Η ένταση των ημερών και η αγωνία για τις εξελίξεις, που υποβόσκει κάτω από την φαινομενικά ήρεμη κοινωνική επιφάνεια, επιβάλλει έστω και μια σύντομη φανταστική απόδραση σε άλλους κόσμους. Άλλωστε η υπολογισμένη χωροχρονική απόσταση διευρύνει την εικόνα, προσθέτοντας έτσι στην ορθή στάθμιση των μεγεθών της παρατήρησης. Οι ρεμπέτες γνώριζαν την αξία της αναχώρησης από την ανιαρή και αηδή καθημερινότητα, όταν σάλπαραν με το ‘καράβι απαλά’ για ‘νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες’.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις.

Κ.Π. Καβάφης,1863-1933,Αλεξανδρινός Ποιητής,Όσο Mπορείς.

Σε ένα ανυπέρβλητο κείμενό του ο βραβευμένος με Nobel (1957) Γάλλος Συγγραφέας και Φιλόσοφος Albert Camus (1913-1960) διαπιστώνει: Αρκεί ο Θεός να εκτοπιστεί από αυτόν τον ιστορικό κόσμο και αμέσως γεννιέται η γερμανική ιδεολογία, όπου η δράση δεν είναι πλέον τελειοποίηση, αλλά καθαρή κατάκτηση, δηλαδή τυραννία. Και συνεχίζει: Ωστόσο ο ιστορικός απολυταρχισμός, παρ’ όλους τους θριάμβους του, δεν έπαψε ποτέ να συγκρούεται με μια ακατανίκητη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης της οποίας η Μεσόγειος, εκεί όπου η διάνοια είναι αδελφή του θαμπωτικού φωτός, φυλάει το μυστικό¹.

Ενώ η αγωνία κορυφώνεται και η διαίρεση υποδαυλίζεται, στη συντριπτική του πλειοψηφία ο ελληνικός λαός παραμένει υποδειγματικά ψύχραιμος. Οι επισκέπτες αυτής της σελίδας ίσως θυμούνται ότι πάντα επέμενα στην άποψη ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, θα βρεθεί η χρυσή τομή. Δηλαδή κάποια κοινά αποδεκτή λύση, που αφενός θα περισώζει το όποιο κύρος έχει απομείνει στις απρόθυμες ευρωπαϊκές (i.e.γερμανικές) ηγεσίες και παράλληλα θα εναρμονίζεται με τις γενικότερες λαϊκές (i.e. ελληνικές) απαιτήσεις για μια βιώσιμη προοπτική.

 Σε μία θεολογική σύνοδο που είχε συγκαλέσει ο Αυτοκράτορας Κάρολος ο Ε΄ στο Valladolid της Ισπανίας το μακρινό 1550-1 αποφασίστηκε ότι οι ιθαγενείς κάτοικοι του δυτικού ημισφαιρίου, δηλαδή οι Αμερικάνοι της εποχής εκείνης, ήταν ανθρώπινα όντα με ψυχή και άρα υπήρχε η δυνατότητα να σωθούν. Μπορούσε λοιπόν να δρομολογηθεί ο προσηλυτισμός και η κατάκτησή τους. Πρέπει λοιπόν να θεωρείται πρόοδος το γεγονός ότι στη σύγχρονη εποχή δύνανται να παρίστανται στα συνέδρια του (μη θεσμοθετημένου) Eurogroup και εκπρόσωποι των ιθαγενών.

Korkanın Anası Ağlamaz

(Η μάνα του δειλού δεν κλαίει)

Τούρκικη Παροιμία

Έχοντας πλήξει από τους μηρυκασμούς της πανσπερμίας των τετριμμένων εσχατολογικών ‘σεναρίων’ μιας πλειάδας γραφικών σχολιαστών, θέλοντας ωστόσο να συμβάλλω στη γενικότερη συζήτηση με αφορμή τις ‘αγωνιώδεις’ διαπραγματεύσεις και από μια άλλη οπτική παραθέτω έναν σχετικά άγνωστο διδακτικό μύθο της Ανατολής με ήρωα το Νασρεντίν Χότζα.

İt ürür, kervan yürür. (Τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωράει) Ένα από τα βασικά καθήκοντα του Αρχηγού του Καραβανιού (Kervanbaşı) είναι η επιλογή των σκύλων-φυλάκων των ταξιδευτών. Το γάβγισμά τους δεν πρέπει να προσκαλεί τους λύκους στην πομπή.

Τούρκικη Παροιμία.

Όλοι θέλουν να πάνε στον παράδεισο, αλλά κανένας δεν θέλει να πεθάνει.

Jack Kerouac,1922 -1969, Αμερικανός Συγγραφέας, Η θάλασσα τ’ αδέρφι μου.

Περιγράφοντας τη γενικότερη κατάσταση της Ελλάδας ο αμερικανός Henry Parker Willis σημείωνε ‘Η χώρα βρίσκεται σε αξιολύπητη κατάσταση: οικονομικά αναξιόπιστη, παραλυμένη από τις πολιτικές έριδες και από δημοσιονομικής άποψης σάπια’. Ενάμιση αιώνα αργότερα, 147 χρόνια για τη ακρίβεια, το περιεχόμενο της εμβληματικής αυτής δήλωσης² παραμένει πένθιμα επίκαιρο και συναρπαστικά προκλητικό ως υπόθεση εργασίας τόσο για τους ευρωπαϊκούς, όσο και για τους διεθνείς θεσμούς.