Η τεχνογνωσία, η αφοσίωση και ο αδίστακτος χαρακτήρας του λήσταρχου αξιοποιήθηκαν δέκα χρόνια αργότερα από τους παρακρατικούς μηχανισμούς, που δρούσαν μέσα από τις γραμμές του Λαϊκού Κόμματος, τότε υπό την ηγεσία του Παναγή Τσαλδάρη. Ο Γ Καραθανάσης μετείχε στην ομάδα των αυτουργών της δεύτερης απόπειρας κατά της ζωής του Ελευθέριου Βενιζέλου στις 6 Ιουνίου 1933 στη Λεωφόρο Κηφισίας. Στην κατάθεσή του στον Ανακριτή ο Ελ Βενιζέλος, ο οποίος είχε διασωθεί χάρη στην ψυχραιμία του και στην αυταπάρνηση της προσωπικής του ασφάλειας, μίλησε για γενική πολιτική ευθύνη της Κυβέρνησης, η οποία γνώριζε την προετοιμασία της δολοφονικής απόπειρας εναντίον του. Εξέφρασε επίσης την πεποίθηση ότι οι Υπουργοί Ι Μεταξάς και Θεόδωρος Τουρκοβασίλης με τον σκληρό πυρήνα των βασιλοφρόνων είχαν πιο συγκεκριμένες ευθύνες, ακόμη και ποινικές. Τέλος διατύπωσε απερίφραστα τη βαρύτατη κατηγορία ότι οργανωτής του εγκλήματος ήταν ο τότε Υπουργός των Εσωτερικών Ιωάννης Ράλλης, ο μετέπειτα τρίτος δωσίλογος Πρωθυπουργός, με τη συμμετοχή του αστυνομικού διευθυντή Ι Πολυχρονόπουλου, διοικητή της Γενικής Ασφάλειας. Ο Πρωτοδίκης Τζωρτζάκης που ανέλαβε τις ανακρίσεις κατέληξε κι αυτός μέσα σε λίγες ώρες στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να συλληφθούν ως οργανωτές και δράστες της επίθεσης ο αστυνομικός διευθυντής Ι Πολυχρονόπουλος, ο αδερφός του Ν Πολυχρονόπουλος, έμπορος, οι αστυνόμοι β΄ Ι Μαρκάκος και Ι Τζαμαλούκας.
Στη συνέχεια η Κυβέρνηση του Π Τσαλδάρη, έκθετη από την απόπειρα δολοφονίας, προσπάθησε να επιτύχει συμψηφισμό της ενοχής των κατηγορουμένων στελεχών του αστυνομικού της μηχανισμού, προσφέροντας αμνηστία στους κινηματίες της 6ης Μαρτίου 1933. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος απέρριψε κάθε ιδέα συμψηφισμού.
Ο μετριοπαθής Παναγής Τσαλδάρης, ο οποίος δεν μπορούσε να ελέγξει τους ακραίους της παράταξής του, σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Αλέξανδρο Ζαΐμη, στις 28 Σεπτεμβρίου 1932, κατ’ απαίτησιν του Ελ Βενιζέλου, δήλωνε ότι το Λαϊκόν Κόμμα ουδεμίαν πλέον δύναται να θεωρηθή ότι τηρεί επιφύλαξιν ως προς το δημοκρατικόν της χώρας πολίτευμα και αναμφισβήτητος είναι η παρ’ αυτού ανεπιφύλακτος αναγνώρισις της Δημοκρατίας και ο σεβασμός του προς το υφιστάμενον δημοκρατικόν πολίτευμα.
Ο θανάσιμος εναγκαλισμός του κυβερνητικού κόμματος των Λαϊκών με τα παρακρατικά στοιχεία και τους μηχανισμούς τους είχε σαν πρώτο θύμα τον ίδιο τον Π Τσαλδάρη, αλλά μεσοπρόθεσμα, σε συνδυασμό και με την πολιτική νωθρότητα των Φιλελευθέρων, και την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Την 10η Οκτωβρίου 1935 κατά τη διαδρομή του Πρωθυπουργού Παναγή Τσαλδάρη από την κατοικία του στην Κηφισιά στο γραφείο του οι Αντιστράτηγος Αλ Παπάγος, Υποναύαρχος Δ Οικονόμου και Πτέραρχος Γ Ρέππας σταμάτησαν το αυτοκίνητό του και με ιταμό ύφος τον υποχρέωσαν να επιστρέψει στη διαμονή του, όπου τον ακολούθησαν και οι ίδιοι. Εκεί δίκην τελεσιγράφου του υπαγόρευσαν τις αξιώσεις τους, οι οποίες συνίσταντο στην παραίτηση της Κυβέρνησης, την επαναφορά του καθεστώτος της βασιλείας, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι από τη στιγμή εκείνη αυτοί αποτελούσαν την Κυβέρνηση της χώρας. Στις 3 Νοεμβρίου 1935 ακολούθησε το γνωστό ως Νόθο Δημοψήφισμα για το πολιτειακό, στις 25 του ίδιου μήνα επέστρεψε ο έκπτωτος Γεώργιος Β΄, ο οποίος εννέα μήνες αργότερα, με την ενθάρρυνση των Βρετανών, συνέπραξε με τον Ι Μεταξά στην επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου.
