Ήμουν απ’ αυτούς που, παρά τις όποιες επιφυλάξεις και τα ερωτηματικά, τη στιγμή της αμφιβολίας προτιμούσα συνειδητά τη θετική εκδοχή. Αν μη τι άλλο κι από σεβασμό προς την αξιωματική απαίτηση του πλειοψηφικού ρεύματος της ελληνικής κοινωνίας για τις αναγκαίες και απαιτούμενες αλλαγές. Ομολογώ ότι εξαπατήθηκα. Τα πεπραγμένα του τελευταίου εξαμήνου επιτρέπουν πλέον μια πιο ασφαλή δεύτερη ανάγνωση, αν όχι ερμηνεία, της ποιότητας της τρέχουσας ηγεσίας. Λένε ότι οι ικανότητες σε πηγαίνουν ψηλά και ακόμη ότι ψηλά σε κρατάει ο χαρακτήρας. Χαρακτήρας όμως είναι αυτό που κάνεις όταν δεν σε βλέπουν. Προς επαλήθευση λοιπόν της ευρωπαϊκής ηγεσίας, η οποία μέμφονταν τους επικεφαλής της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας τουλάχιστον για διγλωσσία, αποδεικνύεται ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε συμπεριλάβει στα σχέδια της τη ρήξη και την έξοδο από το κοινό νόμισμα. Αποκρύπτοντας τη συγκεκριμένη επιλογή ως ενδεχόμενη λύση εξασφάλισε ένα σημαντικό εκλογικό πλεονέκτημα και παράλληλα εργάστηκε σταθερά για τη συκοφάντηση των απαιτήσεων των δανειστών, δαιμονοποιώντας μάλιστα ορισμένους από αυτούς, οι οποίοι δεν ανέχονταν τόση προσποίηση και μάλιστα αφ’ υψηλού. Η θλιβερή εκτίμηση από την πλευρά τους ήταν και παραμένει ότι οι εκλογές στη χώρα μας ουσιαστικά δεν άλλαξαν τίποτε. Τα εν λόγω σχέδια ανατράπηκαν από τα συντριπτικά ποσοστά αποδοχής του ευρώ στην ελληνική κοινωνία, όπως και από την άρνηση εξωθεσμικών δυνάμεων να χρηματοδοτήσουν τις επικίνδυνες φαντασιώσεις της κυβερνητικής ομάδας. Τότε και με σκοπό να εξαγνίσουν τη μέχρι τότε στάση τους προσέφυγαν στο λαό. Στο ελάχιστο χρονικό διάστημα ανάμεσα στην προκήρυξη και στη διενέργεια επένδυσαν τόσο στα συναισθηματικά αντανακλαστικά των πολιτών, όσο και στον αιφνιδιασμό των θεσμικών συνομιλητών τους. Προς τούτο αξιοποίησαν και τις προθεσμίες του προγράμματος που εξαντλούνταν, για να αιτιολογήσουν το κατεπείγον του εγχειρήματος, όπως και κάποιες ατυχείς δηλώσεις θεσμικών παραγόντων για τη σύνθεση της κυβέρνησης, που ερμηνεύτηκαν ως επεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας. Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι για την εξομάλυνση των εσωτερικών τους διαφωνιών, ώστε να αποκτήσουν ιδεολογική ταυτότητα, κρίνουν ότι θα απαιτηθούν μήνες διαβουλεύσεων. Στον κυκεώνα των αντιφάσεων του κυβερνητικού κόμματος, που έως τώρα απέτυχε ακόμη και να αυτοπροσδιοριστεί πολιτικά, γίνεται εκκωφαντική η απουσία ενός υλοποιήσιμου αναπτυξιακού σχεδίου. Ενός προγράμματος δηλαδή που δεν θα εξαντλείται σε μελλοντολογικά ευχολόγια και θα αντιμετωπίζει αξιόπιστα θεμελιώδη ζητήματα, όπως το γεγονός ότι το 90% του ελληνικού ΑΕΠ ελέγχεται από τις 800 ισχυρότερες οικογένειες (Hans A Richter) και επίσης ότι σχεδόν ένας στους τέσσερις εργαζόμενους πλέον βρίσκεται σε εργασιακή εξάρτηση από το ελληνικό δημόσιο. Εννοείται με ότι αυτό συνεπάγεται για τη μακροημέρευση του πελατειακού κομματικού κατεστημένου, το οποίο εντυπωσιακά μιμείται το κυβερνών κόμμα, ιδιαίτερα στη λαϊκίστικη διάστασή του. Μ’ άλλα λόγια το νέο κατεστημένο ασχολείται πρωτίστως με την εδραίωσή του στην εξουσία, προβάλλοντας την απουσία θέσεων από τη μεριά του ως ιστορικό συμβιβασμό απέναντι στην ανάλγητη ακαμψία των θεσμών. Παρόλα αυτά ο J C Juncker διέψευσε επανειλημμένα και εμφατικά, παρόντος του Α Τσίπρα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ότι τάχθηκε υπέρ της περαιτέρω μείωσης των συντάξεων, ειδικά των ήδη χαμηλών και διερωτήθηκε για τη διαιώνιση των φορολογικών προνομίων των εφοπλιστών. