Το τελευταίο και πιο κρύο - έτσι λένε - φεγγάρι του χειμώνα. Η δύσκολη εποχή των απολογισμών και του αυτομαστιγώματος τελειώνει. Η οργιαστική έκρηξη της άνοιξης είναι ακόμη ανεπαίσθητη. Είναι όμως εδώ· μέσα κι έξω.
Χτες άκουσα έναν κούκο. Το κελάηδημά του έφτανε από κάπου μακριά. Νομίζω απ’ τα νοτιοδυτικά. Στο καφενείο του χωριού μου είπαν ότι είναι νωρίς ακόμη. Μπορεί. Δεν υποτιμάω όμως καθόλου τη δύναμη των ψευδαισθήσεων.
Στην επόμενη πανσέληνο θα έχουν έρθει τα χελιδόνια.
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν θα μπορέσουν να σπάσουν τις σκουριασμένες αλυσίδες της νοσταλγίας. Αυτές που μας δένουν σφιχτά κι αθόρυβα η εσωστρέφεια κι ο χειμώνας. Κάποιος* έλεγε ότι οι μνήμες είναι τα κουφάρια των πόθων. Το σίγουρο είναι ότι τα συναισθήματα δεν είναι αξίες. Αξίες είναι οι πράξεις που κάνουμε εξαιτίας τους.
Θα χρειαστούμε άλλα αντικείμενα για τους πόθους μας. Ίσως γίνουμε υποκείμενα άλλων πόθων. Θα δείξει. Η άνοιξη.
*Ηλίας Πετρόπουλος, Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη, Σελ.10.