Εις μνημόσυνον αιώνιον για ότι συμβολίζει η παντοτινή ήττα των Ανθρώπων στο Auschwitz, σ’ όλα τα Auschwitz μέχρι σήμερα και σ’ όσα θ’ ακολουθήσουν:
…κι εγώ θα φύγω. Αλλά θα μείνουν τα πουλιά
να κελαηδούν, θα μείνει ο κήπος μου
με τα πράσινα δέντρα του και το πηγάδι.
Πολλά απογεύματα
ο ουρανός θα ’ναι γαλάζιος και ήρεμος
και οι καμπάνες του καμπαναριού θα σημαίνουν
όπως σημαίνουν ακριβώς τούτο το απόγευμα.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.
Complete distrust and dissatisfaction with the media & news organisations in Greece. (via @Nicholas___D)
Οι ευτυχείς την Φύσιν βεβηλούσι.
Της λύπης είναι τέμενος η γη.
Αγνώστου πόνου δάκρυ στάζει η αυγή·
αι ορφαναί εσπέραι αι χλωμαί πενθούσι·
και ψάλλει θλιβερά η εκλεκτή ψυχή.
Οι ικανότητες μπορεί να σε ανεβάσουν ψηλά. Ψηλά όμως σε κρατάει ο χαρακτήρας. Χαρακτήρας είναι αυτά που κάνεις, όταν δεν σε βλέπουν.
Όσο η ελληνική κοινωνία δεν αποφασίζει να συμφωνήσει σε μια κοινή εκδοχή των γεγονότων που, καθορίζοντας το παρελθόν, διαμόρφωσαν την ιστορία της, δεν θα έχει καμία τύχη. Τύχη στο κοινωνικό γίγνεσθαι ονομάζεται η σύμπτωση προετοιμασίας και ευκαιρίας.
Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα σ’ ένα χορευτικό του Fred Astaire του 1936. Από ένα σημείο και ύστερα οι σκιές αυτονομούνται· δεν ακολουθούν τον χορευτή:
Στα τρίτα γενέθλια της σελίδας εκφράζω τις ευχαριστίες μου στους επισκέπτες με τους ακόλουθους στίχους:
Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί,
μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ότι έμεινε απ' τον ήλιο
να σου το στείλω να ντυθείς. Έμαθα πως κρυώνεις.
Η απλή γνώση των ανθρώπων έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα
από τις λεπτές αναλύσεις
των νομικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων.
Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ, 1809-1852.