Η πρόσφατη επιτυχία του Max Planck Institut στον τομέα της Φυσικής Πλάσματος αποτελεί ένα ορόσημο στο χώρο της τεχνολογίας παραγωγής ενέργειας. Το συγκεκριμένο επιστημονικό επίτευγμα αποκαλύπτει επίσης έναν απο τους λόγους που οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να βρίσκονται ανάμεσα στους κυρίαρχους λαούς. Για τις ηγέτιδες, κυρίως πολιτικές, ομάδες της χώρας μας, που πάντα δημαγωγικά, είτε πιθηκίζουν, είτε ξορκίζουν τη Γερμανία, θα μπορούσε να είναι ένα μάθημα για το τι συνιστά την πρόοδο και πως επιτυγχάνεται αυτή.

ΥΠΟΒΟΛΗ ΔΗΛΟΣΕΟΣ

Διά της παρούσησ μου δηλώ, εντός στη δήλοσή μου

λαβών γνόσιν ο έφορος κε άνεφ χαρτοσήμου

ότη δεν έχο κότταιρον και ούτε λοιμουζήνα

άνεργος όντος πάσχωντος σινίθος από πίνα.

Η μύτηρ η γενήσαντος προσφέρων τας θηλάσεις,

ζη εκ δανείον, δορεών κε πρόθιμος διά βάσεις,

κε η μικρά μου αδελφή βαρύνας να νιστέβη,

έχη εξάγη τα χαρτιά διά να μεταναστέβη.

Μια απάντηση στις πρακτικές της καταστροφής και στις επαγγελίες του μίσους.

Έχοντας φτάσει στο σημείο που προφήτευε ο μηδενισμός του Friedrich Nietzsche (1844- 1900): το καλό, ακριβώς, έχει την ανάγκη να δικιολογηθεί, ετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα: για λόγους ηθικής θα σταματήσουμε μια μέρα να κάνουμε το καλό¹. Η άκρατη αλαζονεία και η απότοκός της αδυναμία για συναίσθηση, κυρίαρχα γνωρίσματα στη λειτουργία των αγγέλων του θανάτου, αναιρούν το πρωταρχικό θεμέλιο κάθε συνύπαρξης, δηλαδή την πίστη. Την κάθε πίστη, με πρώτη αυτήν στην ίδια τη ζωή και στην αξία της. Οι αφιονισμένοι² οπαδοί εκτελούν το δολοφονικό έργο της καταστροφής με αυταπάρνηση: αν κάποιος θέλει να γίνει δημιουργός, πρέπει να γίνει πρώτα εξολοθρευτής, για να κτιστεί ένα ιερό, πρέπει να γκρεμίσουμε ένα άλλο, έτσι είναι ο νόμος. Με θλιβερή, όσο και τετριμμένη σκληρότητα συνεχίζει ο μηδενιστής φιλόσοφος το παραλήρημά του. Την επιχειρηματολογία του θα τη ζήλευε κάθε απολογητής του εκδικητικού μισανθρωπισμού και της τυφλής βίας. Αν και μέχρι σήμερα δεν κατέστη γνωστός ο βαθμός επίδρασης του μηδενισμού στους επιτελείς του ISIS, οι ενέργειές τους ακολουθούν με ακρίβεια τις αρχές του συγκεκριμένου τρόπου σκέψης.

Το Ξέσπασμα ενός Πρωθυπουργού

Σε μια αγανακτισμένη και προφητική δήλωσή του μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του πολιτικού του αντιπάλου Παναγή Τσαλδάρη, την 1^η Οκτωβρίου 1935 από τον Στρατηγό Γεώργιο Κονδύλη, ο δύο φορές Πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης δήλωνε:

Κοπτόμεθα πάντες και εκτραγωδούμεν τον κίνδυνον τον απώτερον του κομμουνισμού, δια να καλύψωμεν τον κίνδυνον τον οποίον ημείς οι ίδιοι δημιουργούμεν, οι προστάται δήθεν και υπερασπισταί του αστικού καθεστώτος. Τα μίση μας, αι ασχήμιαι, η εμπάθεια, η οποία έχει αποκορυφώσει τον διχασμόν του Έθνους και δημιουργήσει τον κίνδυνον, έναν κίνδυνον σύροντα το Έθνος εις την πλήρην καταστροφήν και την τελείαν αποσύνθεσίν του αυτός είναι ο προσεχής, ο ορατός, ο απτός κίνδυνος. Η καταφρόνησις προς πάσαν ηθικήν αξίαν και προς πάσαν ηθικήν έννοιαν έχει κλονίσει πλέον τα θεμέλια του κοινωνικού καθεστώτος, ώστε να μη υπολείπεται πλέον εις τους ενδεχόμενους ανατροπείς του κοινωνικού καθεστώτος βαρύ έργον. (Στο Κ Κωστής, Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας, Σελ 639,Πόλις,2013)

