Σοβαρά μιλάς; Ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

Εντελώς σοβαρά, απάντησε και άρχισε να γελά.

Με το γέλιο του χαλάρωσα λίγο. Κι αυτός συνέχισε να εξηγεί το σύστημα ταξινόμησης των κυνηγών. Είπε ότι οι άνθρωποι στην πρώτη κατηγορία είναι οι τέλειοι γραμματείς, οι βοηθοί, οι συνοδοί. Έχουν μια πολύ ρευστή προσωπικότητα, αλλά η ρευστότητά τους δεν αναζωογονεί. Είναι όμως εξυπηρετικοί, νοιάζονται για τους άλλους, εντελώς σπιτόγατοι, πηγαίοι μέσα σε όρια, με χιούμορ, καλούς τρόπους, γλυκείς, λεπτοί. Μ’ άλλα λόγια είναι οι πιο συμπαθείς άνθρωποι που μπορείς να βρεις, αλλά έχουν ένα μεγάλο ελάττωμα: δεν μπορούν μόνοι τους. Χρειάζονται κάποιον να τους κατευθύνει πάντα. Αν έχουν μια κατεύθυνση, δεν έχει σημασία πόσο πιεστική ή ανταγωνιστική μπορεί να είναι, είναι αξεπέραστοι. Μόνοι τους χάνονται.

Οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας δεν είναι καθόλου συμπαθείς. Είναι μικρόψυχοι, εκδικητικοί, φθονεροί, ζηλιάρηδες, εγωκεντρικοί. Μιλάνε αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό τους και συνήθως απαιτούν από τους άλλους να επιβεβαιώνουν τις απόψεις τους.

Παίρνουν πάντα την πρωτοβουλία, αν και δεν είναι ποτέ σίγουροι γι αυτήν. Αισθάνονται δυσάρεστα σ’ όλες τις καταστάσεις και δεν χαλαρώνουν ποτέ. Είναι ανασφαλείς και ανικανοποίητοι. Όσο πιο ανασφαλείς είναι τόσο πιο απαίσιοι γίνονται. Το μοιραίο τους ελάττωμα είναι ότι μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων για ν’ ανέβουν.

Στην τρίτη κατηγορία υπάγονται οι άνθρωποι που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Δεν υπηρετούν κανέναν ούτε επιβάλλουν τον εαυτό τους σε κανέναν.Είναι μάλλον αδιάφοροι. Έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους που προέχεται αποκλειστικά και μόνο απο ονειροπολήσεις και ευχολογίες. Αν είναι σε κάτι καλοί είναι το να περιμένουν πράγματα να τους συμβούν. Περιμένουν να τους ανακαλύψουν και να τους υποτάξουν κι έχουν μια θαυμαστή ικανότητα να δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι κρύβουν μεγάλες δυνατότητες, που υπόσχονται πάντα να αποκαλύψουν αλλά δεν το κάνουν ποτέ γιατί στην πραγματικότητα δεν τις έχουν.

Carlos Castaneda, Η δύναμη της σιωπής, Σελ 252-253.