Η εφετινή απονομή του βραβείου στον 69χρονο, βρετανικής καταγωγής, οικονομολόγο Angus Deaton, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Princeton, επιβεβαιώνει την πολιτική χροιά της απόφασης. Η εργασία που τιμάται αποτελεί μια έμμεση αλλά και τεκμηριωμένη κριτική στη Σχολή του Σικάγο (Milton Friedman). Ο Economist σχολίασε Milton’s paradigm lost. Υπενθυμίζω ότι θαυμαστές και θιασώτες της εν λόγω οικονομικής θεωρίας υπήρξαν ο Ronald Reagan και η Margaret Thatcher. Εκτός αυτού όμως, όπως υποστηρίζει η γερμανική Welt, στην εργασία του Angus Deaton επιβραβεύεται μια εμπεριστατωμένη άποψη που έχει τη δυναμική να διαμορφώσει ή τουλάχιστον να επηρεάσει την πολιτική σκέψη.

Τελειωμένα

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες, με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,

λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο

τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο· ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα

(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,

κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.

Κ.Π. Καβάφης, 1863- 1933,Αλεξανδρινός Ποιητής.

Σχέδιο του Franz Kafka,1883-1924, Μείζονος Γερμανόφωνου Λογοτέχνη.

Η κομματική αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο κόμματα γινόταν ερήμην των πραγματικών κοινωνικών δυνάμεων, όπως και σήμερα συμβαίνει με τα δύο μεγάλα κόμματα, που και τα δύο είναι αστικά αλλά το ένα ντρέπεται να το πεί. Πάντα στην Ελλάδα η νομή της εξουσίας προέχει απ’ το ταξικό συμφέρον.

Από δω και στο εξής, τα πάντα είναι μόνο ψέμα, κι αυτό το ψέμα, είπε κουνώντας το κεφάλι, έχει παρεισφρήσει μέχρι τα πιο μυστικά μύχια της ψυχής μας, μην αφήνοντας κανέναν χώρο για τις προσδοκίες και τις ελπίδες μας, κι αν ποτέ, μια μέρα, ερχόταν αυτό που δεν ερχόταν ποτέ, αν ποτέ μια μέρα, ξαναγινόταν όπως ήταν πριν, να ποιο είναι το μήνυμα που θα επιθυμούσε να μεταβιβάσει στους ανθρώπους:

Αν θα έπρεπε να συνοψίσω το συμπέρασμα της συζήτησης για τον προϋπολογισμό του επομένου έτους σε μια πρόταση, δεν θα έβρισκα καταλληλότερη από την τελευταία παραδοχή του Συμβόλου της Πίστεως: προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ακόμη και η συλλογική παράκρουση έχει καταστεί φυσιολογική: άπαντες, σε μια σπάνια επίδειξη ομοθυμίας, με τους αριστερούς να δίνουν τον τόνο, καταδικάζουν την αποτυχία της μεταπολίτευσης, τη στιγμή που οι ίδιοι πάλι θεωρούν επίτευγμα τη διάσωση έστω και κάποιων υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους, που είχαν δημιουργηθεί τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Αρμόδιο Εικαστικό Σχόλιο Προϋπολογισμού 2016.Η ρακένδυτη Ελλάς, ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα. (Δημιουργία του αμίμητου Μποστ 1958) Σ' αυτόν τον τόπο όμως ακόμη και οι θρήνοι είναι αισιόδοξοι:Ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο,αντηχεί κι επαληθεύεται η ραψωδία της Ποντιακής Μούσας ανά τους αιώνες.

Χαρακτηριζόμενος αρχικά ως η ρίζα του προβλήματος ο Σύρος Πρόεδρος, Bashar al Assad, μετατρέπεται σταδιακά σε βασικό παράγοντα της λύσης. Η εμπλοκή του Vladimir Putin, Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, είναι βέβαιο ότι θα επιταχύνει τις εξελίξεις και ενδεχομένως θα ενισχύσει τη θέση του 50χρονου δικτάτορα, που ηγείται του καθεστώτος από το 2000. Ενδεικτική ως προς αυτό είναι η πρόσφατη δήλωση του Αμερικανού Υπουργού των Εξωτερικών John Kerry ότι η αποχώρηση του Αλαουίτη Ηγέτη της χώρας δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση ούτε από την πρώτη μέρα, ούτε από τον πρώτο μήνα ή οποτεδήποτε. Ο Γερμανός Υπουργός των Εξωτερικών, Frank-Walter Steinmeier, διατυπώνει μια θέση στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά προχωράει και ένα βήμα παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι: δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς τον Bashar al Assad και μέλλον με τον Bashar al Assad.

Ο ÇiprAndréas περιοδεύων προς άγραν¹επενδύσεων, αφού πρώτα κατετρόπωσε τους διεθνείς καπιταλιστές ή μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Οι αφελείς, έχοντας απωλέσει το 94% των κεφαλαίων, που τοποθέτησαν στις συστημικές τράπεζες της χώρας, αδημονούν να εξιλεωθούν αυτοπυρπολούμενοι στην αγορά του Çipristan, πρώην Samaristan.

1.άγρα, η: επίμονη αναζήτηση, κυνήγι, κυρίως στην έκφραση προς άγραν.

Γελοιογραφία του Μεγάλου Χρύσανθου Μποσταντζόγλου, 1958.

Κάποιες φορές ο αρχαίος εβραϊκός μύθος των δώδεκα δίκαιων¹ μοιάζει αληθινός. Όταν συμβαίνει αυτό το σκοτάδι και η απελπισία υποχωρούν. Η Συμφωνία που υπεγράφη για τον διεθνή έλεγχο στο πρόγραμμα ατομικών ερευνών του Ιράν και η αποδοχή του από την αμερικανική κυβέρνηση, ίσως είναι μια τέτοια περίπτωση. Η αποδοχή βέβαια δεν υπήρξε απρόσκοπτη.

Πάρε το δύσκο τούτονε που γράφη τ’ όνομά μου, κε πέστους να σου δόσουναι να φάναι τα πεδγιά μου.

Κε παρακάλα Παναή με δάκρηα στα μάτια, κτηπόν αράδα μέγαρα κε μπένον εις παλάτια.

Πήτε μπίτε¹, μπήτε βγήτε κι εν ανάγκη κσαναμπήτε. Κι αν δεν λάβετε των μάρκων αποκεί μην ξεκολείτε.

(Όπου Παναής Αλέξιος. Όπου Βόνη Βερολίνο. Όπου μάρκα ευρώ. 1. μπίτε: φωνολογική απόδοση του γερμανικού ρήματος bitten, που σημαίνει κυρίως παρακαλώ.)

Η περί πολλά σκωπτική και επίκαιρη αυτή δημιουργία χρονολογείται από τα τέλη της δεκαετίας του 1950. 

Χρύσανθος (Μέντης) Μποσταντζόγλου, (Μπόστ),1918-1995. Αμίμητος, Διαχρονικός, Καίριος.