Στο συγκεκριμένο έργο του 1562, ο Φλαμανδός Pieter Bruegel der Ältere, πραγματεύεται τον θρίαμβο του θανάτου επί της ζωής. Πρόκειται για μια δημιουργία στον απόηχο της καταστροφής από την επιδημία της πανώλης, που είχε στοιχίσει τη ζωή στο 1/3 των κατοίκων της Ευρώπης. Δύο αιώνες μετά τη συμφορά η γηραιά ήπειρος δεν είχε κατορθώσει να επουλώσει τις βαθιές πληγές της. Ο καλλιτέχνης, απαισιόδοξος από τη φύση του, δεν έβλεπε στην εποχή του παρά σκηνές βίας και λεηλασίας. Παντού κυριαρχούσε ο τρόμος, η πείνα και η αρρώστια. Ο ουρανός σκοτεινιάζει από τους καπνούς των πόλεων που καίγονται. Στην ήρεμη θάλασσα επιπλέουν μόνο μισοβυθισμένα ναυάγια. Σκορπισμένα πτώματα στο χώρο. Ένας υπέρτερος στρατός σκελετών προσεγγίζει τους λιγοστούς ζωντανούς, οι οποίοι είτε προσπαθούν να διαφύγουν, είτε κάποιοι από αυτούς, ως η μόνη πράξη θάρρους και αγωνιστικότητας στο έργο, αμύνονται. Σε ένα εκτεταμένο αριθμό σκηνών οι νεκροί, που συμβολίζονται από τους σκελετούς, παρουσιάζονται να σκοτώνουν με διάφορους τρόπους: αποκεφαλίζουν, απαγχονίζουν, πνίγουν ή εξαπολύουν άγρια και λιμασμένα σκυλιά εναντίον των ζωντανών. Άλλοι τελειώνουν στον τροχό ή κάτω από το τσεκούρι και την αιχμή των δοράτων. Ο Χάρος ιππεύει ένα κόκκινο άλογο κραδαίνοντας το δρεπάνι του. Ένας περιδεής μουσικός, που τον συνοδεύει ένας σκελετός με βιολί, δίνει τη μουσική υπόκρουση διαβάζοντας μια παρτιτούρα, που την κρατάει μια κυρία με αλλόκοτα ήρεμη έκφραση. Η φαινομενικά εξωπραγματική τριάδα ίσως και να προοικονομεί μια διάδοχη κατάσταση.

Παρά την τραγικότητα και τον συμβολισμό των επιθέσεων στη γαλλική πρωτεύουσα, των πλέον θανατηφόρων στην Ευρώπη τα τελευταία 11 χρόνια, μετά από αυτά της Μαδρίτης το 2004, η παραπομπή μπορεί και να φαντάζει υπερβολική. Για τους ανθρώπους όμως στη Μέση Ανατολή, κυρίως στη Συρία και το Ιράκ, παραμένει μια μακάβρια καθημερινή πραγματικότητα.  

On-line gallery: The Triumph of Death. Museo del Prado, Madrid.