Η περίπτωση της Angela Merkel,που το 2015 έσωσε προσωρινά το πρόσωπο της Ευρώπης, αποτελεί μια λαμπρή εξαίρεση, που δεν βρήκε μιμητές. Θυμίζω ότι τότε στη σύσκεψη των Αρχηγών Κρατών αρνήθηκε τους φράχτες του Ούγγρου Viktor Orbán απαντώντας του: έζησα αρκετά πίσω από συρματοπλέγματα! και επέτρεψε την είσοδο σε σχεδόν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες στη χώρα της, λέγοντας: θα τα καταφέρουμε! 

Κι αν οι πολιτικοί είναι σκληροί και αδιάφοροι, υπάρχουν και οι πιο χειρότεροι. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή οι άνθρωποι που ξεκίνησαν από τη διπλανή πόρτα και το ξέχασαν και που στον πόνο και την απελπισία των κατατρεγμένων βλέπουν ευκαιρίες για περισσότερο πλουτισμό και περαιτέρω εξέλιξης.

Κλείνω με μερικούς στίχους από το ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι της επικεφαλίδας. Ο καθένας και η καθεμία που έχει βολευτεί μεταξύ μιας άκακης μηδαμινότητας που μπορεί ακόμη και καταλαβαίνει και μιας περήφανης ηλιθιότητας που δεν παραδέχεται ούτε ακούει τίποτε, ας το παραφράσει όπως θέλει:

…μαντεύω πως τούτα τα πράγματα έχουν συμβεί επανειλημμένα, μα δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι:

να πεθαίνεις στο πάτωμα μιας κουζίνας στις 7 το πρωί

καθώς άλλοι τηγανίζουν αυγά

δεν είναι τόσο σκληρό

εκτός κι αν συμβαίνει σε σένα…