Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι εκείνοι, δηλαδή οι στρατιώτες, ήταν νέοι. Αλήθεια πόσος και πόσο αισχρός ρατσισμός αποκαλύπτεται στις δικαιολογίες ότι στην πλειοψηφία τους οι νεκροί είχαν υποκείμενα νοσήματα ή ήταν μεγάλης ηλικίας ή και τα δύο; Και πόση διαφορά έχουν τα προηγούμενα με τις ναζιστικές ευθανασίες; Και ναι, έχουν διαφορά. Οι ναζί σκότωναν απάνθρωπα τα αθώα και ανυπεράσπιστα θύματά τους, αλλά τουλάχιστον με συνοπτικές διαδικασίες. Όσοι όμως πεθαίνουν από κορονοϊό, όπως αναφέρουν επαγγελματίες της υγείας, υποφέρουν για ώρες την επιθανάτια αγωνία.
Με τη βεβαιότητα ότι αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει, υπενθυμίζω ότι η ποιότητα ενός πολιτισμού, αλλά και του κάθε μέλους του, μετριέται κυρίως στις πρόνοιες και στην υποστήριξη που προσφέρουν στους αναξιοπαθούντες, στους αδύναμους, στους στερημένους. Και αν εξαιτίας της σκληρής βιοτικής μέριμνας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, τουλάχιστον ας τους προφυλάξουμε απ' τις γνωστές ή άγνωστες αρρώστειες μας κι απ΄τις φανερές ή κρυμμένες ασθένειες μας. Δηλαδή τις αδυναμίες μας.