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός αντιπαρήλθε σιωπώντας. Στον καθυβριζόμενο W Schäuble, που μιλάει ανοιχτά για όσα αρκετοί μιλάνε κρυφά, έλαχε η τιμωριτική μοίρα να υπερασπιστεί στη γερμανική βουλή το σχέδιο διάσωσης της χώρας μας. Στον αντίποδα οι πρώην κομμουνιστές ομοϊδεάτες της ελληνικής κυβέρνησης του Gregor Gysi του κόμματος Die Linke καταψήφιζαν τη σχετική πρόταση με τον Oscar Lafontaine, πρώην επικεφαλής του κόμματος, να εκφωνεί έναν πρόωρο επικήδειο για την ΕΕ και το ευρώ, προτείνοντας μεταξύ άλλων και την αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη (Der Spiegel, Nr 31). Φυσικά τα εγχώρια φερέφωνα της νέας τάξης τα αποσιώπησαν όλα αυτά, όπως και το ιστορικό λάθος της γερμανικής αριστεράς, που στην αβελτηρία3 της προσομοιάζει στην αντίστοιχη ελληνική. Υπενθυμίζω ότι διάφορες δήθεν προοδευτικές γερμανικές τάσεις είχαν αντιταχθεί στην επανένωση της χώρας από φόβο μπροστά στην αναδυόμενη ισχύ της Γερμανίας, παραβλέποντας προφανώς το γεγονός ότι οι Konrad Adenauer, Willy Brandt, Helmut Kohl είχαν αφιερωθεί στον αγώνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης για να ελεγχθεί και να διαχυθεί ακριβώς αυτή η ανερχόμενη δύναμη στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Εν ολίγοις δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι οι ειρηνικές μεταπολεμικές δεκαετίες της ευημερίας και της προόδου στην ευρωπαϊκή ήπειρο δεν προσέθεσαν σχεδόν τίποτε στην πολιτική εμπειρία της αυτοαποκαλούμενης αριστερής ιντελιγκέντσιας4. Σ’ αυτή την κατηγορία μπορεί να συμπεριληφθεί και ένα μέρος της αμερικανικής διανόησης με φαντασμαγορικούς τίτλους (P Krugman, J Stieglitz), που σε τελική ανάλυση εισηγούνται τη διάλυση της Ευρώπης, έχοντας περιορισμένη ή ανεπαρκή γνώση των ιδιαιτεροτήτων του πολύμορφου οικονομικού puzzle της Ευρώπης. Κατ’ επέκταση δεν αναγνωρίζουν τον πραγματικό κίνδυνο που προέρχεται από την αυξανόμενη αμφιβολία μέρους των ηγέτιδων γερμανικών ομάδων, που αντιλαμβάνονται τη χώρα τους ως πλούσια και απροστάτευτη (G Friedman, Flashpoints) και προβληματίζονται για το κατά πόσο μπορούν να εναρμονίζονται τα συμφέροντα της χώρας τους με αυτά των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών. Πιο συγκεκριμένα αμφισβητείται η λογική της νομισματικής ένωσης που, ως κράμα ισχυρών και ασθενών νομισμάτων, ερμηνεύει την αλληλεγγύη ως μόνιμες μεταβιβαστικές πληρωμές από τους οικονομικά εύρωστους στους οικονομικά αδύναμους. Το βρετανικό The Economist σημειώνει καυστικά και ειρωνικά: solidarity, i. e. German Cash. Έτσι και ενώ στην περιοχή συμβαίνουν τεκτονικές αλλαγές στις γεωπολιτικές ισορροπίες μετά την πρόσφατη ιστορική συμφωνία Ιράν-ΗΠΑ, την εμπλοκή της Τουρκίας στον πόλεμο κατά του ISIS και βάσιμο το ενδεχόμενο δημιουργίας κουρδικής κρατικής οντότητας στη Μέση Ανατολή, εμείς εγκλωβισμένοι από τις επιλογές του κυβερνώντος κόμματος οφείλουμε να παρακολουθούμε τις ακατάσχετες φλυαρίες τους, ώστε να συγκροτηθούν ιδεολογικά και να σύρουν τον τόπο σε μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση, το συντομότερο δυνατό μάλιστα, με σκοπό να περιορίσουν τις απώλειες. Τις περί μεταρρυθμιστικού έργου πομπώδεις εξαγγελίες, ότι θα μετριάσουν τάχα τις αρνητικές