Η οργάνωση ‘Americans for Prosperity’ (AFP) ιδρύθηκε το 1984 από τους βαθύπλουτους αδελφούς D και C Koch, οι οποίοι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του περιοδικού Forbes, διαθέτουν μια θηριώδη προσωπική περιουσία, ύψους 42 δις $, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις τους, κυρίως διυλιστήρια και χημικά εργοστάσια, πραγματοποιούν κύκλους εργασιών περί τα 115 δις $ και απασχολούν περίπου 100 χιλ εργαζομένους. Κατά δήλωση ενός εκ των ιδρυτών, που αναφέρεται στον New Yorker, διαθέτουν σημαντικά ποσά σε άτομα, που θα τα αξιοποιήσουν σύμφωνα με τους σκοπούς τους. Ο στόχος των επονομαζομένων και Libertarians συνοψίζεται, σύμφωνα με έναν από τους εκπρόσωπους τους στην αμερικανική πρωτεύουσα, G Norquist, στον περιορισμό του μεγέθους του κράτους σε τέτοιο σημείο: ‘ώστε να μπορεί να το πνίξει κάποιος στην μπανιέρα’. Σύμφωνα με την αμερικανική ειδησιογραφική ιστοσελίδα Thedailybeast.com, στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο για την αμερικανική Γερουσία διέθεσαν 300 εκ $ υποστηρίζοντας επιλεκτικά κάποιους υποψηφίους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Βασικό κριτήριο η αφοσίωσή τους στις πιο ακραίες εκδοχές της οικονομίας της ‘ελεύθερης αγοράς’. Το συγκεκριμένο ποσό ξεπερνάει το σύνολο των ενισχύσεων του ίδιου του κόμματος, με ότι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική επιβίωση των υποψηφίων και τις παρεπόμενες εξαρτήσεις, που σύμφωνα με τον επικεφαλής των Δημοκρατικών Γερουσιαστών Harry Reid, συνιστούν τη μεγαλύτερη απειλή για τον ίδιο το θεσμό της Δημοκρατίας. Υπάρχουν βέβαια και οι δισεκατομμυριούχοι υποστηρικτές των Δημοκρατικών, όπως ο Tom Steyer, των οποίων όμως η οικονομική υποστήριξη, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, είναι διαφανής και δεν συνδέεται με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των ίδιων. Ο ηθικός αγνωστικισμός που προάγεται από την συγκεκριμένη οργάνωση (AFP) συνιστά την πεμπτουσία του πολιτικού φιλελευθερισμού. Η θεωρία αυτή συνοψίζεται κυρίως στην άποψη ότι η πολιτεία δεν έχει ηθικούς σκοπούς και δεν ανήκει στις δικαιοδοσίες της να κάνει τους πολίτες δίκαιους και αγαθούς. Έργο της είναι να προστατέψει τα δικαιώματά τους (J Locke). Ο σκοπός των ενεργειών αυτών είναι ευδιάκριτος, αφού λόγω α) της εισόδου νέων παικτών (Ρωσία, Κίνα, Ινδία) στην παγκόσμια οικονομική αγορά, με ενισχυμένη αποτελεσματικότητα, λόγω του υβριδισμού τους (αυταρχικά εσωτερικά συστήματα, εξωστρεφής κρατικός καπιταλισμός) β) του περιορισμού του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος της τεχνολογικής υπεροχής της δύσης, γ) της οικονομικής αποστράγγισης του λεγομένου Τρίτου Κόσμου και δ) των πολυεπίπεδων και πολύπλοκων σχέσεων, που δημιούργησε η παγκοσμιοποίηση, οι οποίες καθιστούν πρακτικά αδύνατη την ύψωση προστατευτικών τειχών, το κεφάλαιο επιδιώκει, και προς το παρόν επιτυγχάνει, την ιδιότυπη εσωτερική αποικιοποίηση. Στην πράξη αυτό σημαίνει την αποσάθρωση των μεσαίων τάξεων των δυτικών κοινωνιών και δρομολογείται με την αποδόμηση του κράτους: πρόνοια, υγεία, εκπαίδευση, υποδομές, εκποίηση. Υπενθυμίζω ότι η γερμανική πολιτική ηγεσία (W Schauble) μέμφθηκε επανειλημμένα την ελληνική κυβέρνηση για τη μη φορολόγηση των πλουσίων και τη μη πάταξη της διαφθοράς. Οι συγκεκριμένες πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές επέστρεψαν στη χώρα μας ως αντιδάνεια. Οι θεωρίες για την υπεροχή των κρειττόνων προήλθαν από τον σοφιστή Καλλικλή και του ηθικού αγνωστικισμού από τον επίσης σοφιστή Λυκόφρονα, τον 5ο π. Χ. αιώνα. Το γενικότερο φιλοσοφικό υπόβαθρο σχεδιάστηκε από τον Πλάτωνα, ο οποίος στην ιδανική του πολιτεία (Νόμοι 757C και Πολιτεία 558C) αντιδιαστέλλει στην Αριθμητική Ισότητα (τα ίδια σε όλους) την Γεωμετρική Ισότητα (στον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του) την οποία και προτείνει. Υποθέτω ότι ο ορισμός που έδινε στην έννοια της ικανότητας διέφερε από τον σημερινό. Φαντάζομαι επίσης ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται για ποιους λόγους οι εντόπιοι θιασώτες της φιλελεύθερης δήθεν πολιτικής επιμένουν στο μικρότερο και ‘αποτελεσματικότερο’ κράτος. Οι αντιδράσεις των πολιτών και κυρίως των νέων, σε μεγάλο βαθμό δείχνουν ότι, έστω και διαισθητικά, κατανοούν την απειλητική πραγματικότητα, αντιδρούν όμως σπασμωδικά. Η περιχαράκωση και η απόσταση, μας μετατρέπει σε εύκολη κοινωνική λεία, καθώς η πίεση της ανάγκης μας κάνει δεκτικούς στην κομματική ειλωτεία των εκπροσώπων του πολιτικού μηρυκασμού. Εκτός αυτού όμως στην αμυντική στάση ελλοχεύουν σημαντικοί υπαρξιακοί κίνδυνοι. Η παρατεταμένη μοναχική πορεία εξελίσσεται σε απομόνωση και ενδεχομένως σε εκδικητικό μισανθρωπισμό. Αν κάποιος φτάσει εκεί η επιστροφή είναι σχεδόν αδύνατη: Καμικάζι ή Αυτόχειρας είναι οι επόμενες επιλογές. Παρά τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί και να δοθεί μέσα από τη συλλογική δράση: Εμείς Ο. Ε. Ταξική Συνείδηση. Η επιτυχία θα είναι ευθέως ανάλογη της σοβαρότητας και της αποφασιστικότητας με την οποία θα αναλάβουμε δράση. Σπάνια είναι νωρίς για να ξεκινήσει κάποιος. Συνήθως είναι αργά.
(Έργο του Νορβηγού Edvard Munch,1863-1944. Η Κραυγή:Ο άνθρωπος κάτω από τη συντριβή του υπαρξιακού τρόμου).