σκεπτέον δὲ καὶ περὶ αὐταρκείας καὶ φιλίας, πῶς ἔχουσι πρὸς τὰς ἀλλήλων δυνάμεις. ἀπορήσειε γὰρ ἄν τις πότερον, εἴ τις εἴη κατὰ πάντα αὐτάρκης, ἔσται τούτῳ φίλος. εἰ κατ᾿ ἔνδειαν ζητεῖται φίλος καὶ ἔσται ἀγαθὸς αὐταρκέστατος, εἰ ὁ μετ᾿ ἀρετῆς εὐδαίμων, τί ἂν δέοι φίλου; οὔτε γὰρ τῶν χρησίμων δεῖσθαι αὐτάρκους οὔτε τῶν εὐφρανούντων οὔτε τοῦ συζῆν· αὐτὸς γὰρ αὑτῷ ἱκανὸς συνεῖναι.
(Τώρα θα πρέπει να εξετάσουμε την αυτάρκεια σε σχέση με τη φιλία για να δούμε τις σχέσεις τους και την αντίστοιχη αξία τους. Γιατί μπορεί να ανακύψει η απορία αν, στην περίπτωση ενός απόλυτα αυτάρκη, θα χρειαζόταν ο φίλος, αν μάλιστα είναι αλήθεια το γεγονός ότι δεν ψάχνουμε ποτέ για φίλο παρά από ανάγκη κι ότι ο αγαθός είναι κατ’ εξοχήν αυτάρκης. Αλλά αν ο αγαθός είναι απόλυτα αυτάρκης κι ο ενάρετος έχει κατακτήσει την ευδαιμονία, τι να τον κάνει τον φίλο; Γιατί ο αυτάρκης δεν έχει ανάγκη ούτε τους χρήσιμους ανθρώπους, ούτε εκείνους που διάκεινται ευμενώς απέναντί του, ούτε να συζεί κάτω από την ίδια στέγη με κάποιον άλλο, αφού είναι ικανός να ζήσει μόνος με τον εαυτό του.)
Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Εὐδήμεια, 7,12,1244b.
We must also consider self-sufficiency and friendship, and the interrelationship of their potentialities. For one may raise the question whether if a person be self-sufficing in every respect he will have a friend, or whether on the contrary a friend is sought for in need, and the good man will be most self-sufficing. If the life that is combined with goodness is happy, what need would there be of a friend? For it does not belong to the self-sufficing man to need either useful friends or friends to amuse him and society, for he is sufficient society for himself.
Aristotle,The Eudemian Ethics, 7,12,1244b.