Δεν χρειάζεται να ακολουθεί κάποιος ούτε τις σκοτεινές συνωμοσιολογίες, ούτε και να πιστεύει στις παράξενες συμπτώσεις, ειδικά όταν τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Η ακλόνητη εγχώρια ολιγαρχία, που λυμαίνεται τον τόπο από καταβολής νεοελληνικού κράτους, έκανε διανομή και ανέθεσε ρόλους στο έργο του Θεάτρου Σκιών ο Καραγκιόζης Πρωθυπουργός και ο Σταύρακας Αρχηγός Κόμματος. Οι μέχρι τώρα υποκριτικές επιδόσεις των πρωταγωνιστών μπορούν να χαρακτηριστούν ως αξιέπαινες, όπως επίσης και η ευρηματικότητα του σεναριογράφου. Την ίδια στιγμή μια σημαντική μερίδα του λαού γελάει εκεί που μάλλον θα έπρεπε να κλαίει.

Στίχοι Του Ιερού Κορανίου

bismillahirrahmanirrahim

(Εν ονόματι του οικτίρμονος και ελεήμονος Θεού)

Βεβαίως, οι πιστεύσαντες και οι οπαδοί της εβραϊκής θρησκείας,

οι Χριστιανοί και οι Σαβαίοι και πάντες όσοι επίστευσαν εις τον Θεόν

και εις την ημέραν την κρίσεως, πράττοντες τα αγαθά, θα ανταμειφθώσι

παρά του Κυρίου των, ουδένα φόβον θα έχωσι και δεν θα πενθήσωσι¹.

Η θρησκεία δεν επιβάλλεται.

Η αληθής οδός διακρίνεται αρκούντως της πεπλανημένης².

Μετάφραση και Ερμηνεία Στίχων του Γεράσιμου Πεντάκη:

1.Στο εδάφιο αυτό ο Μωάμεθ δηλώνει ότι οι άνθρωποι οποιαδήποτε θρησκεία κι αν ακολουθούν, αν πιστεύουν στο Θεό και στη μέλλουσα κρίση και πράττουν το αγαθό μπορούν να σωθούν.

2.Στους συγκεκριμένους στίχους ο Μωάμεθ απευθύνεται σ’ εκείνους τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι εξανάγκαζαν τα παιδιά τους, που ακολουθούσαν την ειδωλολατρία, να ασπαστούν τον Ισλαμισμό.

(Το Ιερό Κοράνιο, Κεφάλαιο 2^o Στίχοι 59 και 257. Σελίδες 19 & 41.Δεύτερη Έκδοση, Δημιουργία, Εκδότης ΑΠ. Α. Χαρίσης.)

Σύμφωνα με τους δυτικούς μελετητές του φαινομένου, η γένεση της σύγχρονης εποχής της τρομοκρατίας, δηλαδή οι επιθέσεις με σκοπό την εξόντωση αμάχων, αόπλων και ανυποψίαστων ανθρώπων, ώστε να εκβιαστούν πολιτικά αποτελέσματα, τοποθετείται συμβατικά στο έτος 1972. Τη χρονιά εκείνη, κατά τη διάρκεια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων, έλαβε χώρα η Σφαγή του Μονάχου. Μέλη της ισραηλινής αποστολής είχαν πέσει θύματα απαγωγής από την παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση Μαύρος Σεπτέμβρης.

