Τα κύρια επιχειρήματά του συνοψίζονται στα εξής:

Ο κόσμος είναι σήμερα εκατό φορές πιο πλούσιος απ’ ότι πριν διακόσια χρόνια.

Το ποσοστό των ανθρώπων που σήμερα σκοτώνεται σε πολέμους κάθε χρόνο, αποτελεί το 1/4 των ανθρώπων που πέθαιναν για τον ίδιο λόγο τη δεκαετία του 1980, το 1/6 των αρχών της δεκαετίας του 1970 και το 1/16 των αρχών της δεκαετίας του 1950.

Πριν από έναν αιώνα τα πλούσια κράτη δαπανούσαν περίπου το 1% του πλούτου τους για την υποστήριξη φτωχών, νέων και ηλικιωμένων. Σήμερα το αντίστοιχο μέγεθος φτάνει στο 25%.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρχαν στον κόσμο 52 δημοκρατίες. Σήμερα υπάρχουν 103.

Το 2016 χαρακτηρίστηκε ως ένα εφιαλτικό έτος, όσον αφορά τα θύματα της τρομοκρατίας στη δυτική Ευρώπη με 238 νεκρούς. Παρόλα αυτά πριν τριάντα χρόνια οι νεκροί από τρομοκρατικές επιθέσεις στη δυτική Ευρώπη είχαν φτάσει τους 440.

Εννοείται ότι με τις αντιλήψεις αυτές ο εν λόγω φιλελεύθερος διανοούμενος ήταν ευπρόσδεκτος ως ομιλητής στο Davos. Για τις παγκόσμιες elite και τους αυλικούς τους δεν υφίστανται κρίσεις και απειλές, όπως δεν υπήρξαν και ποτέ άλλωστε. Αυτές αφορούσαν και αφορούν κυρίως εμάς και τους ταξικά ομοίους μας και μάλιστα πέρα από σύνορα, θρησκείες και ιδεολογίες.

Η καταφανώς αυθαίρετη και παραπλανητική ποσοτική προσέγγιση της τρέχουσας πραγματικότητας μας υπενθυμίζει απλώς ότι ο 21^ος αιώνας, που ενηλικιώνεται τη φετινή χρονιά, δείχνει ότι δεν θα είναι ο αιώνας των λαών ή των μαζών, όπως με συγκαλυμμένη περιφρόνηση αποκαλούνται οι πολίτες. Η αυτοματοποίηση των εργασιών και οι σύγχρονες μορφές του πολέμου μας καθιστούν σταδιακά περιττούς. Τα υπόλοιπα δεν είναι παρά σπουδαιογέλοιες οικονομιστικές θεωρίες για την προϊούσα κοινωνική απαξίωση των λαϊκών τάξεων.

Κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα, όσο οι παραγωγικές διαδικασίες απαιτούσαν υγιείς εργαζομένους και η διπλωματία χρειαζόταν αφοσιωμένους στρατιώτες, τα προνοητικά μέλη των αρχουσών τάξεων γνώριζαν να φροντίζουν τους υπηκόους τους. Να θυμίσω ότι ο μοναρχικός Otto von Bismarck ήταν που στα τέλη του 19^ου αιώνα είχε πραγματοποιήσει μια σειρά πατερναλιστικών¹ κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, που θεωρείται ότι δημιούργησαν την πρώτη μορφή κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη. Στα μέτρα περιλαμβάνονταν ασφάλεια υγείας, ασφάλεια από ατυχήματα και αναπηρίες, καθώς και συντάξεις. Το ότι η συγκεκριμένη πολιτική αποσκοπούσε και στην ανάσχεση των σοσιαλιστικών ιδεών της εποχής, δεν αφαιρεί κάτι από την αξία της υιοθέτησης των μέτρων.  

Παραπομπή:

1 πατερναλισμός: α) η, υπό το πρόσχημα της προστασίας, άσκηση πολιτικής που στοχεύει στον έλεγχο και την κυριαρχία επί των πολιτών.

β) η νοοτροπία που επιδεικνύει μέριμνα για τους ανήμπορους, όπως ο πατέρας για το παιδί του.

Συνώνυμα: πατρονάρισμα, ποδηγέτηση, χειραγώγηση, μανιπουλάρισμα.