Υπάρχει ένας στίχος του Βασίλη Τιτσάνη, ερμηνευμένος από τον Στέλιο Καζαντζίδη, που πιστεύω ότι περιγράφει αρμοδίως τη σχέση των πολιτών με τους πολιτικούς: Όλοι με ρωτούν πώς έχω καταντήσει κι εγώ με απορία τους κοιτώ¹ Η αποξένωση της κοινωνίας από αυτό που ονομάζεται πολιτικές διεργασίες καταγράφεται ως η ισχυρότερη παράταξη, με 43,91%, και μάλιστα με αυξανόμενη τάση. Χωρίς αυτό να υποδηλώνει απαραίτητα ή αποκλειστικά αδιαφορία, η απαξία που εκφράζεται με την αποχή, το άκυρο και το λευκό, επιτρέπει στον πρώτο, που τα ποσοστά του με αναγωγή στο σύνολο του εκλογικού σώματος είναι κάτω από το 20%, να πρωταγωνιστήσει.

Σε πείσμα μιας μερίδας φθονερών σοφολογιότατων ευνούχων η Ευρωπαϊκή Ιδέα φαίνεται να επικρατεί για άλλη μια φορά πάνω στους εσχατολογικούς πόθους των φασιστοειδών απολήξεων των δύο πολιτικών άκρων. Αν και με αδικαιολόγητη καθυστέρηση, η Ηγεσία της Ένωσης αναγνώρισε στο οξύ προσφυγικό ζήτημα, που δημιούργησαν και ενισχύουν τα αυταρχικά ινδάλματα των προαναφερθέντων, μια ακόμη δοκιμασία που όχι μόνο ταράζει τα σχετικά ήρεμα νερά στην ευρωπαϊκή επιφάνεια, αλλά απειλεί τους θεμελιακούς δεσμούς του κοινού οικοδομήματος.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.

Χρόνης Μίσσιος,1930−2012, Αντιστασιακός & Συγγραφέας

Η κλιμάκωση της μάλλον περιττής προεκλογικής αντιπαράθεσης φέρνει στο επίκεντρο των συζητήσεων το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, της διαχείρισης και της εξυπηρέτησής του. Η επιτακτικότητα και το μέγεθος του ζητήματος, που πανθομολογουμένως αίρει και κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους, δεν ενδείκνυται για ψηφοθηρική εκμετάλλευση. Η απλή ανάγνωση των πινάκων και των αριθμών που παρατίθενται αρκεί για μια τέτοια διαπίστωση. Η πολιτική όμως παράδοση της δημαγωγίας στη χώρα μας, σχεδόν επιτάσσει τη λαϊκίστικη αξιοποίηση του οικονομικού αδιεξόδου.

Η αρχετυπική φυσιογνωμία του πολιτικού παπατζή¹, ο Γεώργιος Σταυρόπουλος, γνωστότερος ως Γεώργιος Παπανδρέου, είχε πεί σε μια εύστοχη ρητορική αποστροφή του αναφερόμενος στον Κύπριο Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα (Οργάνωση Χ, ΕΟΚΑ): εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος. Νομίζω ότι ο μέχρι πρότινος διάδοχός του στο αξίωμα, Α Τσίπρας, τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να κερδίσει επάξια τόσο τον τίτλο, όσο και την αποστροφή.

Ο Καραγκιόζης διαρκώς πεινάει. Αυτό είναι το κύριο γνώρισμα του. Η κλεπτομανία, η θρασυδειλία, η βρομιά, η πονηριά, η απιστία, η ανηθικότητα, η ανειλικρίνεια και οι λοιπές ιδιότητες του Καραγκιόζη έπονται. Ο Καραγκιόζης θεωρείται και ενδεχομένως είναι ο πρωταγωνιστής του ελληνικού θεάτρου σκιών. Αλλά στα λεγόμενα ηρωικά και πατριωτικά έργα ο Καραγκιόζης αποβαίνει ένας ασήμαντος τύπος: εκεί παριστάνει τον υπηρέτη, τον τσοπάνο, τον μικροσυγγενή, τον τυχαίο κάτοικο του χωριού κτλ. Ο Καραγκιόζης δεν τρέφει όνειρα. Η μόνη φιλοδοξία του είναι η σάλτσα. Ο Καραγκιόζης πάντα τρώει ξύλο απ’ τους ανθρώπους της εξουσίας. Ο Καραγκιόζης, όταν μπορεί, δίνει ξύλο.

Ηλίας Πετρόπουλος, Υπόκοσμος και Καραγκιόζης, Σελ 96.

Σύμφωνα με τον πρώτο από τους Επτά Αρχαίους Σοφούς, τον Θαλή τον Μιλήσιο, 6^ος πΧ αιώνας, το νερό είναι η αρχή των πάντων. Οι εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα της εφετινής Συνόδου στο ελβετικό Davos κατέληξαν στο ότι το νερό, εκτός από την αρχή της ζωής, του λοιπού θα συνιστά και τον σημαντικότερο κοινωνικό και οικονομικό παράγοντα κινδύνου της επόμενης δεκαετίας. Η ανθρωπότητα θα συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με πολέμους, λοιμούς, κρίσεις και εξαθλίωση. Σε ένταση και σπουδαιότητα όμως τίποτε δεν θα ξεπερνάει τις πιεστικές ανάγκες για την εξασφάλιση επαρκών ποσοτήτων γλυκού νερού για τον παγκόσμιο πληθυσμό.

Ώστε θέλετε ψωμί…είπε ο Ιβάν Ιβάνοβιτς.

Και είναι κακό αυτό κύριε; Θα μπορούσα να φάω κι ολόκληρο βόδι!

Θα θέλετε και λίγο κρέας, ε;

Κι ότι άλλο έχετε ευχαρίστηση, κύριε!

Ώστε το κρέας είναι καλύτερο από το ψωμί, έ;

Δεν χωρούν ιδιοτροπίες όταν πεινάς, τα πάντα είναι καλοδεχούμενα, κύριε!

(Πως τσακώθηκε ο Ιβάν Ιβάνοβιτς με τον Ιβάν Νικηφόροβιτς)

Νικολάι Γκόγκολ, 1809-1852, Μείζων Ρώσος Συγγραφέας.

Σύμφωνα με τον Kenneth Boulding¹, όποιος πιστεύει ότι σ’ έναν πεπερασμένο κόσμο η ανάπτυξη μπορεί να συνεχίζεται εκθετικά και διαρκώς είναι είτε τρελός, είτε οικονομολόγος. Ο Kenneth Boulding υπήρξε διαπρεπής οικονομολόγος και ουδέποτε χαρακτηρίστηκε ως τρελός. Την πιο πρόσφατη επαλήθευση της συγκεκριμένης άποψής του τη βιώνει η Κίνα.

Μετά τη νίκη του επί των Ρωμαίων στο Άσκλον (σημερινό Άσκολι) της Ιταλίας το 279 π.Χ. ο Πύρρος, 318 π.Χ.-272 π.Χ., βασιλιάς των Μολοσσών, ελληνικού φύλου της Ηπείρου, λέγεται ότι σχολίασε σε κάποιον που τον συνεχάρη για την επικράτησή του: ἄν ἔτι μίαν μάχην Ῥωμαίους νικήσωμεν, ἀπολούμεθα παντελώς (Μια ακόμα νίκη εναντίον των Ρωμαίων και θα χαθούμε εντελώς) Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι: Πύρρος και Μάριος, ΧΧΙ, 9.