Η άλλη πλευρά, η δεξιά αντίδραση και οι alternative παραφυάδες της, ως κυρίαρχη του παιχνιδιού έχει απομυθοποιήσει τα πάντα, συνοψίζοντάς τα στην απλή εξυπηρέτηση των πιο ωμών συμφερόντων των εγχώριων και εξωχώριων γυπών. Χρησιμοποιεί μάλιστα και τη γνωστή κινδυνολογική ρητορεία ‘περί πολιτική σταθερότης’, απειλώντας τους αδιάφορους ‘νοικοκυραίους’ με την κόλαση, αν αφρόνως επιμείνουν να πριμοδοτούν την αντιπολίτευση. Οι ‘νοικοκυραίοι’ αδιαφορώντας για τις αγωνίες τους, απλά και κυνικά πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα την υποκρισία των θεσμικών τους προτύπων. Δηλαδή δεν πληρώνουν, αν δεχτούμε ότι θα μπορούσαν. Τα στοιχεία του αρμόδιου υπουργείου δίνουν ένα μέγεθος 70 δις ευρώ ανείσπρακτων φόρων, με το σκεπτικό: ‘ορίστε, εμείς προσπαθούμε, αλλά οι αγνώμονες πολίτες δεν στηρίζουν και ο ανίκανος φοροεισπρακτικός μηχανισμός δεν λειτουργεί. Άλλωστε η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα, όπως είχε επισημάνει και ο έγκριτος γαπ’. Η διαπόμπευση της χώρας στην απόπειρά της να συνεχίσει την ‘θριαμβευτική έξοδό’ της στις αγορές, μάλλον οφείλεται σε παρεξήγηση ή συνωμοτικό ξένο δάκτυλο. Ένας από τους βασικότερους δείκτες πολιτισμού μιας πολιτείας είναι η συμπεριφορά της έναντι των αδυνάμων. Οι εγγυήσεις για τον αναβαλλόμενο φόρο των χρεοκοπημένων μηχανισμών αναδιανομής χρέους, που καταχρηστικά ονομάζονται ‘ελληνικές τράπεζες’, ύψους 9 δις ευρώ, τη στιγμή που φορολογούνται 1,3 εκ άνεργοι, ήταν η θρυαλλίδα, που προκάλεσε το διασυρμό. Ήταν ένα γεγονός που ξεπέρασε ακόμη και τις ανοχές των προστατών του τραγελαφικού θεάτρου σκιών, που επίσης καταχρηστικά, ονομάζεται (συν)κυβέρνηση. (Σκυλο)μετανιωμένοι οι μέντορές τους (ηγεσία ε.ε.) ψάχνουν την κατάλληλη ευκαιρία να τους αποπέμψουν: εκτός του ότι η αναξιοπιστία τους αντανακλάται και στους ίδιους, αποτόλμησαν να τους εμπαίξουν διεθνώς κιόλας. Μεταξύ των άλλων αδυναμιών της ένωσης, το άδειασμά της χώρας από τις αγορές συνέβαλε και στην εκτίναξη του δολαρίου στα υψηλότερα εδώ και πολύ καιρό, με την ανάλογη φυγή κεφαλαίων από την ευρωζώνη. Πολλά και διάφορα μπορεί να πει κανείς για τα κατορθώματά τους, αλλά σταματάω εδώ. Σκέφτομαι μια αποστροφή του Χορού από τη Μήδεια του Ευριπίδη: ‘και τι είναι λάθος, αν δεν το αναγνωρίζει αυτός που το κάνει’.

Η αριστερά θα κληθεί, νωρίτερα ή αργότερα, να συνεχίσει. Ο δρόμος της θα έχει επιμελώς ναρκοθετηθεί, ώστε η προσπάθεια είτε να εκφυλιστεί σε σύντομη περιπέτεια, είτε να μονοδρομηθεί σ’ έναν εναλλακτικό τρόπο εξυπηρέτησης των ίδιων κυρίως κατεστημένων ομάδων. Αυτό κάνει την ανάγκη της φαντασίας για μια αξιόπιστη διακυβέρνηση επιτακτική. Εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε αερολογίες, όπως ‘ η φαντασία στην εξουσία’. Μιλάω για τη φαντασία που αξιοποιεί πρακτικά την αντίληψη, μετουσιώνοντάς την σε έργο. Όταν πριν μια δεκαετία η Γερμανία ήταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, ο τότε Καγκελάριος Schroeder, τοποθέτησε δίπλα στον αρμόδιο Υπουργό του, τον κ Hartz, Προσωπάρχη της VW, για να βρεί σε συνεργασία με τους συνδικαλιστικούς φορείς τις ενδεδειγμένες προσαρμογές στα εργασιακά και ασφαλιστικά, ώστε να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Οι δεσμεύσεις που ανέλαβαν τότε ισχύουν μέχρι σήμερα και συνέβαλαν σημαντικά στην ανάκαμψη της χώρας. Καταλήγω λέγοντας ότι η ιστορία δεν γράφεται με ενδοιασμούς και ξόρκια. Ο αυθορμητισμός του λαού, που αναζωογόνησε τον αριστερό χώρο, θα αδικηθεί αν τον χειριστούν με όρους Λέσχης. Είναι ευκαιρία για τη μετάλλαξη, που μπορεί να κεφαλαιοποιήσει τη σημερινή απήχηση. Η πορεία προς το λαό πρέπει να είναι κυρίως έντιμη, χωρίς ‘μίσος για τους ψευδομένους’ αλλά και χωρίς να μετατρέπεται σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ.