Η πλατύστομη λεπίδα χτυπάει δυνατά μια πιθαμή πίσω από τους φυσητήρες, διαπερνά το δέρμα και το λίπος, βυθίζεται στο σώμα του ζώου και το σκοτώνει διασπώντας τη σπονδυλική στήλη στο ύψος του αυχένα. Η παραλία πλημυρίζει με αίμα στις ακτές κάποιου από τα δεκαοχτώ Νησιά των Προβάτων, γνωστότερα ως Φερόες (Faroe Ιslands ή Færøerne) Η διαδικασία της σφαγής ολοκληρώνεται σε μερικά δευτερόλεπτα. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια. Τις περισσότερες φορές οι φάλαινες υποφέρουν πριν θανατωθούν.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Απόσπασμα από το ποίημα Ας φρόντιζαν, 1930.

Κ.Π. Καβάφης, 1863-1933, Αλεξανδρινός Ποιητής.

Την ώρα που τα σαρδόνια² χαμόγελα επιστρέφουν στα αυτάρεσκα πρόσωπα των θιασωτών της εγχώριας ολιγαρχίας και των ποικίλων παρατρεχάμενών της, αποκαλύπτεται σ’ όλο της το μεγαλείο η πολιτική γύμνια της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος. Πρίν συνεχίσω όμως θα πρέπει να κάνω την αυτοκριτική μου.

Χτὲς καὶ σήμερα ἴδια κι ὅμοια, χρόνος μπρός, χρόνια μετά...

Ἡ ὕπαρξή σου σὲ σκοτάδια ὅλο πηχτότερα βουτᾷ.

Τάχα ἡ θελησή σου λίγη, τάχα ὁ πόνος σου μεγάλος;

Ἄχ, ποὖσαι νιότη, ποὔδειχνες πῶς θὰ γινόμουν ἄλλος!

(Σκλάβοι Πολιορκημένοι,1927)

Κώστας Βάρναλης, 1884 – 1974, Βραβείο Ειρήνης Lenin 1959.

Όποιος απέτυχε

Όποιος απέτυχε, όποιος ξεπέσει
τι δύσκολο να μάθει της πενίας
την νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους.Εις τ’ άθλια ξένα σπίτια πώς θα πάει! —
με τι καρδιά θα περπατεί στον δρόμο
κι όταν στην πόρτα εμπρός βρεθεί πού θά ’βρει
την δύναμι ν’ αγγίξει το κουδούνι.
Για του ψωμιού την ποταπήν ανάγκη
και για την στέγη, πώς θα ευχαριστήσει!
Πώς θ’ αντικρίσει τες ματιές τες κρύες
που θα τον δείχνουνε που είναι βάρος!
Τα χείλη τα υπερήφανα πώς τώρα
θ’ αρχίσουν να ομιλούνε ταπεινά·
και το υψηλό κεφάλι πώς θα σκύψει!
Τα λόγια πώς θ’ ακούσει που ξεσκίζουν
τ’ αυτιά με κάθε λέξι — κ’ εν τοσούτω
πρέπει να κάμνεις σαν να μην τα νιώθεις
σαν να ’σαι απλούς και δεν καταλαμβάνεις.

Κ Π Καβάφης,Κρυμμένα Ποιήματα,1877

Με ένα συνειδητό παράδοξο ο Σωκράτης αιφνιδιάζει τον συνομιλητή του, τουλάχιστον όσο θα έκανε και μ’ εμάς σήμερα. Υποστηρίζει λοιπόν ο Πατέρας του Δυτικού Ορθολογισμού¹: τα μεγαλύτερα αγαθά μας έρχονται δια της μανίας, και για να μετριάσει την εντύπωση του παράδοξου που προκάλεσε στον έκπληκτο Φαίδρο συμπληρώνει: με την προϋπόθεση ότι αυτή μας δίνεται ως θεία προσφορά². Παραπέμποντας στο Σωκράτη φυσικά και δεν υποστηρίζω ότι είναι προτιμότερο να είναι κάποιος τρελός παρά νουνεχής, άρρωστος ή υγιής.

Ο ιπποτισμός μιας μερίδας αριστερών προστατών του λαού επιβεβαιώνει τη γνωστή σουρεαλιστική άποψη ότι η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Προσωπικά και με τα μέχρι τώρα δεδομένα διαπιστώνω στους αντιστασιακούς του ένδοξου όχι και της περήφανης δραχμής την τέλεια ταύτιση με τον θρυλικό Δον Κιχότη του Μιγκέλ ντε Θερβάντες¹.

Από υαλί χρωματιστό

Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού

και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν.

Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους

(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια)

φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί,

κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε

το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές

δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά

από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον

σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή

κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων.

Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν,

του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν

στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός,

μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν.

K.Π. Kαβάφης,1925

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες, συνεχίζει το επίκαιρο ποίημα του Μεγάλου Αλεξανδρινού (Κ.Π. Καβάφης) από το μακρινό 1904. Εκτός από τις δημηγορίες όμως ορισμένοι απ΄ αυτούς, γονιδιακά προδιαγεγραμμένοι για τον ολοκληρωτισμό, ‘βαριούνται’ και τη δημοκρατία. Θα επιχειρήσω μια επιγραμματική ανακεφαλαίωση των πρόσφατων γεγονότων. Όποιος αρκέστηκε στην αγοραία ενημέρωση, θα πρέπει μάλλον να διερωτάται για το πώς οι προτάσεις του J C Juncker, που πριν το δημοψήφισμα παρουσιάζονταν να μην έχουν κοινά με τις αντιπροτάσεις του Α Τσίπρα, μετά την προχτεσινή ψηφοφορία στη Βουλή εμφανίζονται να μην έχουν διαφορές.

Όταν κινδυνεύει η πατρίδα όλοι είναι ένοχοι.

Louis Antoine Léon de Saint-Just, 1767 – 1794, Στρατιωτικός και Πολιτικός Ηγέτης της Γαλλικής Επανάστασης 1789.