Στο συγκεκριμένο έργο του 1562, ο Φλαμανδός Pieter Bruegel der Ältere, πραγματεύεται τον θρίαμβο του θανάτου επί της ζωής. Πρόκειται για μια δημιουργία στον απόηχο της καταστροφής από την επιδημία της πανώλης, που είχε στοιχίσει τη ζωή στο 1/3 των κατοίκων της Ευρώπης. Δύο αιώνες μετά τη συμφορά η γηραιά ήπειρος δεν είχε κατορθώσει να επουλώσει τις βαθιές πληγές της. Ο καλλιτέχνης, απαισιόδοξος από τη φύση του, δεν έβλεπε στην εποχή του παρά σκηνές βίας και λεηλασίας. Παντού κυριαρχούσε ο τρόμος, η πείνα και η αρρώστια. Ο ουρανός σκοτεινιάζει από τους καπνούς των πόλεων που καίγονται. Στην ήρεμη θάλασσα επιπλέουν μόνο μισοβυθισμένα ναυάγια. Σκορπισμένα πτώματα στο χώρο. Ένας υπέρτερος στρατός σκελετών προσεγγίζει τους λιγοστούς ζωντανούς, οι οποίοι είτε προσπαθούν να διαφύγουν, είτε κάποιοι από αυτούς, ως η μόνη πράξη θάρρους και αγωνιστικότητας στο έργο, αμύνονται. Σε ένα εκτεταμένο αριθμό σκηνών οι νεκροί, που συμβολίζονται από τους σκελετούς, παρουσιάζονται να σκοτώνουν με διάφορους τρόπους: αποκεφαλίζουν, απαγχονίζουν, πνίγουν ή εξαπολύουν άγρια και λιμασμένα σκυλιά εναντίον των ζωντανών. Άλλοι τελειώνουν στον τροχό ή κάτω από το τσεκούρι και την αιχμή των δοράτων. Ο Χάρος ιππεύει ένα κόκκινο άλογο κραδαίνοντας το δρεπάνι του. Ένας περιδεής μουσικός, που τον συνοδεύει ένας σκελετός με βιολί, δίνει τη μουσική υπόκρουση διαβάζοντας μια παρτιτούρα, που την κρατάει μια κυρία με αλλόκοτα ήρεμη έκφραση. Η φαινομενικά εξωπραγματική τριάδα ίσως και να προοικονομεί μια διάδοχη κατάσταση.

Παρά την τραγικότητα και τον συμβολισμό των επιθέσεων στη γαλλική πρωτεύουσα, των πλέον θανατηφόρων στην Ευρώπη τα τελευταία 11 χρόνια, μετά από αυτά της Μαδρίτης το 2004, η παραπομπή μπορεί και να φαντάζει υπερβολική. Για τους ανθρώπους όμως στη Μέση Ανατολή, κυρίως στη Συρία και το Ιράκ, παραμένει μια μακάβρια καθημερινή πραγματικότητα.  

On-line gallery: The Triumph of Death. Museo del Prado, Madrid.

Ο μεγάλος μυστικός ποιητής της Αγγλίας William Blake, 1757-1827, αναφέρει ως παροιμίες της κόλασης τους εξής αφοριστικούς στίχους: Οδήγα την καρότσα και τ’ αλέτρι σου πάνω από των νεκρών τα κόκαλα. Το κομμένο σκουληκάκι συγχωρεί τ’ αλέτρι.

Ειδικότερα ο Σουηδός Ψυχίατρος, Εγκληματολόγος και Κομμουνιστής, έως το έτος σταθμό 1956, Nils Bejerot, 1921-1988, δημιούργησε και χρησιμοποίησε το 1973 για πρώτη φορά τον όρο Σύνδρομο της Στοκχόλμης για να περιγράψει την κατανόηση και να εξηγήσει τη συμπάθεια των θυμάτων προς τους δράστες. Η ταύτιση με τον επιτιθέμενο είναι ένας τρόπος που το ίδιο το εγώ υπερασπίζεται τον εαυτό του. Όταν το θύμα πιστέψει στις ίδιες αξίες και αρχές με τον θύτη, αυτός παύει να εκλαμβάνεται ως απειλή. Σύμφωνα με το FBI περί τα οκτώ στα εκατό θύματα βιοπραγίας παρουσιάζουν ενδείξεις συνδρόμου της Στοκχόλμης. Κάπου εκεί βρίσκονται και τα πραγματικά ποσοστά των σκουλικιών της χώρας, που συγχωρούν τ' αλέτρι.

Ο Σταύρακας είναι βασικό πρόσωπο του ελληνικού θεάτρου σκιών. Ντυμένος με εξεζητημένη αλλά και παρωχημένη κομψότητα, ενσαρκώνει τον τύπο του ξεπεσμένου μάγκα ήδη από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Στο τούρκικης προέλευσης ελληνοποιημένο θέατρο του Καραγκιόζη, ο Σταύρακας εκπροσωπεί τον εκφυλισμό της λεβεντιάς σε κουτσαβακισμό και της παλικαριάς σε νταηλίκι.