει ένα σύστημα - με τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις που έχει κάθε σύστημα - που παρά τον δεκαετή πόλεμο τη δεκαετία του '80, έχοντας απέναντι το σύνολο της Δύσης και τις δύο τότε υπερδυνάμεις και τις κυρώσεις που πλέον διαρκούν σχεδόν μισό αιώνα κράτησε και κρατάει τη χώρα όρθια και ακατάβλητη σε αντίθεση με τους αντιπάλους του στην περιοχή που είτε ξεπουλήθηκαν στη Δύση και διαλύθηκαν είτε, παρά τον τεράστιο πλούτο τους, κατάντησαν προτεκτοράτα.
Η ΕΣΣΔ εκβίαζε εξαιτίας της υποστήριξης του Ιράν προς τον απελευθερωτικό αγώνα των Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν, προμηθεύοντας μαζί με τους Ευρωπαίους, κυρίως Γερμανούς, πρώτες ύλες και τεχνογνωσία στον Σαντάμ για παρασκευή χημικών όπλων, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ευρέως κατά των αμάχων του Ιράν.
Μόνο στην επίθεση των Ιρακινών με χημικά όπλα στη Halabja στις 16 Μαρτίου 1988 είχαν δολοφονηθεί ένας αριθμός από 3.200 έως 5.000 κυρίως παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων. Οι περισσότεροι από τους 7.000 έως 10.000 άμαχους τραυματίες πέθαναν αργότερα. Το αποικιοκρατούμενο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν είχε καταδικάσει κανέναν. Στο τέλος του πολέμου, που είχε υποκινηθεί από τη Δύση με την εργαλειοποίηση των Αραβικών Χωρών του Κόλπου, είχαν καταγραφεί πάνω από ένα εκατομμύριο νεκροί και από τις δύο πλευρές. Οι εξακόσιες χιλιάδες από αυτούς ήταν Ιρανοί.
Θυμίζω επίσης το αμερικανικό σκάνδαλο Όπλα στο Ιράν - μέσω Ισραήλ - Χρήματα στους Κόντρας. Την περίοδο εκείνη, στην αρχή του Πολέμου μετά το Σεπτέμβρη του 1980 και τους πρώτους μήνες του 1981, η Ελλάδα είχε χρησιμοποιηθεί για την αποστολή δυτικών όπλων στο Ιράν για να αποφευχθεί μια σύντομη, όπως υπέθεταν οι δυτικοί, κατάρρευση της Ισλαμικής Επανάστασης.
Είχε υποτιμηθεί η αυταπάρνηση, ο ηρωισμός και η αφοσίωση των Ιρανών προς ένα κίνημα που είχε αποτινάξει το ζυγό των δυτικών με ενεργούμενο τον Σάχη. Ένα κίνημα θεοκρατικό γιατί οι ιδεολογίες όπως αποδεικνύονταν δεν ήταν παρά το πολιτικό άλλοθι του επεκτατισμού των υπερδυνάμεων. Ο λαός του Ιράν είχε απηυδήσει με το όργιο της ληστείας της χώρας από την Anglo-Iranian Oil Company, ειδικά μετά το Πραξικόπημα του 1953 που είχαν εχορχηστρώσει οι ΗΠΑ, και την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου Mohammad Mosaddegh και της βίας κατά των πολιτών που είχε αποχαλινωθεί από το εγκάθετο αυτοκρατορικό καθεστώς.
Σε μια συνέντευξή της στο Spiegel το 2017 η τελευταία αυτοκράτειρα Farah Pahlavi, μια κοινή θνητή όπως και ο σύζυγός της που είχαν ανασυρθεί από το πουθενά, αναφερόμενη στα εγκαίνια του Tehran Museum of Contemporary Art για το οποίο μια αμερικανική εφημερίδα το 1977 προειδοποιούσε πως προκαλεί τη σύγκρουση ενός από τους αρχαιότερους πολιτισμούς με τον σύγχρονο δυτικό κόσμο της δεκαετίας του ’70, έλεγε πως είχε πει στον Henry Kissinger ότι θα έπρεπε να το είχαν εγκαινιάσει 5-6 χρόνια νωρίτερα. Ο H. Kissinger της είχε απαντήσει: Τότε θα είχατε ανατραπεί 5-6 χρόνια νωρίτερα.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 στη Γερμανία είχα φιλικές σχέσεις με αρκετούς Ιρανούς και των δύο πλευρών. Οι μετριοπαθείς συμφωνούσαν στους λόγους που προκάλεσαν την έκρηξη και την επιτυχία της Ισλαμικής Επανάστασης.
Ο φόνος της Mahsa Amini είναι μια εντελώς αδικαιολόγητη τραγωδία. Δεν αποκλείεται όμως η 22-χρονη Ιρανή να είναι μια σημερινή εκδοχή της Ιφεγένειας που θυσιάζεται με σκοπό να ευοδωθούν τα δυτικά σχέδια ώστε να πληγεί ένας βασικός και ανυποχώρητος πυλώνας του αντιδυτικού μετώπου που σφυρηλατείται σε μια ιδιαίτερα σπουδαία, πλούσια και ευαίσθητη περιοχή της Ανατολής παγκόσμιας γεωπολιτικής κρισιμότητας.
Ξέρω πως γίνομαι ωμός και κυνικός. Γίνομαι ωμός και κυνικός γιατί η ιστορία, όπως και η ζωή, είναι ωμή και κυνική. Κι' αν δεν μπορούμε να τεκμηριώσουμε τη σκληρή τυχαιότητα ενός δραματικού συμβάντος, θα πρέπει να δούμε ποιοι τελικά ωφελούνται ή βλάπτονται από το συγκεκριμένο γεγονός. Θυμίζω επίσης πως υπάρχουν πολλές εκδοχές της αλήθειας. Εγώ επιλέγω τη συγκεκριμένη.