επιπτώσεις της Συμφωνίας, από αυτήν την κυβέρνηση απλώς τις αντιπαρέρχομαι, εκτιμώντας τες ως αηδιαστικές. Είχα αναρτήσει ένα άρθρο με στίχο του Γιάννη Παπαϊωάννου: Έμαθα πως είσαι μάγκας. Είχα επίσης εκφράσει την ελπίδα ότι οι μάγκες θα μπορούσαν να εξελιχτούν σε δερβίσηδες. Αποδεικνύεται ότι οι μισοί ήταν παραλλαγμένοι σαλτιμπάγκοι5. Οι άλλοι μισοί, συνεπέστεροι των προηγούμενων στις αρχές τους, ήθελαν να γίνουν σαλταδόροι6. Και στις δύο περιπτώσεις θα ισχύσει η ερμηνεία του Προφήτη Δανιήλ προς τον Βαλτάσαρ: η βασιλεία σου εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής κα το βασίλειό σου θα διαμοιρασθεί στους Μήδους και τους Πέρσες. (Δανιήλ,Κεφάλαιο 5)
Παραπομπές:
1. Dr Jekyll and Mr Hyde: Η Παράξενη Υπόθεση του Δόκτορα Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ (πρωτότυπος τίτλος The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde). Φανταστικό αφήγημα του Σκωτσέζου λογοτέχνη Robert Louis Balfour Stevenson, 1850-1894, που δημοσιεύτηκε το 1886 στο Λονδίνο. Το έργο πραγματεύεται τον διαρκή και σκληρό αγώνα για την επικράτηση είτε του καλού είτε του κακού μέσα μας. O δόκτωρ Τζέκιλ είχε κάνει ένα πείραμα πάνω του με ένα φάρμακο που υποτίθεται πως θα χώριζε το καλό και το κακό από τον άνθρωπο. Το πείραμα απέτυχε και ο γιατρός μεταμορφώθηκε στον κακό εαυτό του, τον κύριο Χάιντ. Αυτοκτόνησε διαπιστώνοντας ότι για τον συνειδητοποιημένο άνθρωπο η επιλογή και ο αγώνας είναι αμιγώς προσωπικά ζητήματα, που δεν μπορούν να διευκολυνθούν εξωτερικά. Τα έργα του θαυμάστηκαν από αρκετούς επιφανείς συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Μαρσέλ Προυστ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, Τζακ Λόντον, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ.
2.σαρδόνιος -α -ο : χρησιμοποιείται μόνο στην έκφραση σαρδόνιο γέλιο και εκφράζει τη χλευαστική και χαιρέκακη διάθεση.
3.αβελτηρία η: λόγια λέξη, που δηλώνει τη διανοητική νωθρότητα και ανεπάρκεια.
4.intelligentsia: Με τον όρο ιντελιγκέντσια είναι γνωστό το σύνολο των διανοουμένων μέσα σε μία κοινωνία, θεωρούμενο ως κοινωνικός παράγοντας. Ως διανοούμενοι χαρακτηρίζονται εκείνοι που κατέχουν τη γνώση, διαθέτουν ανεπτυγμένη κρίση και εκτελούν σύνθετο διανοητικό έργο. Ως μέλη της ιντελιγκέντσιας, οι διανοούμενοι έχουν συνείδηση κοινωνικής ομάδας και καθοδηγούν, ασκούν κριτική ή διαδραματίζουν με κάποιον άλλο τρόπο ηγετικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτισμικής και της πολιτικής ζωής. H συγκεκριμένη ομάδα περιλαμβάνει συνήθως τους ακαδημαϊκούς, τους καλλιτέχνες, τους εκπαιδευτικούς, τους συγγραφείς, τους λεγόμενους ανθρώπους των γραμμάτων και αρκετά συχνά τους δημοσιογράφους. Εδώ ο όρος χρησιμοποιείται σκωπτικά.
5.σαλτιμπάγκος ο : πλανόδιος ακροβάτης, θαυματοποιός και γελωτοποιός. Μειωτικός χαρακτηρισμός για πρόσωπο με συμπεριφορά γελοία και αναξιοπρεπή.
6.σαλταδόρος ο: α) Μικροαπατεώνας, επιτήδειος σε αιφνιδιαστικές ενέργειες. β) Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, αυτός που πηδούσε επάνω στα αυτοκίνητα των κατακτητών για να κλέψει. Ο σαλταδόρος αποθανατίστηκε με ένα ωραίο ζεϊμπέκικο του αυθεντικού ρεμπέτη Μιχάλη Γενίτσαρη. Γράφτηκε το 1942 και τραγουδήθηκε όσο κανένα άλλο ρεμπέτικο την περίοδο της κατοχής. Κατά μίαν έποψιν είναι το πρώτο αντιστασιακό τραγούδι – και ομιλώ πολύ σοβαρά, σημείωνε ο αείμνηστος Ηλίας Πετρόπουλος στα Ρεμπέτικα Τραγούδια.