Δέκα χρόνια αργότερα ο λήσταρχος Γ Καραθανάσης εκτελέστηκε από τον ΕΛΑΣ και κηδεύτηκε στις 6 Μαΐου 1945 στη Χαλκίδα, με δημόσια δαπάνη. Πρωθυπουργός την περίοδο εκείνη ήταν ο Πέτρος Βούλγαρης, πολιτικά υποστηρικτής του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος είχε αποστρατευτεί το 1935 για πολιτικούς λόγους με το βαθμό του Υποναυάρχου ΠΝ.
Ένεκα το λοιπόν η περίστασις την σήμερον ημέραν το Λαϊκόν Κόμμα και τα παραμάγαζά του δεν εναγκαλίζονται με το παρακράτος. Έχουν αλωθεί από αυτό. Κατά μια έννοια είναι το παρακράτος. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί η πρεμούρα περί εκλογαί ή οικουμενικαί. Δια να ησυχάσει ο τόπος και οι συμπατριώται καναλάρχαι και λοιποί αναξιοπαθών καρχαρίαι από διάφοραι πρωτόγνωροι και ενοχλητικαί δικαστικαί περιπέτειαι.
Η συντριπτική πλειοψηφία του λεγόμενου συλλογικού υποκειμένου, γνωστότερου ως λαός ή πολίτες αναγνωρίζει τη διαφθορά ως το πλέον επιτακτικό και σπουδαίο πρόβλημα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Όσο ο Α Τσίπρας και η ομάδα του εστιάζουν σ’ αυτό θα έχουν ελπίδες παραμονής και εδραίωσης στην εξουσία. Στην προσπάθεια αυτή θα ευνοούνται και από τη γερμανική ηγεσία και κυρίως από την A Merkel και τον S Gabriel. Μετά τα σοβαρά προβλήματα της VW, τους τριγμούς στην Deutsche Bank και τις σκιές στη διαδικασία ανάθεσης του Παγκοσμίου Κυπέλου Ποδοσφαίρου του 2006, οι πρακτικές τύπου Siemens δεν θα έχουν πλέον την ανοχή τουλάχιστον της κεντρικής πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Και μπορεί ο πρώην τοποτηρητής του βιομηχανικού κολοσσού να μην παρουσιαστεί να καταθέσει στην αναμενόμενη δίκη. Οι γερμανικές όμως υπηρεσίες γνωρίζουν άριστα τι έκανε και με ποιους τα έκανε εδώ. Εξ ου και η περιδεής έκφραση του πρωθυπουργού in spe (επ’ ελπίδι) μετά την πρώτη του συνάντηση με την καγκελάριο.
Στις τελευταίες τους εκτελέσεις στην οδό Μέρλιν στο Κολωνάκι, ένα μήνα πριν αποχωρήσουν οι Γερμανοί από την Αθήνα, συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου 1944, περιέλαβαν κυρίως τους διερμηνείς τους. Τώρα απλώς θα τους αδειάσουν. Σε πρώτη φάση.
Έτσι όσο κι αν κατασκευάζουν δημοσκοπήσεις που δίνουν σταθερό προβάδισμα στη αξιωματική αντιπολίτευση, λείπει η απήχηση και η αξιοπιστία των μέσων, που με αυτά θα διαμόρφωναν τάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους θα επαλήθευαν τις προβλέψεις τους. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που διαρκώς δήθεν πέφτουν έξω. Ενδεικτικά της αναντιστοιχίας δημοσκοπικών ευρημάτων και πραγματικών εκλογικών τάσεων ήταν τα απογοητευτικά ποσοστά τηλεθέασης της πρόσφατης συνέντευξης του αρχηγού τους.
Πηγές: Τάσος Βουρνάς, Ιστορία Της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας, Τόμος Β΄ Σελ 357 & 387. Βασίλης Τζανακάρης, Φώτης Γιαγκούλας, Ο απέθαντος και άλλες ληστρικές ιστορίες, Σελ 134. Θανάσης Ι Νικολαΐδης, press-gr.com. Γρηγόριος Δαφνής, Η Ελλάς μεταξύ δυο πολέμων 1923-1940. Θ Βερέμης, Οι επεμβάσεις του στρατού στην ελληνική πολιτική 1916-1936, Σελ 222. Σπ Μαρκεζίνης, Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος, Τόμος Πρώτος, Σελ 6, Υποσημείωση 2. Β Ραφαηλίδης, Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974, Σελ 183.