Τα δάκρυα των πολιτικών για την καταστροφή του πλανήτη είναι επιδεικτική υποκρισία στα πλαίσια του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Τα δάκρυα των πολιτών για την καταστροφή του πλανήτη είναι μια ακόμη τάση στο lifestyle με το σωστό συνειδησιακό υπόβαθρο, κυρίως όμως με υποδείξεις σε άλλους. 

Το ανθρώπινο είδος, που θεωρεί την επιβίωσή του στη Γη αυτοκρατορικά και μυωπικά αυτονόητη, δεν μπορεί να καταστρέψει τον πλανήτη. Μπορεί όμως να δυσκολέψει αρκετά τη δική του ζωή και ακόμη περισσότερο τη ζωή των απογόνων του. Και επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι της Γης ζουν ήδη δύσκολα, η μεγάλη φασαρία γίνεται από και για τους δυτικούς. Αυτό που κυρίως απειλείται είναι η δική τους αμέριμνη άνεση στη μακάρια απόλαυση των αγαθών του καταναλωτισμού. Στην ουσία δηλαδή ο σκοπός και το περιεχόμενο της ζωής τους. Αυτό θέλουν να προστατέψουν.

Πιο συγκεκριμένα: οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατ’ άτομο και κατ’ έτος φτάνουν τώρα στους 4,35 τόνους. Η Συμφωνία των Παρισίων για την Κλιματική Αλλαγή (2015) είχε θέσει ένα όριο στους 2,1 τόνους κατ’ άτομο και κατ’ έτος. Το όριο είναι τέτοιο που στο μεταξύ κανείς δεν πιστεύει στην επίτευξη αυτού του στόχου. Ο πίνακας που επισυνάπτεται στο τέλος του σχολίου (μετά το read more και μεγεθύνεται με κλικ) είναι εύληπτος και αποκαλυπτικός για το ποιοι και πόσο ρυπαίνουν. Στη Σουηδία, χώρα καταγωγής της ιπποτικής  ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα για το 2017 φτάνουν στους 5,1 τόνους κατ' άτομο σε ετήσια βάση και είναι αυξημένες κατά 87,5% σε σχέση με το 1990. Και τότε υπήρχαν οικολογικές ανησυχίες και κινήσεις.

Ωστόσο τα στοιχεία αμφισβητούνται και με την ευθύνη των ίδιων των ειδικών. Ήταν το 1991 όταν οι βαθύπλουτοι επιχειρηματίες αδερφοί Charles και David Koch είχαν χρηματοδοτήσει υπογείως διάφορους λομπίστες, συνωμοσιολόγους και επιστήμονες-σκουπίδια για να παρουσιάσουν μια διαφορετική πραγματικότητα και να αποδείξουν ότι τα επιστημονικά συμπεράσματα που αφορούν το κλίμα είναι πάντα αμφισβητήσιμα¹.

Αν όλοι στρέφαμε κατά 2/3 τη διατροφή μας στην ωμοφαγία θα περιορίζαμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 1,3 τόνους το χρόνο. Θα καλύπταμε δηλαδή το μισό δρόμο. Λέω άν.

Στο βιβλίο του Learning to Die in the Anthropocene και σε άρθρα στους New York Times, που έχουν γίνει viral, ο συγγραφέας Roy Scranton λέει κάπου ότι αν πραγματικά θέλουμε να σώσουμε τον πλανήτη, ας αυτοκτονήσουμε.

Παραπομπή:

1 The Economist, August 31^st-September 6^th 2019, page 36. Το περιοδικό χρησιμοποιεί τον όρο junk scientists. Ο σκοπός τους ήταν να αποτρέψουν την πολιτική του τότε Προέδρου George H W Bush που αφορούσε τον περιορισμό των αερίων ρύπων. Κάτι τέτοιο θα έπληττε τα επιχειρηματικά συμφέροντα των αδερφών C & D Koch.

Την χάραξι φρόντισε τεχνικά να γίνει.

Έκφρασις σοβαρή και μεγαλοπρεπής.

Το διάδημα καλλίτερα μάλλον στενό·

εκείνα τα φαρδιά των Πάρθων δεν με αρέσουν.

Η επιγραφή, ως σύνηθες, ελληνικά·

όχ’ υπερβολική, όχι πομπώδης—

μην τα παρεξηγήσει ο ανθύπατος

που όλο σκαλίζει και μηνά στην Pώμη —

αλλ’ όμως βέβαια τιμητική.

ή είναι σκοτάδι ή δεν έχουμε ανάγκη από φως.

Θελόνιους Μονκ-Τόμας Πίνστον

Κανείς δεν θα ’πρεπε να χάσει την εμπειρία μιας υγιεινής, ίσως βαρετής, απομόνωσης μέσα στη φύση. Εκεί όπου βασίζεται κανείς αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό του, άρα μαθαίνει την πραγματική κρυμμένη δύναμή του. Μαθαίνει, ας πούμε, να τρώει όταν πεινάει και να κοιμάται όταν νυστάζει. Μακριά από τη φρενίτιδα των γεγονότων του κάτω κόσμου ο χρόνος διαστέλλεται. Κάποιες φορές σαν να σταματάει.

Ξαφνικά, ένα ροδοπράσινο ουράνιο τόξο εμφανίζεται στη ράχη με συννεφάκια κι έναν πορτοκαλί ήλιο που στροβιλίζεται…

-Τι είναι το ουράνιο τόξο Θεέ;

-Ένα στεφάνι για τους ταπεινούς.

Σ’ ένα εμπνευσμένο μήνυμά του, πέρα από τα τετριμμένα ευχολόγια των ημερών, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είπε μεταξύ άλλων:

Δεν είναι καθόλου τυχαίον, ότι πριν ο νεωτερικός πολιτισμός κατανοήση και εγκαθιδρύση τον άνθρωπον ως δημιουργόν της ιστορίας, οι πιστοί εκλήθησαν να καταστούν «Θεού συνεργοί»

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, που προέρχεται από την πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του Παύλου, επαναδιατυπώνεται αυτό που συγκροτήθηκε ως ιστορική συνείδηση από τον Ηρόδοτο τον 5^ο π.Χ. αιώνα. Την περίοδο εκείνη ο Πατέρας της Ιστορίας, διασκευάζοντας τη δράση του Σόλωνα, ο οποίος εφάρμοζε θετικά το δίκαιο, μετέθεσε το μεταφυσικό στα χέρια των ανθρώπων¹. Από τότε οι άνθρωποι, απελευθερωμένοι από το εξωλογικό άγχος, γίνονται υπεύθυνοι για τις πράξεις τους.

Πέρυσι, στις 13 Μαρτίου 2018, σε μια συνεδρίαση της βρετανικής βουλής ο Jeremy Corbyn είχε κατηγορήσει τα ηγετικά στελέχη των Tories ότι είχαν δεχτεί δωρεές από Ρώσους ολιγάρχες μεταξύ άλλων και για να προωθήσουν την ιδέα του δημοψηφίσματος για το Brexit το 2016.

Στο μεταξύ η χώρα υφίσταται μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση, αν όχι έναν διασυρμό. Το απόσπασμα που ακολουθεί συνοψίζει το κυρίαρχο αίσθημα της διχασμένης βρετανικής κοινωνίας που ετοιμάζεται να υποστεί συνέπειες, που όπως παραδέχεται ακόμη κι ο David Davis, εμβληματική φυσιογνωμία του συντηρητικού κόμματος και πρώην Brexit Secretary, ανάλογες ενός γενικευμένου πολέμου: